Timesharing - skutki podatkowe nowych umów w działalności turystycznej

1. Nowe rodzaje umów w działalności turystycznej

Ustawa o timeshare określa zasady i tryb zawierania między przedsiębiorcami a konsumentami umów timeshare, umów o długoterminowy produkt wakacyjny, umów pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego oraz umów o uczestnictwo w systemie wymiany. Pojęcia tych umów zostały przez ustawodawcę ściśle zdefiniowane. I tak:

1) umowa timeshare to umowa, na podstawie której konsument odpłatnie nabywa prawo do korzystania, w okresach wskazanych w umowie, co najmniej z jednego miejsca zakwaterowania, zawarta na okres dłuższy niż rok (art. 2 ust. 1 ustawy o timeshare),

2) umowa o długoterminowy produkt wakacyjny to umowa, na podstawie której konsument odpłatnie nabywa prawo do otrzymywania rabatów, zniżek lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem, zawarta na okres dłuższy niż rok (art. 3 ust. 1 ustawy o timeshare),

3) umowa pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego to umowa, na podstawie której przedsiębiorca zobowiązuje się odpłatnie do wykonywania czynności prawnych lub czynności faktycznych zmierzających do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny (art. 4 ustawy o timeshare),

4) umowa o uczestnictwo w systemie wymiany to umowa, na podstawie której przedsiębiorca odpłatnie przyznaje konsumentowi dostęp do systemu wymiany, w ramach którego konsument uzyskuje prawo do korzystania z miejsca zakwaterowania lub prawo do nabycia innych usług świadczonych przez przedsiębiorcę w zamian za umożliwienie innym konsumentom korzystania z miejsca zakwaterowania będącego przedmiotem jego umowy timeshare (art. 5 ustawy o timeshare).