Znak towarowy nabyty przez Spółkę będzie mógł być amortyzowany na podstawie art. 16h ust. 1 ustawy o CIT, a wydatki B z tytułu korzystania ze znaku towarowego stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4d tejże ustawy.

Bazę Klientów B i C, nabyte w celu poszerzenia działalności dystrybucyjnej, należy traktować jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, zaś transakcję przeniesienia praw do tych baz jako zysk z przeniesienia własności, nie podlegający opodatkowaniu u źródła w Polsce.

Znaki towarowe zarejestrowane poza UE nie mogą być uznane za wartości niematerialne podlegające amortyzacji, podczas gdy patenty europejskie, autorskie prawa majątkowe oraz know-how, które posiadają niezbędne cechy prawne, podlegają amortyzacji podatkowej zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT.

Koszty wdrożenia, instalacji oprogramowania oraz opłat subskrypcyjnych stanowią element wartości niematerialnej i prawnej, która podlega amortyzacji. Wartość ta powinna być wyceniona na dzień odbioru systemu, uwzględniając wszystkie poniesione koszty, zgodnie z przepisami ustawy o CIT.

Nabycie Bazy Klientów przez spółkę stanowi nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b ust. 1 Ustawy o CIT, podlegającej amortyzacji jako know-how, gdy spełnia kryteria poufności, istotności, możliwości identyfikacji i przewidzianego długoletniego użytkowania.

Działalność spółki w ramach projektu, co do zasady, stanowi działalność badawczo-rozwojową, uprawniającą do ulgi podatkowej na podstawie art. 18d ustawy o CIT, a ponoszone koszty wynagrodzeń, materiałów oraz odpisy amortyzacyjne od licencji są uznane za koszty kwalifikowane, jeśli spełniają wymogi ustawowe.

Wyodrębniona działalność serwisowa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 5a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że jej sprzedaż skutkuje rozpoznaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Działalność Wnioskodawcy spełnia kryteria działalności badawczo-rozwojowej umożliwiające zastosowanie ulgi B+R, lecz nie wpływa na podstawę daniny solidarnościowej ani nie uprawnia do korekty deklaracji DSF-1.

Opłaty za dostęp do programu księgowego w modelu SaaS, nie uprawniające do nabycia praw autorskich lub licencji, nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji według art. 16b ustawy o CIT. Wydatki te powinny być ujmowane jako koszty operacyjne.

Koszt nabycia licencji oraz prace wdrożeniowe, o ile są niezbędne do uruchomienia i funkcjonalnego wykorzystania oprogramowania, stanowią podstawę wartości początkowej amortyzowanej wartości niematerialnej i prawnej, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 i art. 16g ust. 3 ustawy o CIT.

Wydatki poniesione na nabycie licencji, opisane w umowie licencyjnej, nie stanowią pośrednich kosztów uzyskania przychodu według art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, lecz powinny być amortyzowane jako wartości niematerialne i prawne. Rozliczenie odbywa się na podstawie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ustalonej w momencie oddania do używania.

Przychód z odpłatnego zbycia opracowanego we własnym zakresie know-how, jako wartość niematerialna i prawna związana z działalnością trychologiczną, podlega opodatkowaniu stawką ryczałtową 8,5%, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, nie zaś stawką 3%, przewidzianą dla ruchomych składników majątku.

Koszty pracowników angażowanych w działalność rozwojową Spółki, zaliczone do wartości początkowej WNiP i stanowiące podstawę do odpisów amortyzacyjnych, mogą być rozliczane jako koszty kwalifikowane w ramach ulgi badawczo-rozwojowej, zgodnie z art. 18d ustawy o CIT.

Prace prowadzone przez Spółkę nad oprogramowaniem do zdalnego odczytu zużycia mediów stanowią działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 4a pkt 26 CIT, a odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych związanych z tymi pracami mogą stanowić koszty kwalifikowane do ulgi B+R.

Działalność wnioskodawcy w zakresie budowy prototypu stanowi działalność badawczo-rozwojową, spełniając definicję zawartą w art. 4a pkt 26) ustawy o CIT. Niemniej, brak jednolitego podejścia do rozliczeń kosztów uniemożliwia uznanie części z nich za koszty kwalifikowane w świetle ulgi B+R.

Działalność polegająca na budowie prototypów spełnia wymogi działalności badawczo-rozwojowej w kontekście art. 4a pkt 26 CIT, jednak uzyskanie korzyści podatkowych z ulgi B+R wymaga jednolitego sposobu dokumentowania wydatków kwalifikowanych zgodnie z art. 15 ust. 4a CIT.

Działalność polegająca na budowie prototypu może być uznana za badawczo-rozwojową, jednak równoczesne stosowanie różnych metod zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodów w ramach jednego projektu wyklucza uznanie ich za koszty kwalifikowane ulgi B+R.

Działalność wnioskodawcy w zakresie projektowania i budowy prototypów kwalifikuje się jako działalność badawczo-rozwojowa zgodnie z art. 4a pkt 26 ustawy CIT; jednakże, dla celów ulgi badawczo-rozwojowej, koszty projektów muszą być rozliczane jako koszty uzyskania przychodów w sposób jednolity wg metody wskazanej w art. 15 ust. 4a ustawy CIT.

Realizacja Projektu UE 1 i UE 2 spełnia przesłanki działalności badawczo-rozwojowej zgodnie z art. 4a pkt 26 ustawy o CIT, co uprawnia do odliczenia związanych z nimi odpisów amortyzacyjnych, proporcjonalnie do wkładu własnego Spółki, zgodnie z art. 18d ust. 2a i 3 ustawy o CIT.

Działalność obejmująca budowę prototypu spełnia definicję działalności badawczo-rozwojowej zgodnie z art. 4a pkt 26 ustawy CIT. Jednakże, aby wydatki związane z taką działalnością mogły być uznane za koszty kwalifikowane, ich rozliczanie musi być dokonane w sposób jednolity dla całego projektu prac rozwojowych.

Spółka prowadzi działalność badawczo-rozwojową w zakresie budowy prototypu w rozumieniu art. 4a pkt 26 ustawy CIT, jednakże formy rozliczania kosztów prac rozwojowych muszą być jednolite (według art. 15 ust. 4a) w ramach jednego projektu, co warunkuje możliwość skorzystania z ulgi B+R.

Działalność związana z projektowaniem nietypowych szalunków i deskowań stanowi działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 4a pkt 26-28 updop, co uprawnia do korzystania z ulgi badawczo-rozwojowej. Koszty związane z tymi projektami, spełniając warunki określone w art. 18d ust. 2-3 updop, mogą być kwalifikowane jako koszty podlegające odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Koszt nabycia systemu ERP, stanowiący cenę nabycia wartości niematerialnych związanych z transferem technologii, kwalifikuje się do objęcia wsparciem jako koszt nowej inwestycji, zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 1 lit. d rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej.

Koszty prac rozwojowych w ramach ulgi B+R muszą być jednolicie klasyfikowane jako koszty uzyskania przychodów zgodnie z jednym z dopuszczalnych sposobów rozliczania prac rozwojowych na podstawie art. 15 ust. 4a CIT, bez równoczesnego stosowania różnych metod w ramach tego samego projektu.