Sejm 8 lutego 2023 r. uchwalił dużą nowelizację Kodeksu pracy wdrażającą tzw. dyrektywy „work-life balance”. Nowelizacja przewiduje m.in. zmianę zasad korzystania z urlopów związanych z rodzicielstwem, wprowadza też nowy urlop opiekuńczy. Ponadto zmienią się zasady ochrony stosunków pracy pracowników zatrudnionych na podstawie umów o pracę zawartych na czas określony.

Wypowiedzenie umowy o pracę może zostać złożone przez pracodawcę lub pracownika. Należy je sporządzić na piśmie. W przypadku pracowników pracujących na czas nieokreślony pracodawca musi wskazać przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę.

Od 1 stycznia 2019 r. nie ma już oficjalnego wzoru umowy o pracę. Jego pomocniczą wersję opracowało Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. Pracodawcy mogą z niej korzystać albo opracować własny wzór, który będzie zawierał określone przez Kodeks pracy wymagania właściwe dla umowy o pracę.

21 listopada 2018 r. minie 33-miesięczny limit zatrudnienia na czas określony pracowników, którzy co najmniej od 22 lutego 2016 r. świadczą pracę na podstawie umów na czas określony. Kontynuacja ich zatrudnienia po 21 listopada 2018 r. oznacza, że ich umowy o pracę z mocy prawa przekształcą się w umowy na czas nieokreślony.

Nazwane wypowiedzeniem oświadczenie woli złożone pracodawcy przez pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, w której nie przewidziano możliwości jej wypowiedzenia, powoduje rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia (uchwała Sądu Najwyższego z 14 lutego 2012 r., III PZP 5/11).

Zatrudniamy 30 pracowników. 31 stycznia br. nasz zakład pracy zostanie zlikwidowany. Jeden z naszych pracowników był wcześniej zatrudniony na czas nieokreślony, potem jego umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron i od 1 grudnia 2004 r. został zatrudniony na umowę na czas określony (od grudnia 2004 r. do końca stycznia br.). Czy należy wypłacić mu odprawę z tytułu zwolnienia z przyczyn

Jeżeli z powodu przedłużenia umowy na czas określony do dnia porodu nastąpi przekroczenie 33 miesięcy zatrudniania na podstawie takiej umowy lub pracodawca zawrze więcej niż 3 takie umowy, to nie dojdzie do przekształcenia umowy na czas określony w umowę bezterminową. Takie zmiany zostały wprowadzone do Kodeksu pracy od 1 czerwca 2017 r.

Zatrudnialiśmy pracownika na umowę o pracę na czas określony od 1 stycznia 2015 r. Była to jedyna zawarta między nami umowa. Została podpisana do 31 maja 2017 r. Postanowiliśmy wypowiedzieć pracownikowi umowę 19 sierpnia 2016 r. Zastosowaliśmy 2-tygodniowy okres wypowiedzenia, ponieważ taki przysługiwał mu w dniu wypowiedzenia. Umowa rozwiązała się 3 września 2016 r. Czy postąpiliśmy prawidłowo?

22 lutego 2016 r. zmieniły się zasady rozwiązywania umów o pracę zawartych na czas określony. W związku z tym pracodawcy zatrudniający pracowników na podstawie umów na czas określony zawartych przed zmianą przepisów powinni zaktualizować informacje o warunkach zatrudniania tych pracowników. Pracodawcy, którzy sporządzili informacje o warunkach zatrudnienia zawierające konkretne przepisy prawa pracy

Mimo nowelizacji Kodeksu pracy niektóre umowy o pracę na czas określony nie będą podlegały ograniczeniom. Limity długości zatrudnienia i liczby umów o pracę nie będą dotyczyć zatrudnienia na zastępstwo, na czas kadencji, wykonywania pracy dorywczej lub sezonowej, a także przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie uzasadniające zawarcie takiej umowy.

Do 33 miesięcy będzie ograniczony okres, na jaki mogą być zawierane terminowe umowy o pracę. Łącznie będą mogły być zawarte 3 umowy na czas określony. Ponadto długość okresów wypowiedzenia dla umów terminowych będzie taka sama jak dla umów na czas nieokreślony. Takie zmiany przewiduje ustawa nowelizująca Kodeks pracy.

Zatrudnienie na podstawie umów o pracę na czas określony przez okres ponad 24 miesięcy, o którym mowa w już nieobowiązującej ustawie antykryzysowej, było równoznaczne z zawarciem umowy na czas nieokreślony. Tak orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z 23 września 2014 r. (sygn. akt III PZP 2/14).

Z pracownikiem uprawnionym do kolejnego urlopu w wymiarze 20 dni zawarliśmy dwie następujące po sobie umowy o pracę na czas określony - pierwszą od 4 marca do 3 czerwca 2013 r., a drugą od 4 czerwca do 3 sierpnia 2013 r. W bieżącym roku przed zatrudnieniem w naszej firmie pracownik nie był nigdzie zatrudniony. Pracownikowi w okresie trwania pierwszej z umów udzieliliśmy urlopu zgodnie z wyliczeniem

Maksymalny, 24-miesięczny okres wykonywania pracy na podstawie umów o pracę na czas określony zawartych z tym samym pracodawcą, dopuszczony w ustawie antykryzysowej, należy liczyć od dnia wejścia w życie tej ustawy (wyrok Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2012 r., I PK 67/11).

Zawarliśmy z pracownikiem umowę na czas określony 22 sierpnia br. Ustaliliśmy w niej termin rozpoczęcia pracy na 1 września br. Od kiedy, zgodnie z nowymi przepisami, powinniśmy liczyć w takim przypadku termin 24 miesięcy, jaki mamy na wydanie pracownikowi świadectwa pracy? Dodam, że jest to pierwsza umowa o pracę zawarta z tym pracownikiem przez naszą firmę.

W sierpniu br. mijają 2 lata od wejścia w życie ustawy antykryzysowej, która ograniczyła możliwość zatrudniania pracowników na umowę na czas określony maksymalnie do 2 lat. Aby uniknąć konsekwencji zatrudniania pracowników ponad ten limit, pracodawcy powinni rozwiązać z nimi umowy przed upływem 2 lat, jeżeli umowy zostały zawarte przed wejściem w życie ustawy antykryzysowej i przekraczają 2 lata.

Od 1 kwietnia 2011 r. zatrudniliśmy pracownika na 1-miesięczny okres próbny. Po zakończeniu tego okresu nie przedłużyliśmy z nim umowy o pracę. Pracownik nie zażądał świadectwa pracy, zatem nie wydaliśmy mu świadectwa. Ponownie zatrudniliśmy tego pracownika od 23 maja br. na czas określony (1 rok). Pracownik złożył wypowiedzenie tej umowy, korzystając z klauzuli zawartej w umowie, która przewidywała