Wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2024 r., sygn. III FSK 3448/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Stachurski, Sędzia NSA Dominik Gajewski, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), Protokolant Natalia Zawadka, po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 listopada 2020 r. sygn. akt I SA/Lu 402/20 w sprawie ze skargi K. O. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie z dnia 5 czerwca 2020 r. nr 0601-IEE-2.711.33.2020.2 w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie na rzecz K. O. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
|III FSK 3448/21 | |
| | |
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 listopada 2020 r., sygn. akt I SA/Lu 402/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w sprawie ze skargi K. O. (dalej jako: skarżący) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie z dnia 5 czerwca 2020 r. w przedmiocie określenia wysokości nieprzekazanej organowi egzekucyjnemu należności z tytułu zajęcia wierzytelności pieniężnej uchylił zaskarżone postanowienie, a także zasądził od organu na rzecz skarżącego kwotę 597 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu przywołał treść artykułu 89 § 1 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r., poz. 1438 ze m., dalej: u.p.e.a.) i wskazał, że w niniejszej sprawie organ powziął wiedzę, że skarżący dokonywał zakupów u podmiotu, w stosunku do którego organ prowadził postępowanie egzekucyjne. Organ założył, że skoro zakupy te były stosunkowo częste, to będą też miały miejsce w przyszłości, zajął więc wierzytelności, które miałyby z tego tytułu powstać. W chwili zajęcia jednak konkretnie żadna z nich nie istniała. Sąd podkreślił, że w chwili dokonania zajęcia istniała być może jedynie chęć skarżącego nabycia towarów w przyszłości. Jednak chęć ta w żaden sposób nie obligowała Spółki A. Sp. z o.o. do wydania skarżącemu określonych towarów, a skarżącego do zapłaty za te określone towary. Sąd pierwszej instancji zgodził się ze skarżącym, że skoro organ nie wykazał w postępowaniu dowodowym, prowadzonym zgodnie z przepisami art. 7 i art. 77 ustawy z 4 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256, dalej jako: k.p.a.) by ww. spółka zawarła ze skarżącym jakąkolwiek umowę, która obligowałaby ją do dokonywania na jego rzecz dostaw, z tytułu których powstałyby w przyszłości wierzytelności, to w konsekwencji nie miał podstaw do wydania zaskarżonego postanowienia, opierając się jedynie na domniemaniach, że podmioty te łączył jakiś trwały stosunek prawny, wynikający z samego faktu zaistnienia pojedynczych transakcji. Końcowo WSA w Lublinie dodał, że w ponownie prowadzonym postępowaniu organ powinien wykazać, że strony łączyła umowa (pisemna lub ustna) na mocy której spółka A. zobowiązała się do dokonywania dostaw na rzecz skarżącego. Wyrok ten w całości dostępny jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl (CBOSA).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
