Wydatki związane z działalnością bieżącą przedsiębiorstwa, takie jak podatki i ubezpieczenia, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów i podlegają rozliczeniu w dacie księgowego ujęcia. Odpisy na ZFŚS uznaje się za koszty podatkowe pod warunkiem faktycznego przekazania na rachunek funduszu.

Zwiększenie odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych ponad ustawowy limit, ustalone w regulaminie wynagradzania, stanowi koszt uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia ram zawartych w ustawie o CIT i ZFŚS.

Dodatkowe zasilenie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych środkami z bieżącej działalności operacyjnej Spółki, spełniając wymogi ustawowe, stanowi koszt uzyskania przychodu na równi z odpisami podstawowymi, pod warunkiem formalnej dokumentacji i wpłaty na rachunek Funduszu.

1. Czy prowadzone przez Wnioskodawcę prace opisane w stanie faktycznym spełniają definicję działalności badawczo-rozwojowej, o której mowa w art. 4a pkt 26 ustawy o CIT; 2. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia, począwszy od 2020 r., od podstawy opodatkowania kosztów uzyskania przychodów (jako kosztów kwalifikowanych) poniesionych na Wydatki Pracownicze i Składki, opisanych w pkt I - w wysokości

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na ZFŚS wnoszonych na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych, zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat (odpisów) na własny (osobny) ZFŚS przed wejściem w życie Umowy, oraz ustalenia, czy środki funduszu wykorzystywane przez pracowników ponad wartość dokonanych odpisów na ZFŚS będą stanowiły dla Wnioskodawcy