Wyrok NSA z dnia 7 września 2023 r., sygn. II OSK 960/22
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak sędzia del. WSA Anna Szymańska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 września 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Nowy Tomyśl od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2022 r. sygn. akt IV SA/Po 906/21 w sprawie ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] 2020 r. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta [...] – [...] oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA w Poznaniu", "Sąd I instancji", "Sąd wojewódzki") wyrokiem z 20 stycznia 2022 r. sygn. akt IV SA/Po 906/21 rozpoznając skargę Wojewody Wielkopolskiego (dalej: "Wojewoda" "skarżący") na uchwałę Rady Miejskiej w N. (dalej: "Rada") z 25 listopada 2020 r. nr XXVIII/345/2020 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta N. – [...], stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części § 12 ust. 1 pkt 13 oraz § 15 ust. 21 pkt 2 lit. a i zasądził od Gminy N. (dalej: "Gmina") na rzecz Wojewody kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Rada uchwałą nr XXVIII/345/2020 z 25 listopada 2020 r. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (dalej: "m.p.z.p.", "plan miejscowy") dla miasta N. – [...].
Wojewoda wniósł skargę na powyższą uchwałę w części, tj. w zakresie § 15 ust. 21 pkt 2 lit. a oraz § 12 ust. 1 pkt 13, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w zaskarżonej części oraz o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że w § 15 ust. 21 pkt 2 lit. a uchwały, na terenie 1P/U dopuszczono lokalizację jednego budynku mieszkalnego na użytek własny właściciela terenu. Wprowadzenie do planu miejscowego tej regulacji stanowi przekroczenie zakresu dopuszczalnych ustaleń planu miejscowego, określonych w art. 20 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293 ze zm.), dalej: "u.p.z.p.". Wojewoda wskazał, że ustalenia planu winny ograniczać się do ustalenia przeznaczenia terenu, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenia sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu. Żaden z przepisów ustawy nie przyznaje Radzie kompetencji do ustalania w drodze planu miejscowego wytycznych odnoszących się do potencjalnych podmiotów uprawnionych do realizacji inwestycji na podstawie ustaleń uchwały. Skarżący wyjaśnił, że teren 1P/U obejmuje kilka nieruchomości gruntowych, które nie znajdują się we własności wyłącznie jednego podmiotu, w związku z czym zapis § 15 ust. 21 pkt 2 lit. a planu zasadniczo umożliwia budowę więcej niż jednego budynku mieszkalnego na ww. terenie. Biorąc pod uwagę, że nic nie stoi na przeszkodzie dalszemu podziałowi własności terenu P/U w przyszłości, możliwe będzie powstawanie kolejnych budynków mieszkalnych. Pomimo, że teren P/U jest obszarem w dużym stopniu zabudowanym zabudową o charakterze magazynowym, kwestionowany zapis może doprowadzić do stopniowego wprowadzania funkcji mieszkaniowej. Wobec powyższego, na co zwrócił uwagę Wojewoda, wprowadzenie zabudowy mieszkaniowej na tym terenie narusza także ustalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy N., przyjętego przez Radę Miejską w drodze uchwały z 17 grudnia 2019 r., nr XVIII/203/2019, dalej: "Studium".
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
