Wierzytelności uznane za nieściągalne można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko, jeśli przewidywane koszty dochodzenia są wyższe od ich wartości, zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 3 CITU. Subiektywny pogląd na trudności kulturowe i prawne nie ma tu decydującego znaczenia.