Wyrok NSA z dnia 15 listopada 2024 r., sygn. I OSK 1627/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędziowie: Sędzia NSA Piotr Przybysz Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (sprawozdawca) Protokolant starszy asystent sędziego Krzysztof Ważny po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2020 r. sygn. akt I SA/Wa 1165/20 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Ministra Rozwoju i Technologii na rzecz M.K. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 grudnia 2020 r., I SA/Wa 1165/20 oddalił skargę M. K. na decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach sprawy:
Decyzją z dnia [...] marca 2020 r. Minister Rozwoju utrzymał w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego nr [...] z dnia [...] października 2019 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Dzielnicy [...] nr [...] z dnia [...] maja 1974 r. odmawiającej ustanowienia użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości w. położonej przy ulicy [...], nr hip. [...] dz. nr [...]. Podstawę ww. decyzji z dnia [...] maja 1974 r. stanowiło ustalenie, że grunt przedmiotowej nieruchomości zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczony jest pod budownictwo mieszkaniowe wysokie. W postępowaniu nieważnościowym wskazano, że zgodnie z art. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U.1945.50.279 ze zm.), dalej jako "dekret warszawski", wszelkie grunty na obszarze m.st. Warszawy przeszły z dniem jego wejścia w życie na własność gminy m.st. Warszawy. Stosownie do art. 7 dekretu warszawskiego, dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby jego prawa reprezentujące mogli w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie prawa wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy (zastąpionych przez prawo własności czasowej, a następnie prawo użytkowania wieczystego) za czynszem symbolicznym. Prawo własności czasowej winno być przyznane wnioskodawcy, jeśli mógł on wykorzystywać nieruchomość zgodnie z jej przeznaczeniem w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego. Rozpatrując zarzut nieważności organy wskazały, że zgodnie z Ogólnym Planem Zagospodarowania Przestrzennego na rok 1985 r., zatwierdzonym uchwałą Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 10 lipca 1969 r. przedmiotowa nieruchomość położona była na obszarze oznaczonym symbolem [...]– mieszkalnictwo rodzinne brutto o wysokiej intensywności zabudowy, a zgodnie z innymi dokumentami nieruchomość ta przeznaczona była dla Ministerstwa Obrony Narodowej na budowę budynku mieszkaniowego, który w dacie orzekania o prawie własności czasowej został już zrealizowany. Takie przeznaczenie gruntu – zdaniem organów nadzoru – uniemożliwiało korzystanie z nieruchomości przez dawną właścicielkę jako osobę prywatną. Skutkowało to stwierdzeniem, że odmowa uwzględnienia wniosku dekretowego zawarta w decyzji z dnia [...] maja 1974 r. nie naruszała prawa. Organ podał także, że w dacie orzekania przez Naczelnika Dzielnicy Warszawa [...] obowiązywał art. 54 (pierwotnie art. 51) ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U.1974.10.64 ze zm.), dalej jako "ustawa wywłaszczeniowa z 1958 r.", który stanowił, że niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 7 ust. 2 dekretu warszawskiego, można odmówić przyznania prawa własności czasowej, także ze względu na cele określone w art. 3 ustawy wywłaszczeniowej z 1958 r., a więc gdy istniała możliwość wywłaszczenia nieruchomości na cele użyteczności publicznej, obrony Państwa albo dla wykonania zadań określonych w zatwierdzonych planach gospodarczych, a na terenie miasta także gdy nieruchomość była niezbędna dla planowej realizacji budownictwa ogólnomiejskiego lub zorganizowanego budownictwa mieszkaniowego lub została przeznaczona dla organizacji spółdzielczej, o ile było to uzasadnione interesem społecznym lub państwowym. Minister Rozwoju podkreślił, że niepowołanie w decyzji z [...] maja 1974 r. odpowiednich przepisów ww. ustawy wywłaszczeniowej z 1958 r. nie ma wpływu na wynik sprawy, skoro był to akt powszechnie obowiązujący, a organy administracji miały obowiązek jego stosowania. W tym zakresie organ przywołał uchwałę składu siedmiu sędziów NSA z dnia 26 listopada 2008 r., I OPS 5/08 (ONSA i WSA 2009/2/18). Za pozbawiony istotnego znaczenia dla ważności ww. decyzji z dnia [...] maja 1974 r. Minister uznał także brak powołania w jej uzasadnieniu konkretnego planu zagospodarowania przestrzennego (jego numeru, bądź daty uchwalenia), zwłaszcza, że plan był aktem normatywnym, powszechnie obowiązującym w stosunkach lokalnych, opublikowanym i powszechnie znanym (vide: wyrok NSA z dnia 25 marca 2011 r., I OSK 766/10; wyrok NSA z dnia 3 sierpnia 2011 r., I OSK 1383/10, www.orzeczenia.nsa.gov.pl ). Minister wskazał, że na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji lokalizacyjnej przedmiotowa nieruchomość została przeznaczona dla realizacji mieszkalnictwa rodzinnego brutto o wysokiej intensywności oraz przekazana Ministerstwu Obrony Narodowej w celu budowy budynku mieszkalnego, a takiej inwestycji nie mogła realizować osoba prywatna. W tym zakresie przywołał art. 15 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. Prawo budowlane (Dz.U.1961.7.46 ze zm.), dalej jako "u.p.b.".
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
