zmiana miejsca zamieszkania
Podatnik, który przenosi miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po 1 stycznia 2022 r., może skorzystać z ulgi na powrót, jeżeli spełni wszystkie przewidziane przesłanki, w tym nieprzerwane zamieszkiwanie przez co najmniej trzy lata przed zmianą rezydencji oraz posiadanie innych dowodów dokumentujących miejsce zamieszkania, pomimo braku certyfikatu rezydencji.
Wydatki ponoszone przez podatnika nie kwalifikują się jako koszty uzyskania przychodu zgodnie z przepisami podatkowymi, co uniemożliwia ich objęcie ulgą podatkową.
Podatnik mający zamiar stałego zamieszkania w Polsce i spełniający ustawowe warunki, w tym brak wcześniejszej rezydencji na terytorium RP oraz posiadanie Karty Polaka, jest uprawniony do ulgi na powrót. Zwolnienie obejmuje przychody do 85 528 zł rocznie przez cztery lata podatkowe.
Podatnik, który ponownie przenosi miejsce zamieszkania do Polski i spełnia warunki z art. 21 ust. 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może korzystać z tzw. „ulgi na powrót”, nawet jeśli chwilowo przebywał w Polsce, o ile jego centrum interesów pozostawało za granicą.
Zwolnienie podatkowe, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT, przysługuje wyłącznie podatnikom, którzy przenieśli miejsce zamieszkania do RP po 31 grudnia 2021 r. Przeniesienie przed tą datą wyklucza prawo do ulgi na powrót.
Osoba fizyczna, która przeniosła miejsce zamieszkania do Rzeczypospolitej Polskiej przed 1 stycznia 2022 r., nie jest uprawniona do skorzystania z ulgi na powrót zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Organ podatkowy stwierdził, że podatnik do 15 lipca 2025 r. podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, gdyż posiadał tam centrum interesów życiowych. Dopiero po przenosinach najbliższej rodziny do USA od 16 lipca 2025 r. spełnił warunki ograniczonego obowiązku podatkowego na terytorium Polski, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT.
Podatnik, który przebywa za granicą przez co najmniej trzy pełne lata podatkowe przed przeprowadzką do Polski i po powrocie staje się polskim rezydentem podatkowym, spełnia warunki do skorzystania z ulgi na powrót z zagranicy, przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT, o ile posiada dowody potwierdzające miejsce zamieszkania i nie korzystał z tej ulgi wcześniej.
Podatnik ma prawo do zastosowania ulgi na powrót na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT, gdyż spełnia wszystkie wymagane warunki dotyczące zmiany rezydencji podatkowej, braku zamieszkania w Polsce w latach poprzedzających przeniesienie oraz posiadania dokumentacji potwierdzającej ośrodek interesów życiowych poza Polską.
Podatnik nie nabywa prawa do ulgi na powrót, gdyż w okresie pracy zagranicą jego centrum interesów osobistych pozostaje w Polsce, co skutkuje utrzymaniem nieograniczonego obowiązku podatkowego na terytorium RP, wykluczając możliwość uznania przeniesienia miejsca zamieszkania dla celów ulgi.
Ulga na powrót, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT, przysługuje podatnikom tylko przy spełnieniu wszystkich wymogów formalnych, w tym zamieszkiwania przez pełne 3 lata kalendarzowe w państwie członkowskim UE przed przeniesieniem na terytorium RP.
Wnioskodawca, który przeniósł miejsce zamieszkania do Polski po 31 grudnia 2021 r., nie spełnia warunków do skorzystania z ulgi na powrót zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej lub odpowiednich dokumentów za cały okres wymagany do ustalenia prawa do zwolnienia.
Ulga na powrót, przewidziana w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma zastosowania do podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania do Polski przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Wnioskodawca nie spełnia wymogu posiadania certyfikatu rezydencji, co stanowi przeszkodę w zastosowaniu ulgi na powrót zgodnie z art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wnioskodawczyni, która przeniosła miejsce zamieszkania do Polski po 31 grudnia 2021 r., może skorzystać z ulgi na powrót na mocy art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie była rezydentem podatkowym w Polsce w okresie trzech lat poprzedzających ten rok, a także spełniła wszystkie wymagane warunki związane z rezydencją podatkową w Niemczech.
Wnioskodawczyni nie spełnia przesłanek ulgi na powrót przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT, bowiem jej centrum interesów osobistych pozostawało w Polsce w trakcie wykonywania pracy w Holandii.
Nie przysługuje prawo do "ulgi na powrót" osobie, która w trzech latach poprzedzających powrót do Polski posiadała miejsce zamieszkania na jej terytorium, co narusza warunki z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Osoba fizyczna uzyskuje nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce od momentu posiadania centrum interesów życiowych w Polsce. W przypadku, gdy przed 1 marca 2021 r. centrum interesów znajdowało się za granicą, nie można uznać polskiej rezydencji podatkowej przed tym terminem.
Przeniesienie miejsca zamieszkania do Polski przed 31 grudnia 2021 r. nie kwalifikuje do ulgi na powrót, gdyż ulga przysługuje podatnikom, którzy zmienili rezydencję po tej dacie.
Podatnik, który utracił Kartę Polaka przed relokacją do Polski, nie spełnia warunku do skorzystania z ulgi na powrót, nawet w przypadku nieprzerwanego zamieszkania w Białorusi, państwie spoza UE, przed przeprowadzką.
Wnioskodawca, który przeniósł miejsce zamieszkania do Polski po 31 grudnia 2021 r., podlegając nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, spełnia warunki do korzystania z ulgi na powrót, gdy dokumentuje pobyt za granicą i nie korzystał wcześniej z ulgi.
Podatnik, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium RP w 2024 r., nie spełnia przesłanek „ulgi na powrót” z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT, jeżeli miał miejsce zamieszkania w Polsce w części roku 2021; ulga wymaga braku rezydencji przez pełne trzy lata przed powrotem.
Osoba fizyczna przenosząca centrum interesów życiowych do Szwajcarii nie realizuje przesłanek rezydencji podatkowej w Polsce, co wyklucza zastosowanie nieograniczonego obowiązku podatkowego od wyjazdu na stałe.