Postanowienie SN z dnia 15 lipca 2020 r., sygn. I NSP 86/20
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosław Sadowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marcin Łochowski
SSN Grzegorz Żmij
w sprawie ze skargi J. A.
na przewlekłość postępowania Sądu Apelacyjnego w (…) w sprawie III AUa (…),
z udziałem Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Apelacyjnego w (…)
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w dniu 15 lipca 2020 r.
1. odrzuca wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi,
2. odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Pismem z 4 maja 2020 r. J. A. , działając przez fachowego pełnomocnika, wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na przewlekłość postępowania przed Sądem Apelacyjnym w (…), sygn. akt III AUa (…), w sprawie z apelacji skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego w K. z 8 września 2017 r., sygn. akt VII U (…). Skarżący wniósł o stwierdzenie, że w postępowaniu toczącym się przed Sądem Apelacyjnym w (…) nastąpiła przewlekłość postępowania, przyznanie sumy pieniężnej w wysokości 5.000 zł, zasądzenie od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w (…) kosztów tego postępowania według norm przepisanych oraz przeprowadzenie dowodów wymienionych w uzasadnieniu skargi na okoliczności tam wskazane.
W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na przewlekłość postepowania skarżący podniósł, że postanowieniem Sądu Apelacyjnego w (…) z 16 stycznia 2020 r., w oparciu na art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (t.j. Dz.U. 2018, poz. 75, dalej: u.s.p.p.) w zw. z art. 87 § 1 k.p.c., odrzucono skargę J. A. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, wobec wniesienia skargi z pominięciem zastępstwa stron przez profesjonalnego pełnomocnika. Skarżący wniósł skargę osobiście 27 listopada 2019 r., z powodu trwającej blisko dwa lata bezczynności, polegającej na niewyznaczeniu terminu rozprawy apelacyjnej przez Sąd Apelacyjny w (…). Informację o wyznaczeniu terminu rozprawy apelacyjnej na dzień 17 stycznia 2020 r. doręczono skarżącemu 30 grudnia 2019 r. Postępowanie zostało prawomocnie zakończone, w ww. terminie, wydaniem wyroku oddalającego apelację. Odpis postanowienia o odrzuceniu skargi na przewlekłość postępowania został doręczony skarżącemu 11 lutego 2020 r. W ocenie skarżącego, nie miał on fizycznie możliwości dopełnić uchybionego wymogu w zakresie przymusu adwokacko-radcowskiego. Skarżący, powołując się na uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 16 listopada 2004 r., III SPP 42/04, podniósł, że „strona nie ponosi żadnych szczególnych konsekwencji wskutek odrzucenia skargi wniesionej bez zachowania przymusu adwokackiego. Po uzupełnieniu tego wymagania może wnieść skargę ponownie”. Zdaniem skarżącego, kolejność działań Sądu Apelacyjnego w (…) uniemożliwiła mu ponowne wniesienie skargi, co stanowi istotne ograniczenie dostępu strony do instytucji skargi na przewlekłość postępowania, a w dalszej kolejności uniemożliwienie stronie uzyskania odszkodowania. Skarżący podniósł, że treść przepisów u.s.p.p. nie wskazuje wprost na istnienie przymusu adwokacko-radcowskiego. Skarżący w trwającym wówczas postępowaniu nie był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, skupił się jedynie na literalnym brzmieniu przepisów tej ustawy. Jego wiedza w zakresie przepisów proceduralnych sprowadzała się do kwestii podstawowych, a także przekonania, że w przypadku wystąpienia uchybień po jego stronie, sąd wezwie go do uzupełnienia braków formalnych. Fakt, iż skarga kierowana jest za pośrednictwem Sądu Apelacyjnego, przed którym skarżący działał samodzielnie, dodatkowo utwierdziła go w błędnym przekonaniu. Zdaniem skarżącego uchybienie w postaci wniesienia skargi osobiście, nie powinno stanowić samoistnej podstawy jej odrzucenia. Skarżący pozostał całkowicie bezradny wobec istniejących procedur, które w jego ocenie są pułapką dla strony, która na co dzień nie zajmuje się prawem oraz nie korzysta ze wsparcia profesjonalnego pełnomocnika. Co więcej, sytuacja w jakiej znalazł się skarżący, uniemożliwiła mu skuteczne naprawienie uchybień. Zdaniem skarżącego, stanowi to naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz.U. 1993, nr 61, poz. 284; dalej: EKPC). W wyniku opisanych działań, został bowiem pozbawiony prawa do sądu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
