Zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, korekta kosztów, niezwiązana z błędem rachunkowym, powinna być rozpoznana w okresie otrzymania potwierdzenia korekty, nie zaś retrospektywnie w okresie, w którym pierwotnie wydatki te zostały zaksięgowane.

Koszty uzyskania przychodów, które uległy konkretyzacji przed dniem podziału spółki przez wydzielenie, nie mogą być przeniesione na podmiot przejmujący w ramach sukcesji podatkowej zgodnie z art. 93c Ordynacji podatkowej. Przeniesienie takich kosztów nie podlega sukcesji, ponieważ nie pozostają one w związku z przejmowanymi składnikami majątku na dzień wydzielenia.

Wydatki związane z działalnością bieżącą przedsiębiorstwa, takie jak podatki i ubezpieczenia, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów i podlegają rozliczeniu w dacie księgowego ujęcia. Odpisy na ZFŚS uznaje się za koszty podatkowe pod warunkiem faktycznego przekazania na rachunek funduszu.

Faktyczne niewykorzystywanie nieruchomości w działalności gospodarczej nie jest okolicznością wyłączającą stosowanie najwyższej – gospodarczej – stawki podatku od nieruchomości. Do stosowania tej stawki wystarczy bowiem jedynie potencjalna możliwość wykorzystywania nieruchomości do działalności gospodarczej – wyrok NSA z 23 września 2025 r., sygn. akt III FSK 58/25.

Grunty, budynki i budowle uznaje się za związane z działalnością gospodarczą, jeżeli są w posiadaniu przedsiębiorcy, stanowią składnik jego przedsiębiorstwa i funkcjonalnie powiązane z prowadzoną działalnością, uwzględniając nie tylko posiadanie, lecz także status podatnika oraz sposób wykorzystania. Literalne rozumienie jest niewystarczające, gdyż prowadzi do nadmiernego opodatkowania.

Zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych związanej z dostawą towarów należy rozliczać w momencie jej dokonania, a nie w momencie otrzymania, jeżeli strony traktują ją jako przedpłatę na poczet przyszłej dostawy.

Czynsz dzierżawny, jako koszt wytworzenia środka trwałego do przekazania go do użytkowania, zwiększa jego wartość początkową w świetle art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, natomiast podatki od nieruchomości i rolny związane z inwestycją mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Podatek od nieruchomości, ustalony decyzją w 2025 roku za lata 2020-2025, stanowi koszt uzyskania przychodów rozliczany w roku podatkowym 2025, zgodnie z zasadą poniesienia kosztu, w tym dniem wydania decyzji przez organ.

Równowartość podatku od nieruchomości, zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę zgodnie z zapisami umowy dzierżawy, nie stanowi przysporzenia majątkowego i nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, zgodnie z art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zwrot podatku od nieruchomości dokonany przez dzierżawcę na rzecz wydzierżawiającego, zgodnie z umową dzierżawy, nie stanowi przysporzenia majątkowego i nie jest przychodem na gruncie podatku PIT, a jedynie czynsz dzierżawy generuje taki przychód.

Przeniesienie na najemcę kosztu podatku od nieruchomości związanego z przedmiotem najmu, jako element kalkulacyjny ceny usługi najmu, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki właściwej dla usługi najmu, będąc bezpośrednio związanym z odpłatnym świadczeniem tej usługi.

Kwota zwrotu podatku od nieruchomości otrzymana od dzierżawcy, jako zobowiązanego w umowie do jego pokrycia, nie stanowi przychodu podatkowego wydzierżawiającego. Wyłącznie otrzymany czynsz dzierżawy jest przychodem opodatkowanym ryczałtem ewidencjonowanym.

Podstawą opodatkowania przychodów z dzierżawy ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych jest wyłącznie część stała czynszu. Część zmienna czynszu, stanowiąca rekompensatę z tytułu należności publicznoprawnych, pozostaje neutralna podatkowo z uwagi na brak rzeczywistego przysporzenia majątkowego po stronie wydzierżawiającego.

Wydatki ponoszone przez spółkę ujmowane na koncie RMK czynne, które nie są związane bezpośrednio z konkretnymi przychodami, kwalifikują się jako pośrednie koszty uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, będą potrącalne w dacie poniesienia lub proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą.

Zwrócenie równowartości podatku od nieruchomości przez najemcę na rzecz wynajmującego stanowi koszt uzyskania przychodów, kiedy pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z prowadzoną działalnością, pod warunkiem spełnienia wymogów art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wycofanie nieruchomości, wyposażenia i samochodu z działalności gospodarczej do majątku prywatnego nie powoduje powstania przychodu PIT. Zwrot podatku od nieruchomości przez najemcę również nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Zwrot przez dzierżawcę równowartości podatku od nieruchomości stanowi element kalkulacyjny świadczenia zasadniczego z tytułu umowy dzierżawy i powinien być wliczany do wartości sprzedaży, co wpływa na możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT.

Przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego zgodnie z art. 66 Ordynacji podatkowej nie stanowi przychodu do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako że regulacja dotyczy wyłącznie zobowiązań cywilnoprawnych.

Równowartość podatku od nieruchomości za obiekty wzniesione na dzierżawionej nieruchomości stanowi element podstawy opodatkowania podatkiem VAT z tytułu usług dzierżawy i jest kosztem bezpośrednio związanym z tą usługą, umożliwiającym również odliczenie VAT przez dzierżawcę.

Brak decyzji administracyjnych zakazujących użytkowania budynku nie uniemożliwia uznania go za mieszkalny w kontekście zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 17 ustawy, a prawo to nie przysługuje osobie, której wcześniej przyznano prawo do nieruchomości mieszkalnej.