Odpisy amortyzacyjne od części budynku sklasyfikowanego jako mieszkalny, nawet jeśli wykorzystywanej w działalności gospodarczej, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

Bazę Klientów B i C, nabyte w celu poszerzenia działalności dystrybucyjnej, należy traktować jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, zaś transakcję przeniesienia praw do tych baz jako zysk z przeniesienia własności, nie podlegający opodatkowaniu u źródła w Polsce.

Stacja GPO, pełniąca jednolitą funkcję transformacji i przesyłu energii elektrycznej, stanowi jeden środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, od którego można dokonywać odpisów amortyzacyjnych według jednej stawki, spełniając kryteria kompletności i zdatności do użytku.

W przypadku budynków mieszkalno-usługowych o dominującej powierzchni niemieszkalnej, możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od całości budynku według klasyfikacji obiektu jako niemieszkalnego, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Podatnik ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 33% dla używanego i wpisanego do rejestru zabytków budynku niemieszkalnego sklasyfikowanego pod symbolem 109 KŚT, po raz pierwszy wprowadzonego do jego ewidencji środków trwałych, gdyż spełnia warunki określone w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynki wykazujące z ewidencji lub ksiąg wieczystych na mieszkalne, niezależnie od użytkowego przeznaczenia przestrzeni wewnętrznej, nie spełniają przesłanek do stosowania amortyzacji w kosztach uzyskania przychodów w ramach przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, lokale mieszkalne zaklasyfikowane jako środki trwałe, niezależnie od użytkowania w działalności gospodarczej, nie podlegają amortyzacji podatkowej. Kwalifikacja lokali musi uwzględniać ich formalne przeznaczenie.

Podatnicy składający wnioski o wydanie indywidualnych interpretacji, w przypadku środków trwałych, muszą wykazać aktywne uczestnictwo w ich procesie wytworzenia, aby uprawnienia do stosowania preferencyjnych zasad amortyzacji, takich jak indywidualne stawki amortyzacyjne i skrócony okres amortyzacji, mogły być zastosowane.

Nakłady na modernizację budynku mieszkalnego przekształconego w biurowy, kwalifikowane jako inwestycje w obcych środkach trwałych zaliczone do KŚT nr 105, mogą podlegać amortyzacji podatkowej w CIT. Wyłączenie z art. 16c pkt 2a ustawy CIT nie dotyczy tego przypadku, jeśli klasyfikacja wskazuje na budynek niemieszkalny.

Wydatki poniesione na budowę tymczasowych dróg i placów składowych na czas inwestycji stanowią wartość początkową środków trwałych, jako że są związane z wytworzeniem budowli na cudzym gruncie i będą amortyzowane jako inwestycje w cudzych środkach trwałych, a nie jako koszty uzyskania przychodów.

Niezamortyzowana część wartości początkowej zlikwidowanego środka trwałego, nie wynikająca ze zmiany działalności, stanowi koszt uzyskania przychodu, a koszty rozbiórki zwiększają wartość początkową nowego środka trwałego podlegającą amortyzacji.

Wnioskodawca, w przypadku zmiany sposobu użytkowania budynku z przeznaczeniem mieszkalnym w proporcji mniejszej niż użytkowej, ma prawo do kontynuacji ujmowania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, gdy budynek zachowuje charakter niemieszkalny.

Amortyzacji na zasadzie odpisów podatkowych nie podlegają budynki sklasyfikowane jako mieszkalne według pozwolenia na budowę, nawet jeśli w rzeczywistości pełnią funkcję biurową, co wyklucza uznanie ich jako koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej.

Koszty budowy budynku mieszkalnego wykorzystywanego częściowo do działalności gospodarczej, poniesione przed uzyskaniem zgody na użytkowanie, nie są kosztem uzyskania przychodów bezpośrednim ani amortyzowalnym, z wyjątkiem niektórych odsetek, które można zaliczyć po uzyskaniu zgody. Koszty eksploatacyjne po użytkowaniu mogą być zaliczane proporcjonalnie do działalności gospodarczej.

Od 1 stycznia 2023 r. przepisy art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wykluczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych będących lokalami mieszkalnymi. Organy uznają, że zasady wyłączenia dotyczące budynków mieszkalnych odnoszą się również do inwestycji w takich budynkach.

Budynki mieszkalne wykorzystywane częściowo do działalności gospodarczej nie podlegają amortyzacji, a koszty ich wytworzenia poniesione przed oddaniem do użytkowania nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Koszty utrzymania takich budynków mogą być kosztami uzyskania przychodów w proporcjonalnej części odpowiadającej powierzchni wykorzystanej do działalności. Wydatki na wyposażenie, gdy wartość

Podatnik posiadający status centrum B+R może zakwalifikować do ulgi amortyzację środków trwałych i WNIP wykorzystywanych w działalności B+R według rzeczywistego zaangażowania, z wyłączeniem budowli i budynków, które objęte są odmiennymi zasadami kwalifikacji. Pełne wykorzystanie aktywów dla celów B+R nie oznacza automatycznego pełnego zaliczenia do ulgi.

Amortyzacja podatkowa aktywów podlegających jednorazowemu odpisowi z powodu utraty wartości wg MSR może być kontynuowana, o ile nie zmienia się rodzaj działalności. Wartość niezamortyzowana w razie sprzedaży/likwidacji, jeśli nie jest związana ze zmianą działalności, stanowi koszt podatkowy.

Mikroprzedsiębiorca może ustalić indywidualne stawki amortyzacyjne dla środków trwałych, jeśli są spełnione warunki wysokiego bezrobocia i niskiej zamożności w lokalizacji, zgodnie z art. 22j ust. 7-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynki mieszkalne jednorodzinne wykorzystywane do działalności gospodarczej, takie jak wynajem krótkoterminowy, nie podlegają amortyzacji, zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynek mieszkalny, pomimo jego wykorzystania na cele wynajmu krótkoterminowego w działalności gospodarczej, nie podlega amortyzacji podatkowej. Odpisy amortyzacyjne od takich budynków nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, nawet gdy są faktycznie wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej jako obiekty turystyczne. Klasyfikacja budynku jako mieszkalnego wyklucza możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów (art. 22c ustawy o PIT).

Strata wynikająca z likwidacji nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych w wysokości niezamortyzowanej wartości budynków i budowli podlegających likwidacji będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie likwidacji ŚT. Koszty fizycznej likwidacji budynków i budowli będą stanowić koszt wytworzenia nowego środka trwałego, a tym samym zwiększą jego wartość początkową. Wydatki te będą zaliczane