Wyrok NSA z dnia 11 października 2022 r., sygn. I OSK 1576/19
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Piotr Przybysz Sędziowie: sędzia NSA Karol Kiczka (spr.) sędzia NSA Piotr Niczyporuk po rozpoznaniu w dniu 11 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] i [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lutego 2019 r. sygn. akt VIII SA/Wa 848/18 w sprawie ze skargi [...] i [...] na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 12 września 2018 r. nr 1561/2018 w przedmiocie odmowy umorzenia należności z Funduszu Pracy oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 13 lutego 2019 r. sygn. akt VIII SA/Wa 848/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] i [...] na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 12 września 2018 r. nr 1561/2018 w przedmiocie odmowy umorzenia należności z Funduszu Pracy.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Zaskarżoną do Sądu I instancji decyzją Wojewoda Mazowiecki utrzymał w mocy decyzję Starosty Radomskiego z dnia 16 lipca 2018 r., orzekającą o odmowie umorzenia pozostałej części należności w kwocie 61 289,85 zł, którą to kwotę stanowią: 12 026,11 zł kwota należności głównej, 45 486,64 zł odsetki ustawowe oraz 3 777,10 zł koszty egzekucyjne. W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że w dniu 7 listopada 1990 r. pomiędzy Rejonowym Biurem Pracy w Radomiu – którego następcą prawnym jest Powiatowy Urząd Pracy w Radomiu – a [...], ówcześnie prowadzącym sklep z artykułami spożywczymi i mięsnymi w Radomiu, zawarto umowę pożyczki w kwocie 70 000 000 starych zł (po denominacji 7 000 zł), celem utworzenia pięciu stanowisk pracy. Z uwagi na niespłacanie pożyczki zgodnie z planem spłat, umowa została wypowiedziana przez Rejonowy Urząd Pracy w Radomiu, a sprawa skierowana na drogę postępowania sądowego. Skarżący kilkukrotnie składali wniosek o rozłożenie spłaty na raty, a ostatecznie wniosek o umorzenie w całości niespłaconej części pożyczki z Funduszu Pracy z mocy prawa na podstawie art. 13 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu (Dz. U. z 1989 r., Nr 75, poz. 446 ze zm.), ponieważ [...] spełnił przesłanki warunkujące umorzenie pożyczki. Ponadto wskazano, że łączna suma zobowiązań wynosi ponad 2 350 000 zł z tytułu m. in. zaciąganych kredytów bankowych na rozwój prowadzonego gospodarstwa rolnego, zobowiązań wobec Funduszu Pracy i niepłaconych alimentów, oraz inne zadłużenia objęte hipotekami ujawnionymi w księgach wieczystych nieruchomości należących do wnioskodawców i jego syna [...]. W zakresie sytuacji życiowej Skarżących wskazano, że małżonkowie nie pracują, oboje pozostają na utrzymaniu syna Jacka, pomagając w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, które notuje straty. Egzekucja z nieruchomości stanowiących gospodarstwo rolne pozostaje bezskuteczna, a spłata żądanej przez Starostę Radomskiego należności pozbawiłaby Strony podstawowych środków utrzymania. Do wniosku dołączono kopie m.in. umów kredytowych, orzeczeń sądowych wydanych wobec wnioskodawców i postanowień komorników o umorzeniu postępowań egzekucyjnych jako bezskutecznych. Wskazano, że z treści złożonych oświadczeń majątkowych wynika, że Skarżący nie posiadają mienia ruchomego ani nieruchomego, nie korzystają z pomocy społecznej i pozostają bezrobotni. Oświadczenia zostały złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej. Jednocześnie z wydruku odpisu KW nr KI 10/00028871/8 wynikało, że Skarżący są współwłaścicielami nieruchomości na zasadzie współwłasności ustawowej łącznej. Pełnomocnik Skarżących wyjaśnił, że wniosek o umorzenie z dnia 5 marca 2018 r. sporządził zgodnie z informacjami podanymi przez wnioskodawców. Potwierdził dokonanie darowizny udziału w nieruchomości przez [...] na rzecz syna [...], co było warunkiem niezbędnym do uzyskania pomocy z ARiMR-u. Ponadto pełnomocnik poinformowała, że Skarżący planował przeniesienie swojego udziału w nieruchomości na syna darowizną, co nie doszło do skutku. Wojewoda wskazał wobec powyższego, że decyzje wydawane w tym przedmiocie wydawane są na zasadzie uznania administracyjnego, którego praktyczne zastosowanie jest jednak dopuszczalne w razie zaistnienia chociażby jednej z przesłanek prawnych, określonych w rozporządzeniu. Analiza zebranego materiału dowodowego wskazuje, że organ I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i prawny sprawy pomimo, że wnioskodawcy w toku postępowania składali nieprawdziwe lub niekompletne informacje. Organ odwoławczy podzielił pogląd Starosty Radomskiego, że w przypadku Skarżących nie występują w chwili obecnej przesłanki z § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 września 1982 r. w sprawie zasad umarzania i udzielania ulg w spłacaniu należności państwowych (Dz. U. Nr 30, poz. 211).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
