Wyrok NSA z dnia 21 stycznia 1988 r., sygn. IV SA 941/87
Przepis art. 156 par. 1 pkt 7 Kpa może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji jedynie wtedy, gdy przepis prawa materialnego wyraźnie stanowi, że określona w nim wadliwość decyzji powoduje jej nieważność.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Państwowego Gospodarstwa Rolnego w K. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 31 marca 1987 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zobowiązującej do przywrócenia naturalnego spływu wód.
UZASADNIENIE
Po rozpatrzeniu wniosku Państwowego Gospodarstwa Rolnego w K. o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Gminy w S. z dnia 2 maja 1983 r. utrzymanej z mocy decyzją Wojewody B. z dnia 18 października 1983 r. zobowiązującej to Gospodarstwo do przywrócenia na własny koszt naturalnego spływu wód w rejonie wsi O.P., Minister Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych decyzją z dnia 31 marca 1987 nr GW-I-550/116/86 odmówił stwierdzenia nieważności tych decyzji. W uzasadnieniu decyzji Minister stwierdził, że PGR w K., po staraniach o wznowienie postępowania i po oddaleniu skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny /wyrok z dnia 24 kwietnia 1986 r. III SA 1143/84/, zwróciło się do Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych o stwierdzenie nieważności tych decyzji.
Wniosek ten PGR w K. uzasadniało tym, że decyzją byłego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z dnia 27 sierpnia 1973 r. przekazano w użytkowanie rolnicze Wojewódzkiemu Zjednoczeniu PGR w B. w celu zagospodarowania rolniczego przez nowo utworzone PGR w K. działki gruntu nr 319 i 321. Od tego czasu po dzień dzisiejszy, to jest przez ponad 10 lat PGR w K. użytkuje rolniczo wymienione działki. W świetle art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ okres użytkowania tych działek, trwający ponad 5 lat, ma istotne znaczenie, nie udowodniono bowiem, aby PGR w K. zmieniło w jakikolwiek sposób użytkowanie gruntu i stosunki wodne na działkach nr 319 i 321 i tym sposobem oddziałało na stosunki wodne sąsiedniej działki nr 95. Dlatego też - zdaniem PGR - w myśl art. 50 prawa wodnego nie było podstaw do nakazywania przywrócenia gruntu do stanu poprzedniego przez wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom /wykopaniu rowu/, skoro niekorzystny stan stosunków wodnych, trwający ponad 5 lat, nie powstał w następstwie zmiany stanu tych stosunków, dokonanej na gruncie użytkowanym przez PGR w K., lecz jest wynikiem naturalnego układu na tym obszarze. PGR uważa, że skoro nie wykroczyło poza rolnicze gospodarowanie na wspomnianych działkach, nie przyczyniło się do zmiany stanu wody na gruntach wspólnoty wiejskiej w O. i tym samym brak było podstaw do wydania decyzji na podstawie art. 50 ust. 2 prawa wodnego. W konsekwencji tego wydana decyzja jest dotknięta wadą nieważności, określoną w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Ponadto - zdaniem PGR - decyzja terenowego organu administracji państwowej była niewykonalna i jej niewykonalność ma charakter trwały /art. 156 par. 1 pkt 5 Kpa/; wynika to z ekspertyzy opracowanej przez Okręgowy Ośrodek Rzeczoznawstwa i Doradztwa Rolniczego w B. Zresztą organy administracji państwowej nie miały prawa wydać takiej decyzji, albowiem właściciel gruntu nie przekroczył granic dozwolonego korzystania z niego, nie można zaś zmusić właściciela do zaniechania użytkowania nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem i w celu zaspokojenia własnych potrzeb.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
