Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z 23 października 2025 r. w sprawie C-232/24 wydał kluczowe rozstrzygnięcie dotyczące opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) wynagrodzeń (prowizji i opłat) pobieranych przez faktorów w ramach działalności faktoringowej. Sprawa dotyczyła wykładni przepisów Dyrektywy VAT w kontekście faktoringu w drodze sprzedaży wierzytelności oraz

Wynagrodzenie (Purchase Fee) wypłacone z tytułu faktoringu podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych, jako że usługi faktoringu nie korzystają ze zwolnienia z VAT, co wynika z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej to wynagrodzenie.

Opłaty związane z usługami faktoringowymi, ponoszone przez faktoranta, stanowią koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, potrącane w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podstawę opodatkowania minimalnym podatkiem dochodowym CIT, obniża się o przychody z tytułu zbycia wierzytelności na rzecz instytucji finansowych w ramach faktoringu pełnego, nawet jeśli obniżenie redukuje podstawę do zera.

Nabycie wierzytelności jako czynność ściągania długów stanowi odpłatne świadczenie usług opodatkowane podstawową stawką VAT. Podatnik ma prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur za usługi wykorzystywane do działalności opodatkowanej.

Wynagrodzenie faktora w postaci 'części odsetkowej' oraz prowizji z tytułu świadczenia usług faktoringowych, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem u źródła, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kwoty uzyskane z umowy faktoringu pełnego stanowią przychód, który wlicza się do limitu określonego w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, co może wpływać na możliwość stosowania estońskiego CIT. Przychody z faktoringu powinny być uznane za część przychodów z wierzytelności.

Przychody uzyskane ze zbycia własnych wierzytelności w ramach umowy faktoringu należy wliczać do limitu przychodów pasywnych przewidzianego w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o CIT. W przypadku przekroczenia progu 50%, dochody te mogą pozbawić spółkę możliwości stosowania ryczałtu od dochodów spółek.

Przychody i koszty wynikające z umów faktoringu, związanych z wierzytelnościami z działalności zwolnionej z opodatkowania, przypisuje się do działalności opodatkowanej, ponieważ umowy te nie są integralną częścią działalności objętej wsparciem, co wyklucza ich zwolnienie na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a UPDOP.

Przeniesienie wierzytelności własnych przez podatnika na rzecz faktora w ramach umowy faktoringu nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, jako że czynność ta nie jest uznawana za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Skonto udzielone z powodu wcześniejszej zapłaty przez faktora powoduje obowiązek korekty podstawy opodatkowania na bieżąco oraz wystawienia faktury korygującej.

Udzielenie pożyczki przed powstaniem i przeniesieniem wierzytelności stanowi świadczenie odrębne od usługi faktoringu, korzystające ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, pod warunkiem spełnienia przesłanek dotyczących jego przedmiotowego charakteru.

Czynności sprzedaży i zwrotnego przeniesienia wierzytelności w ramach umowy faktoringu/sekurytyzacji stanowią usługę zwolnioną z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 2 pkt 4 ustawy, chyba że każdorazowo podlegają opodatkowaniu VAT.

Usługi faktoringowe świadczone przez faktora na rzecz podatnika z siedzibą w Polsce podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce jako import usług, zgodnie z miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika, oraz nie są objęte zwolnieniem z tego podatku zgodnie z ustawą o VAT.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, cena zbycia wierzytelności stanowi przychód, zaś koszty faktoringu mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z ustawą o CIT. Wynagrodzenie na rzecz faktora z tytułu faktoringu nie podlega obowiązkowi pobierania podatku u źródła.

Usługi faktoringowe świadczone przez E. na rzecz Ex. Polska stanowią import usług faktoringowych, które podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce. Podstawą opodatkowania jest kwota dyskonta i innych opłat, a usługobiorca Ex. Polska ma prawo do odliczenia VAT naliczonego.

Nabycie wierzytelności w ramach umowy faktoringu przez spółkę zagraniczną od podmiotu polskiego nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jako że umowa faktoringu nie jest wymieniona w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zawartym w art. 1 ustawy o PCC.

Jednorazowe złożenie przez spółkę zawiadomienia ZAW-NR, wskazującego rachunek bankowy faktora, skutecznie obejmuje wszystkie kolejne płatności na ten rachunek, nawet dla faktur od różnych dostawców, eliminując obowiązek wielokrotnego zawiadamiania i potencjalne sankcje podatkowe (art. 15d ust. 4 Ustawy o CIT).

Jednokrotne złożenie ZAW-NR przez podatnika, wskazujące numer rachunku bankowego Banku jako faktora, skutecznie zapobiega zastosowaniu sankcji przewidzianej w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w odniesieniu do wszystkich kolejnych płatności dokonywanych na ten rachunek, niezależnie od różnorodności dostawców.

Skuteczne jest jednorazowe złożenie zawiadomienia ZAW-NR o zapłacie na rachunek spoza Wykazu, co zwalnia z obowiązku ponownego zgłaszania dla kolejnych transakcji na ten rachunek, zgodnie z art. 15d ust. 4 ustawy o CIT oraz objaśnieniami podatkowymi.

Prowizje uzyskiwane z tytułu umów faktoringu niepełnego stanowią przychody o charakterze odsetkowym, zgodnie z art. 15c ust. 13 ustawy o CIT, jako przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Uznanie usług oraz otrzymywanych prowizji w związku z ich świadczeniem za opodatkowane podatkiem VAT, niekorzystające ze zwolnienia od podatku VAT.

Ustalenie, czy koszty wynagrodzenia Faktora ponoszone przez Spółkę na podstawie umowy faktoringu pełnego stanowią koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i należy brać je pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 3 Ustawy o CIT, która zgodnie z ust. 2 w zw. z ust 1 tego przepisu zwiększa dochód (zmniejsza stratę)

Ustalenie, czy koszty wynagrodzenia Faktora ponoszone przez Spółkę A., która wchodzi w skład Podatkowej Grupy Kapitałowej, na podstawie umowy faktoringu pełnego stanowią koszty finansowania dłużnego.

Ustalenie czy w odniesieniu do okoliczności opisanych w stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku, o którym mowa w art. 24aa ustawy o CIT za 2023 r. oraz kolejne lata podatkowe.