Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2023 r., sygn. I FSK 1870/19
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Ryszard Pęk, Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski, Sędzia NSA Zbigniew Łoboda (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Wojnarska, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 10 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Sz 149/19 w sprawie ze skargi B. B. na decyzję Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Szczecinie z dnia 10 grudnia 2018 r., nr 428000-COP-2.4103.6.2018.14 w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2013 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla zaskarżoną decyzję Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Szczecinie z 10 grudnia 2018 r., nr 428000-COP-2.4103.6.2018.14 w całości, 3) zasądza od Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Szczecinie na rzecz B. B. kwotę 29.789 (słownie: dwadzieścia dziewięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 10 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Sz 149/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi B. B. na decyzję Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Szczecinie z dnia 10 grudnia 2018 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2013 r., na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej - "p.p.s.a."), oddalił skargę.
Z uzasadnienia wyroku wynika, że Naczelnik Zachodniopomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Szczecinie decyzją z dnia 10 sierpnia 2018 r. określił B. B. zobowiązanie w podatku od towarów i usług za marzec 2013 r. w kwocie 718.049 zł.
Organ wskazał, że w toku przeprowadzonej kontroli celno-skarbowej ustalono, iż strona w kontrolowanym okresie nie była czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto ustalono, że w dniu 31 października 2012 r. pomiędzy stroną a Z. i M. B. została zawarta, w formie aktu notarialnego, Rep. A nr [...], umowa darowizny. Zgodnie z tą umową małżonkowie: Z. B. i M. B. darowali swojej córce B. B. prawo własności niezabudowanej nieruchomości położonej przy ul. [...] w S., obręb [...], gmina S., powiat S., województwo [...], oznaczonej w ewidencji gruntów numerami działek: [...], o obszarze [...] ha oraz numerami działek: [...], o obszarze [...] ha, o łącznej wartości 3.840.000 zł. Przedmiotowe działki, zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta S., przeznaczone były wyłącznie na cele mieszkaniowe, do zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, lokalizacja zabudowy wolnostojącej, szeregowej i bliźniaczej, dopuszczalna lokalizacja małych domów mieszkalnych o wielkości do 6 lokali mieszkalnych. Jak ustalili kontrolujący, dnia 7 listopada 2012 r. strona zawiązała wraz z W. D. i S. S. spółkę komandytową pod firmą B. sp. k. (umowa w formie aktu notarialnego, Rep. A nr [...]). Komplementariuszami ww. spółki zostali: W. D. oraz S. S., strona zaś została jej komandytariuszem z sumą komandytową ustaloną w kwocie równej wartości ww. nieruchomości wynikającej z umowy darowizny, tj. 3.840.000 zł. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w ww. umowie, strona otrzymała prawo do 50% udziału w zyskach spółki. Ponadto strona zobowiązała się wnieść aportem do spółki wkład niepieniężny o wartości 3.840.000 zł w postaci powyższej nieruchomości niezabudowanej. Na mocy umowy z dnia 7 marca 2013 r. (akt notarialny Rep. A nr [...]) strona przeniosła na spółkę prawo własności ww. nieruchomości. Na mocy aktu notarialnego z dnia 3 grudnia 2016 r., Rep. A nr [....], zawartego po zakończeniu I etapu inwestycji prowadzonej w oparciu o ww. nieruchomość, dokonana została zmiana ww. umowy spółki, na skutek zwrotu na rzecz strony kwoty 1.200.000 zł - określonej jako zwrot wkładu. O wartość zwróconego wkładu obniżona została suma komandytowa, natomiast pozostałe postanowienia umowy spółki, w tym proporcja udziału w zyskach (strona 50%), pozostały bez zmian. Dalej organ wskazał, że z zeznań W. D. oraz S. S., przesłuchanych w charakterze świadków, wynika, że B. sp. k. powstała jako spółka celowa, do wybudowania budynków na gruntach wniesionych przez stronę i ich sprzedaży. Spółka ta nie zostałaby zawiązana, gdyby strona nie wniosła do niej aportu w postaci gruntu. Rozmowy dotyczące zawiązania spółki komandytowej B. prowadzone były pomiędzy W. D. i Z. B., który występował w imieniu swojej córki, trzy-sześć miesięcy przed zawarciem umowy spółki, tj. przed dniem 7 listopada 2012 r. Cel spółki podzielony został na dwa etapy, tj. I etap - budowa i sprzedaż 10 domów w zabudowie szeregowej, który został w całości zrealizowany (strona nie nabyła nieruchomości wybudowanych w tym etapie), II etap - budowa budynku wielorodzinnego, dwuklatkowego z 12 mieszkaniami z garażem (z akt sprawy nie wynika, aby strona nabyła nieruchomość wybudowaną na tym etapie).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
