Pracodawcy i zleceniodawcy będący płatnikami zasiłków mają obowiązek ustalania okoliczności i przyczyn wypadków, jakim ulegają ubezpieczeni, jak również prawa do świadczeń przysługujących im z tego tytułu. Zasiłek chorobowy, zasiłek wyrównawczy czy świadczenie rehabilitacyjne przysługują w takiej sytuacji z ubezpieczenia chorobowego albo wypadkowego. Decyduje o tym rodzaj wypadku. Przy ustalaniu prawa

Podstawa wymiaru świadczeń chorobowych i z tytułu macierzyństwa, która jest ustalana od minimalnego wynagrodzenia za pracę lub jego części odpowiednio w przypadku pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy albo na część etatu, od 1 stycznia 2023 r. wymaga przeliczenia z uwzględnieniem wyższej kwoty minimalnej płacy. Ponownie podstawa ta wzrośnie od 1 lipca 2023 r.

Od 1 stycznia 2022 r. płatnicy zasiłków (w tym pracodawcy) realizujący obowiązki w zakresie ustalania uprawnień do świadczeń chorobowych i macierzyńskich muszą uwzględniać zmiany przepisów wprowadzone z początkiem tego roku. Dotyczą one m.in. okresu zasiłkowego po ustaniu zatrudnienia, który został skrócony ze 182 do 91 dni wliczania do jednego okresu zasiłkowego wszystkich niezdolności do pracy bez

Płatników składek i zasiłków czekają duże zmiany w zakresie ubezpieczeń społecznych oraz świadczeń. Ustawa nowelizująca przewiduje zmiany m.in. w dobrowolnych ubezpieczeniach emerytalnych, rentowych i chorobowych, w zakresie kontroli ZUS, w przedawnieniu należności składkowych, a także w ustalaniu stopy procentowej składki wypadkowej oraz odsetek za zwłokę od zaległości względem ZUS. Nowe przepisy

Dodatkowe wynagrodzenie roczne przysługujące pracownikom sfery budżetowej, tzw. trzynastka, zawsze jest wliczane do podstawy wymiaru zasiłków (chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego) oraz świadczenia rehabilitacyjnego. Wysokość dodatkowego wynagrodzenia rocznego stanowi określony procent wynagrodzenia pracownika, przysługującego za czas faktycznie przepracowany. Oznacza to, że zatrudniony nie zachowuje

Osobie uprawnionej do świadczeń chorobowych i z tytułu macierzyństwa w czasie obniżenia wymiaru czasu pracy lub zmiany w sposób niekorzystny warunków jej zatrudnienia z powodu epidemii płatnik zasiłków powinien ustalić podstawę wymiaru ww. świadczeń zgodnie z ustawą covidową. Nie należy w tym przypadku stosować art. 40 ustawy zasiłkowej. Zatem przy zmianie etatu podstawa zasiłkowa nie jest ustalana

Jeżeli w okresie wcześniej pobieranego zasiłku np. chorobowego pracownikowi obniżono wymiar czasu pracy z powodu COVID-19 oraz między okresami pobierania wcześniejszego i kolejnego zasiłku nie było przerwy albo była ona krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe, ma on prawo do wyrównania zasiłku. Przed zmianą przepisów w takich przypadkach pracownicy otrzymywali zasiłki ustalone od nowego wymiaru czasu pracy

Pracodawca ma obowiązek sporządzenia i przechowywania dokumentacji dotyczącej świadczenia rehabilitacyjnego oraz, na prośbę pracownika, do przekazania wniosku o to świadczenie do ZUS. Kompletną dokumentację należy złożyć do ZUS co najmniej na 6 tygodni przed zakończeniem okresu zasiłkowego.

W razie zmiany wymiaru czasu pracy podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy. Warunkiem ustalenia nowej podstawy jest, aby zmiana etatu nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, lub w okresie maksymalnie 12 miesięcy poprzedzających tę niezdolność. Zasada ta dotyczy również m.in. zasiłku macierzyńskiego i opiekuńczego.

Płatnicy składek będący płatnikami zasiłków często mają wątpliwości związane z ustalaniem prawa do zasiłków i ich wysokości. Przepisy nie rozstrzygają bowiem wprost wielu zagadnień z tym związanych. Dodatkową trudnością w stosowaniu regulacji ustawy zasiłkowej jest brak jednolitości interpretacyjnej. W opracowaniu zwrócono uwagę na nietypowe przypadki, jakie pojawiają się w praktyce płatników składek

Pracodawcy mają wiele obowiązków związanych z wypłatą ubezpieczonym świadczeń przysługujących z tytułu niezdolności do pracy. Muszą ustalić ich rodzaj, wysokość, a następnie zrealizować wypłatę z tego tytułu. W tym celu gromadzą i opracowywują dokumentację pozwalającą na prawidłowe wywiązywanie się z tej powinności. Ponadto są zobowiązani przestrzegać ustalonych limitów okresów, za które ubezpieczonemu

Jeden z naszych pracowników, który rozpoczął u nas pracę na podstawię umowy o pracę od 1 grudnia 2017 r., stał się niezdolny do pracy od 15 stycznia 2018 r. Pracownik ma prawo do minimalnego wynagrodzenia. W grudniu 2017 r. pracownik miał 5 dni nieusprawiedliwionej nieobecności niepłatnej. Czy powinniśmy mu podwyższyć podstawę wymiaru zasiłku do minimalnej podstawy obowiązującej w 2018 r.?

Płatnicy składek muszą poinformować ZUS o przychodzie uzyskanym w okresie od 1 marca 2016 r. do 28 lutego 2017 r. przez osoby pobierające zasiłek lub świadczenie przedemerytalne. Pracodawcy (zleceniodawcy) mają obowiązek złożenia zaświadczenia o przychodzie do 31 maja 2017 r.

Jeden z naszych pracowników dostarczył zwolnienie lekarskie na okres od 1 do 30 listopada 2016 r. 23 listopada, wraz z terminem wypłat, wypłaciliśmy zasiłek chorobowy za cały listopad 2016 r. 29 listopada 2016 r. pracownik zmarł. Jaką kwotę powinniśmy wykazać w dokumentach rozliczeniowych ZUS RSA - w prawidłowej wysokości czy faktycznie wypłaconej?

Zatrudniamy 30 pracowników, dlatego sami naliczamy i wypłacamy zasiłki. We wrześniu 2016 r. otrzymaliśmy wezwanie do dokonywania potrąceń alimentacyjnych z wynagrodzenia pracownika na łączną kwotę 7580 zł. Pracownik, którego tytuł dotyczy, ma prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 11 września 2016 r. do 10 maja 2017 r. Wcześniej przez 182 dni przebywał na zasiłku chorobowym. Podstawa zasiłku chorobowego

Jeden z naszych pracowników wykorzystał okres zasiłkowy i od 1 kwietnia 2015 r. nabędzie prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Ustalona dla niego podstawa wymiaru zasiłku chorobowego wynosi 2700 zł. Czy tę podstawę należy zwaloryzować?

Od 1 października 2014 r. wskaźnik waloryzacji podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjętej do obliczenia świadczenia rehabilitacyjnego wynosi 97,8%. Wysokość każdego świadczenia rehabilitacyjnego, które zostanie przyznane między 1 października a 31 grudnia 2014 r., nie podlega waloryzacji.

Jeden z naszych pracowników wykorzystał okres zasiłkowy i od 1 maja 2013 r. nabył prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Ustalona dla niego podstawa wymiaru zasiłku chorobowego wynosi 2700 zł. Czy tę podstawę należy zwaloryzować?