Bazę Klientów B i C, nabyte w celu poszerzenia działalności dystrybucyjnej, należy traktować jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, zaś transakcję przeniesienia praw do tych baz jako zysk z przeniesienia własności, nie podlegający opodatkowaniu u źródła w Polsce.

Refakturowanie kart sportowych i polis ubezpieczeniowych wskazuje na powstanie przychodu podatkowego z refaktury, współmierne koszty uzyskania przychodu podlegają rozliczeniu na zasadach CIT, natomiast zakup licencji platformy kadrowej bez sublicencjonowania nie wymaga poboru podatku u źródła.

Przepis art. 30a ust. 9 ustawy o PIT pozwala na odliczenie od podatku należnego w Polsce, podatku zapłaconego za granicą do wartości 19% uzyskanych dywidend, co nie jest ograniczone zapisami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Otrzymane środki z sekurytyzacji wierzytelności leasingowych jako sprzedaż samej wierzytelności są neutralne podatkowo; jednakże dochód z opłat leasingowych rozpoznaje się w dniu ich wymagalności, a dyskonto związane z transakcją stanowi jednorazowy koszt uzyskania przychodów w chwili sprzedaży transzy.

Wynagrodzenie wypłacane za licencję użytkownika końcowego oprogramowania komputerowego nie mieści się w katalogu należności licencyjnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przez co nie podlega zryczałtowanemu podatkowi u źródła w Polsce.

Wynagrodzenie z tytułu licencji użytkownika końcowego na oprogramowanie użytkowane w modelu SaaS, ograniczone do prawa użytkowania zgodnie z jego przeznaczeniem, nie podlega obowiązkowi poboru podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Wynagrodzenie za Licencje użytkownika końcowego, czyli za prawo do korzystania z oprogramowania dla własnych potrzeb nie stanowi należności licencyjnych, zatem nie podlega opodatkowaniu u źródła podatkiem dochodowym w Polsce na mocy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz obowiązującej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wynagrodzenie z tytułu nabycia licencji użytkownika końcowego do oprogramowania niewykorzystujące praw autorskich nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, dlatego nie podlega opodatkowaniu u źródła w Polsce.

Wynagrodzenie płacone za licencję użytkownika końcowego na oprogramowanie, ograniczone do użytku wewnętrznego bez przeniesienia pełnych praw autorskich, nie stanowi należności licencyjnych podlegających podatkowi u źródła zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Wynagrodzenie wypłacane za korzystanie z programu komputerowego na podstawie licencji użytkownika końcowego, bez przeniesienia autorskich praw majątkowych, nie mieści się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT i nie podlega opodatkowaniu u źródła w Polsce.

Wynagrodzenie z tytułu zakupu licencji użytkownika końcowego na oprogramowanie nie stanowi przychodu objętego art. 21 ust. 1 pkt 1 CIT, wobec czego nie rodzi obowiązku poboru podatku u źródła przy wypłacie takich należności zagranicznemu dostawcy.

Wynagrodzenie z tytułu transakcji sekurytyzacji syntetycznej, jako świadczenie za przeniesienie ryzyka kredytowego, nie stanowi płatności kwalifikowanej w art. 21 ust. 1 UPDOP, nie obciążając wnioskodawcy obowiązkiem poboru zryczałtowanego podatku u źródła.

Wynagrodzenie wypłacane w ramach transakcji sekurytyzacji syntetycznej nie stanowi płatności wymienionej w art. 21 ust. 1 UPDOP, co zwalnia Wnioskodawcę z obowiązku poboru podatku u źródła oraz weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela Kontrahenta.

Licencja użytkownika końcowego na oprogramowanie, nieprzenosząca praw autorskich, nie stanowi należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, co wyklucza obowiązek poboru podatku u źródła od wypłat na rzecz zagranicznego dostawcy.

Opłaty za korzystanie z form jako urządzeń przemysłowych są traktowane jak należności licencyjne, nie podlegające mechanizmowi obligatoryjnego poboru podatku u źródła od nadwyżki ponad 2 miliony PLN, umożliwiające stosowanie preferencyjnej stawki 5% na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami.

Opłaty za licencje użytkownika końcowego na oprogramowanie umożliwiające jedynie korzystanie na własne potrzeby, nie stanowią wynagrodzeń podlegających obowiązkowi poboru podatku u źródła, w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Wynagrodzenie płacone za korzystanie z licencji użytkownika końcowego do oprogramowania oraz za dostęp do baz danych, ograniczone do użytku wewnętrznego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła. Natomiast wynagrodzenie za dostęp do oprogramowania SaaS, umożliwiające użytkowanie przestrzeni dyskowej, stanowi należność za użytkowanie urządzeń przemysłowych, podlegającą opodatkowaniu.

Płatności dokonywane przez spółkę na rzecz zagranicznego dostawcy z tytułu licencji użytkownika końcowego na oprogramowanie nie generują obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego jako należność licencyjna, gdyż nie obejmują przekazania majątkowych praw autorskich, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Umowa licencyjna końcowego użytkownika, ograniczająca się do prawa użytkowania oprogramowania bez przeniesienia praw autorskich, nie stanowi należności licencyjnych na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, co wyłącza obowiązek poboru podatku u źródła.

Zakres należności wypłacanych przez podmiot za sublicencję oprogramowania dla wewnętrznego użytku nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w świetle art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, przez co na podmiocie nie ciąży obowiązek płatnika.

Opłaty subskrypcyjne za dostęp do oprogramowania w modelu SaaS, dotyczące sublicencji użytkownika końcowego, nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Przychody uzyskane przez podmiot powiązany z tytułu licencji Software-as-a-Service, realizowanej bez przeniesienia praw autorskich lub technicznych, nie kwalifikują się jako należności z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, wykluczając obowiązek poboru podatku u źródła.

Płatności dokonywane na rzecz niemieckiej spółki komandytowej z przypisaniem ich luksemburskiemu wspólnikowi korzystają z ochrony Konwencji PL-LUX, zatem nie wymagają poboru podatku u źródła w Polsce, o ile spełnione są wszelkie wymagania dokumentacyjne dotyczące rezydencji podatkowej.

Dla celów zastosowania obniżonej stawki podatku u źródła wynikającej z PL-LUX UPO, płatnik po uzyskaniu certyfikatu rezydencji od rzeczywistego właściciela odsetek może stosować preferencyjną stawkę, jeżeli dochowa należytej staranności, w tym potwierdzi, że odsetki wypłacane są na korzyść rzeczywistego właściciela będącego luksemburskim rezydentem podatkowym.