Wyrok NSA z dnia 25 października 2023 r., sygn. I FSK 996/20
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Zbigniew Łoboda, Protokolant Justyna Papiernik, po rozpoznaniu w dniu 4 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 146/19 w sprawie ze skargi M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 22 listopada 2018 r., nr 1401-IOV-2.4103.73.2018.MC w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od listopada 2012 r. do stycznia 2013 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
1. Wyrok sądu pierwszej instancji
1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 146/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: sąd pierwszej instancji) oddalił skargę M. sp. z o.o. w W. (dalej: skarżąca lub spółka) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: organ odwoławczy) z dnia 22 listopada 2018 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od listopada 2012 r. do stycznia 2013 r.
1.2. Z uzasadnienia powyższego wyroku wynika, że przyczyną zakwestionowania rozliczeń skarżącej w VAT było uznanie przez organy, że spółka nie prowadziła rzeczywistej działalności gospodarczej, w ramach której dokonywała zakupu i sprzedaży sprzętu elektronicznego (głównie telefonów komórkowych), lecz brała udział w oszustwie podatkowym, mającym na celu wyłudzenie VAT, czego powinna być świadoma. Takie stanowisko spowodowało stwierdzenie przez organy, że spółka odliczyła podatek naliczony z faktur, które nie dokumentowały rzeczywistego nabycia od ich wystawców zafakturowanego sprzętu elektronicznego, a więc nie dawały prawa do odliczenia podatku naliczonego z uwagi na treść art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: u.p.t.u.). Zdaniem organów dostawcy skarżącej (cztery spółki) nie dysponowali żadnym towarem jako właściciel, nie dokonali zatem jego odsprzedaży na rzecz skarżącej, a skarżąca powinna mieć świadomość co do swego udziału w oszukańczym procederze. Wobec faktur kosztowych dotyczących innych wydatków niż rzekomo nabywany towar (np. usługi marketingowe, doradztwa prawnego, opłat abonamentowych, itp.) organy również odmówiły skarżącej prawa do odliczenia podatku naliczonego, z uwagi na brak związku wydatków ze sprzedażą opodatkowaną. Według organów do faktur wystawionych przez spółkę należało natomiast zastosować art. 108 ust. 1 u.p.t.u., gdyż czynności udokumentowane tymi fakturami nie spełniały wymogów z art. 7 u.p.t.u.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
