Wyrok NSA z dnia 5 marca 2024 r., sygn. III FSK 4694/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dalkowska, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 lipca 2021 r. sygn. akt I SA/Gd 591/21 w sprawie ze skargi T. G. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 25 lutego 2021 r. nr 2201-IEE.711.2.35.2021.JM w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, 2) zasądza od T. G. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 460 (słownie: czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
|III FSK 4694/21 | |
| | |
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 lipca 2021r., sygn. akt I SA/Gd 591/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie ze skargi T. G.j (dalej jako: skarżąca) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 25 lutego 2021 r. w przedmiocie uznania zarzutów nieistnienia obowiązku oraz braku uprzedniego doręczenia upomnienia za niezasadne, uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 4 stycznia 2021 r. nr [...], a także zasądził od organu na rzecz skarżącej kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że istotna jest okoliczność, że sprawa była już przedmiotem rozstrzygnięcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który prawomocnym wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2020 r. sygn. akt I SA/Gd 118/20 uchylił uprzednio wydane postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 4 grudnia 2019 r. oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 10 października 2019 r. w przedmiocie uznania zarzutu nieistnienia obowiązku oraz zarzutu braku doręczenia upomnienia za nieuzasadnione, a także uchylił postanowienie Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej P. S.A. z dnia 19 września 2019 r. oraz poprzedzające je postanowienie wierzyciela z dnia 25 lipca 2019 r. Sąd wskazał, że w związku z powyższym należało odnieść się do kwestii mocy wiążącej oceny prawnej i wskazań, co do dalszego postępowania, zawartych w prawomocnym wyroku sądu administracyjnego. W ocenie WSA w Gdańsku w zaskarżonym obecnie postanowieniu organ nie uwzględnił w pełnym zakresie oceny prawnej wyrażonej w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 kwietnia 2020 r. sygn., akt I SA/Gd 118/20. O ile bowiem wyjaśniona i uzasadniona została kwestia doręczenia skarżącej w dniu 27 listopada 2018 r. upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2020 r., poz. 1427 ze zm., dalej jako: u.p.e.a.), to nadal nie uwzględniono oceny prawnej wyrażonej w prawomocnym wyroku Sądu, w zakresie skuteczności powiadomienia wierzyciela przez skarżącą o wyrejestrowaniu odbiorników. Przede wszystkim akta sprawy nie potwierdzają, że w sprawie należycie zbadano zasadność zarzutu, o którym mowa w art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a., m.in. przez wysłuchanie skarżącej i wskazanie, w jaki sposób organy dokonały ustalenia stanu faktycznego, z którego wnioskują, że strona była zobowiązana do uiszczenia opłat abonamentowych. Podkreślił, że z całą pewnością nie była wypełnieniem obowiązku wynikającego z art. 153 p.p.s.a. konstatacja organów, że na podstawie dokonanej analizy nie udało się potwierdzić informacji o wyrejestrowaniu odbiorników RTV przez skarżącą zarówno w 2005 roku, jak i w roku 2006. Tymczasem Sąd w prawomocnym wyroku w sprawie o sygn. I SA/Gd 118/20 jednoznacznie wskazał na konieczność wskazania, na jakiej podstawie wierzyciel dokonał swoich ustaleń oraz uwzględnienia upływu czasu, braku skutecznego wykazania zawiadomienia skarżącej o nadaniu numeru identyfikacyjnego, oraz bezczynności wierzyciela w domaganiu się uiszczania opłat abonamentowych. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że powyższych elementów w niniejszej sprawie zabrakło. WSA w Gdańsku przypomniał przy tym, że wiążący dla organu egzekucyjnego charakter wypowiedzi wierzyciela, w zakresie zgłoszonych przez zobowiązanego zarzutów (art. 34 § 1 u.p.e.a.) nie wiąże sądu. Orzekając w niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji dodatkowo miał na względzie to, że na mocy art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 11 września 2019 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2070 ze zm. - dalej: ustawa zmieniająca) z dniem 30 lipca 2020 r. znowelizowano m.in. art. 33 u.p.e.a., jak również art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. Analiza przepisów intertemporalnych, w tym art. 13 ust. 1 ustawy zmieniającej, doprowadziła do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie znajdują zastosowanie przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w brzmieniu sprzed nowelizacji. Wspomniany art. 13 ust. 1 ustawy zmieniającej stanowi, że do postępowań egzekucyjnych wszczętych na podstawie ustawy zmienianej w art. 1 (to jest u.p.e.a.) i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej stosuje się przepisy dotychczasowe. Zatem w kontrolowanej sprawie zastosowanie znalazły regulacje u.p.e.a. sprzed nowelizacji od 30 lipca 2020 r. Równocześnie zasygnalizował, że znowelizowany art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. umożliwia wniesienie skargi na każde postanowienie wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie. W stanie prawnym obowiązującym przed 30 lipca 2020 r. właściwością sądu administracyjnego nie były objęte postanowienia wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowienia, przedmiotem których było stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu. W tym zakresie wymaga zaś podkreślenia, że w myśl art. 25 ustawy zmieniającej do postępowań sądowych w sprawach dotyczących postępowań egzekucyjnych i zabezpieczających, wszczętych na podstawie ustawy zmienianej w art. 7 (to jest p.p.s.a.) i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zatem jedynie w przypadku wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego przed dniem 30 lipca 2020 r. zastosowanie miałby art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. w brzmieniu poprzednio obowiązującym. Na podstawie rozumowania a contrario trzeba bowiem przyjąć, że skoro skarga w niniejszej sprawie została wniesiona 9 kwietnia 2021 r., a więc po wejściu w życie znowelizowanego art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a., to sąd mógł zastosować art. 135 p.p.s.a. jedynie w stosunku do zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego je postanowienia organu egzekucyjnego, z wyłączeniem postanowień, przedmiotem których było stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu. Sąd pierwszej instancji końcowo wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę organy będą zobowiązane uwzględnić przedstawioną wyżej ocenę prawną i wskazania co do dalszego postępowania, biorąc przede wszystkim pod uwagę ocenę prawną oraz wskazania zawarte w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 21 kwietnia 2020 r., sygn. akt I SA/Gd 118/20. Wyrok ten w całości dostępny jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl (CBOSA).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
