Odpisy amortyzacyjne od części budynku sklasyfikowanego jako mieszkalny, nawet jeśli wykorzystywanej w działalności gospodarczej, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.
Podatnik ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 33% dla używanego i wpisanego do rejestru zabytków budynku niemieszkalnego sklasyfikowanego pod symbolem 109 KŚT, po raz pierwszy wprowadzonego do jego ewidencji środków trwałych, gdyż spełnia warunki określone w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, lokale mieszkalne zaklasyfikowane jako środki trwałe, niezależnie od użytkowania w działalności gospodarczej, nie podlegają amortyzacji podatkowej. Kwalifikacja lokali musi uwzględniać ich formalne przeznaczenie.
Podatnicy składający wnioski o wydanie indywidualnych interpretacji, w przypadku środków trwałych, muszą wykazać aktywne uczestnictwo w ich procesie wytworzenia, aby uprawnienia do stosowania preferencyjnych zasad amortyzacji, takich jak indywidualne stawki amortyzacyjne i skrócony okres amortyzacji, mogły być zastosowane.
Nakłady na modernizację budynku mieszkalnego przekształconego w biurowy, kwalifikowane jako inwestycje w obcych środkach trwałych zaliczone do KŚT nr 105, mogą podlegać amortyzacji podatkowej w CIT. Wyłączenie z art. 16c pkt 2a ustawy CIT nie dotyczy tego przypadku, jeśli klasyfikacja wskazuje na budynek niemieszkalny.
Wydatki poniesione na budowę tymczasowych dróg i placów składowych na czas inwestycji stanowią wartość początkową środków trwałych, jako że są związane z wytworzeniem budowli na cudzym gruncie i będą amortyzowane jako inwestycje w cudzych środkach trwałych, a nie jako koszty uzyskania przychodów.
Wnioskodawca, w przypadku zmiany sposobu użytkowania budynku z przeznaczeniem mieszkalnym w proporcji mniejszej niż użytkowej, ma prawo do kontynuacji ujmowania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, gdy budynek zachowuje charakter niemieszkalny.
Amortyzacji na zasadzie odpisów podatkowych nie podlegają budynki sklasyfikowane jako mieszkalne według pozwolenia na budowę, nawet jeśli w rzeczywistości pełnią funkcję biurową, co wyklucza uznanie ich jako koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej.
Od 1 stycznia 2023 r. przepisy art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wykluczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych będących lokalami mieszkalnymi. Organy uznają, że zasady wyłączenia dotyczące budynków mieszkalnych odnoszą się również do inwestycji w takich budynkach.
Podatnik posiadający status centrum B+R może zakwalifikować do ulgi amortyzację środków trwałych i WNIP wykorzystywanych w działalności B+R według rzeczywistego zaangażowania, z wyłączeniem budowli i budynków, które objęte są odmiennymi zasadami kwalifikacji. Pełne wykorzystanie aktywów dla celów B+R nie oznacza automatycznego pełnego zaliczenia do ulgi.
Amortyzacja podatkowa aktywów podlegających jednorazowemu odpisowi z powodu utraty wartości wg MSR może być kontynuowana, o ile nie zmienia się rodzaj działalności. Wartość niezamortyzowana w razie sprzedaży/likwidacji, jeśli nie jest związana ze zmianą działalności, stanowi koszt podatkowy.
Mikroprzedsiębiorca może ustalić indywidualne stawki amortyzacyjne dla środków trwałych, jeśli są spełnione warunki wysokiego bezrobocia i niskiej zamożności w lokalizacji, zgodnie z art. 22j ust. 7-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Strata wynikająca z likwidacji nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych w wysokości niezamortyzowanej wartości budynków i budowli podlegających likwidacji będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie likwidacji ŚT. Koszty fizycznej likwidacji budynków i budowli będą stanowić koszt wytworzenia nowego środka trwałego, a tym samym zwiększą jego wartość początkową. Wydatki te będą zaliczane
Skorzystanie z ulgi badawczo-rozwojowej, o której mowa w art. 4a pkt 26-28 ustawy o CIT, w zakresie produktów produkowanych przez Spółkę; możliwość odliczenia kosztów kwalifikowanych, o których mowa w art. 18d ust. 2 i ust. 3 ustawy o CIT.
1. Ustalenie czy Wnioskodawca spełnia definicję pozwalającą na uznanie go za spółkę nieruchomościową. 2. Opodatkowanie podatkiem od budynków wskazanym w art. 24b Ustawy CIT w odniesieniu do powierzchni oddanych do używania w ramach wynajmu krótkoterminowego. 3. Metodologia kalkulacji podatku od budynków. 4. Możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków.
Możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od: - składników przedsiębiorstwa, które Gmina przed likwidacją oddała nieodpłatnie zakładowi budżetowemu w administrowanie, - składników majątkowych (środków trwałych), które zakład budżetowy uprzednio wytworzył, nabył z własnych środków, - środków trwałych, które Gmina przekazała zakładowi budżetowemu nieodpłatnie
Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji budynku niemieszkalnego.
W zakresie ustalenia, czy dla celów weryfikacji przekroczenia limitu, o którym mowa w art. 18d ust. 3c Ustawy o CIT, z kwotą 10% przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych osiągniętych w roku podatkowym należy porównać łączną wysokość kosztów uzyskania przychodów rozpoznanych w ewidencji rachunkowej w danym roku podatkowym z tytułu: 1) odpisów amortyzacyjnych od budowli, budynków i lokali
Możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem podwyższonych stawek amortyzacyjnych dla budowli i budynków używanych w warunkach pogorszonych.
Możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem podwyższonych stawek amortyzacyjnych dla budowli i budynków używanych w warunkach pogorszonych.
Możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem podwyższonych stawek amortyzacyjnych dla budowli i budynków używanych w warunkach pogorszonych.
Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na budowę budynku gospodarczego wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności.
Indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% od budynków przemysłowych.