Wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 1991 r., sygn. II SA 237/91
1. Wprowadzenie rozróżnienia statusu pracowników merytorycznych powszechnych jednostek prokuratury w tym samym akcie prawnym - art. 45 ust. 1 i art. 98 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze /t.j. Dz.U. 1991 nr 25 poz. 103/ - wskazuje, że odesłanie zawarte w art. 100 omawianej ustawy nie zmienia treści stosunku pracy asesora i wszelkich konsekwencji prawnych wiążących się z tym stosunkiem.
Celem odesłania z art. 100 ust. 1 cyt. ustawy jest przede wszystkim wyposażenie asesora prokuratury "odpowiednio" w niezbędne uprawnienia procesowe, a także egzekwowanie w stosunku do niego wymagań obowiązujących prokuratorów.
2. W wyniku pozytywnej oceny jego pracy i stwierdzenia przydatności zawodowej asesor może, lecz nie musi być powołany na stanowisko prokuratora.
3. Ogólnikowe odesłanie z art. 100 ust. 1 ustawy nie może dotyczyć istotnego elementu stosunku pracy asesora, powstałego w wyniku mianowania, jakim jest prawo do sądowej ochrony trwałości tego stosunku.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marka S. na decyzję Pierwszego Zastępcy Prokuratora Generalnego z dnia 15 stycznia 1991 r. Nr KD.II.18/91 w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego z asesorem powszechnej jednostki prokuratury - oddalił skargę.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
