Uchwała SN z dnia 3 grudnia 2021 r., sygn. III CZP 84/20
Prawomocny wyrok zasądzający z urzędu w postępowaniu karnym zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonego (art. 46 § 1 k.k.) nie stwarza powagi rzeczy osądzonej w części, w której zadośćuczynienie nie zostało zasądzone (art. 46 § 3 k.k. i art. 415 § 2 k.p.k.).
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Paweł Grzegorczyk
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa W. S. przeciwko M. G. o zapłatę, po rozstrzygnięciu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 3 grudnia 2021 r., zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w E. postanowieniem z dnia 30 lipca 2020 r., sygn. akt I Ca (…),
"Czy wydany w postępowaniu karnym wyrok, którym z urzędu zasądzono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienie powoduje, że pozew o zasądzenie zadośćuczynienia, złożony po uprawomocnieniu się tego wyroku, podlega odrzuceniu z uwagi na prawomocne osądzenie sprawy pomiędzy tymi stronami?"
podjął uchwałę:
Prawomocny wyrok zasądzający z urzędu w postępowaniu karnym zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonego (art. 46 § 1 k.k.) nie stwarza powagi rzeczy osądzonej w części, w której zadośćuczynienie nie zostało zasądzone (art. 46 § 3 k.k. i art. 415 § 2 k.p.k.).
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 17 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w I. oddalił powództwo W. S. wniesione przeciwko M. G. o zapłatę kwoty 20 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, na którą składały się kwota 14 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwota 6 000 zł tytułem odszkodowania w związku z uszkodzeniem jego ciała na skutek pobicia przez pozwanego w dniu 12 czerwca 2015 r.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 31 marca 2016 r. zapadł wyrok w sprawie II K (…), w którym M. G. został uznany za winnego tego, że w dniu 12 czerwca 2015 r., uderzając pięścią W. S. spowodował u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa, innych obrażeń twarzy oraz złamania łopatki lewej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres przekraczający siedem dni i naraziły go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k., tj. popełnienia występku z art. 157 § 1 k.k. i za to skazał go na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat; wymierzył oskarżonemu karę grzywny oraz zasądził na rzecz W. S. na podstawie art. 46 § 1 k.k. kwotę 4 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd uznał powództwo za bezzasadne. Wskazał na wynikające z art. 11 k.p.c. związanie ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa. Odnośnie do dochodzonego roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia przyjął, że jego podstawę prawną stanowił art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 k.c. i zmierzało ono do kompensacji doznanej przez powoda krzywdy przez zasądzenie na jego rzecz odpowiedniej sumy pieniężnej. Obejmuje ona rekompensatę za całą krzywdę, przyznawaną jednorazowo. Zadośćuczynienie w kwocie 4 000 zł wypłacone powodowi przez pozwanego w wykonaniu prawomocnego wyroku zapadłego w sprawie karnej, w której powód działał jako oskarżyciel posiłkowy, a w odpowiedzi na apelację obrońcy oskarżonego wniósł o utrzymanie w mocy wyroku zapadłego w sprawie karnej - jest odpowiednie do doznanej krzywdy, co uzasadniało oddalenie powództwa w tym zakresie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
