Wyrok NSA z dnia 23 sierpnia 2023 r., sygn. III FSK 1125/22
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Jacek Pruszyński, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.J. i A.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1601/21 w sprawie ze skargi A.J. i A.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 24 maja 2021 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie na rzecz A.J. i A.P. kwotę 560 (słownie: pięćset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 16 lutego 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1601/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.J. i A.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 24 maja 2021 r. w przedmiocie uchylenia decyzji ostatecznej i ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2012 r.
Sąd I instancji przytaczając dotychczasowy przebieg postępowania podał, że decyzją z 2 lutego 2012 r. Prezydent m. [...] W. ustalił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2012 w wysokości 6.522 zł z tytułu posiadania przez N. C. nieruchomości przy ul. ul. U. [...] w W., stanowiącej działki nr ew. [...],[...],[...] obr. [...]. Do opodatkowana przyjęto wówczas: grunty pozostałe - 1187 m2, budynki mieszkalne - 167 m2, budynki związane w prowadzeniem działalności gospodarczej 240 m2, grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej 749 m2. Od decyzji tej nie zostało wniesione odwołanie. W styczniu 2013 r. została przeprowadzona u podatnika kontrola podatkowa. W wyniku tej kontroli stwierdzono, że na nieruchomości znajdują się grunty, budynki i budowle podlegające opodatkowaniu, a niedeklarowane przez podatnika w sposób prawidłowy. W związku z wynikami kontroli, postanowieniem z 10 kwietnia 2013 r. organ pierwszej instancji wznowił postępowanie zakończone decyzją z 2 lutego 2012 r. Następnie decyzją z 7 listopada 2013 r. prezydent uchylił własną decyzję z 2 lutego 2012 r. i ustalił wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2012 w wysokości 16.504 zł. Do opodatkowania przyjęto: budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - 603,02 m2, grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - 1936 m2, budowle o wartości 82 350 zł. Od decyzji organu pierwszej instancji podatnik wniósł odwołanie. W trakcie postępowania odwoławczego podatnik zmarł. Po uzyskaniu postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po N. C., postanowieniem z 13 października 2020 r. SKO podjęło zawieszone postępowanie z udziałem spadkobierców podatnika, tj. A.J. i A.C. (obecnie: P.). W piśmie z 11 maja 2021 r. A.J. stwierdziła, że podtrzymuje odwołanie wniesione przez p. N. C. Stwierdziła, że podatek niesłusznie został zmieniony zaskarżoną decyzją, gdyż cała nieruchomość nie była zajęta pod działalność gospodarczą. Podniosła również, że z dniem 31 grudnia 2017 r. nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2012. Po rozpoznaniu powyższego odwołania, zaskarżoną decyzją z 24 maja 2021 r., organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z 7 listopada 2013 r. W ocenie organu odwoławczego brak jest w aktach sprawy dowodów na istnienie przesłanek do wyłączenia z opodatkowania jakichkolwiek obiektów ze względów technicznych. Na powyższą decyzję organu odwoławczego spadkobierczynie podatnika wniosły skargę do WSA. Powołanym na wstępie wyrokiem Sąd I instancji oddalił skargę. Stwierdził, że nie doszło do przedawnienia prawa do wydania decyzji co do przedmiotowego zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 r. W ocenie WSA, bezzasadny jest również zarzut podniesiony w skardze alternatywnie. Skarżące podniosły w nim, że nie cała nieruchomość należąca do podatnika nie była zajęta pod działalność gospodarczą. Skarżące podniosły również, że powierzchnie nieruchomości zostały wadliwie wyliczone, a ogrodzenie nie powinno być traktowane jako budowla związana z działalnością gospodarczą. Wskazanym zarzutom nie towarzyszyło żadne uzasadnienie. Skarżące nie wyjaśniły np., na czym – w ich ocenie – polegały wskazane nieprawidłowości w wyliczeniu powierzchni, zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza prawidłowość stanowiska organów. WSA dodał, że postępowanie podatkowe zostało wznowione z urzędu na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2021 r. poz. 1540 ze zm., dalej: O.p.). Zdaniem WSA, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wbrew stanowisku skarżących, prawidłowe było ustalenie dokonane przez organy podatkowej, że należąca do N.C. zabudowana nieruchomość stanowiąca działki ewidencyjne nr 118, 119 i 120 była w 2012 r. w całości przeznaczona na działalność gospodarczą. Wyrok wraz z uzasadnieniem dostępny jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej w skrócie CBOSA).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
