Od 11 października 2021 r. zasady tworzenia, organizowania, działania oraz likwidacji kas zapomogowo-pożyczkowych będzie regulować ustawa z 11 sierpnia 2021 r. o kasach zapomogowo-pożyczkowych (dalej: ustawa o KZP). Zastąpiła ona poprzednio obowiązujące w tym zakresie rozporządzenie w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy

Epidemia COVID-19 wpłynęła negatywnie na kondycję finansową znacznej części polskich pracodawców. Mimo to wiele podmiotów zatrudniających nadal oferuje swoim pracownikom świadczenia (bonusy) pozapłacowe. Spora część tych świadczeń ma na celu przede wszystkim zadbać o stan zdrowia pracowników oraz zminimalizować ryzyko transmisji koronawirusa na terenie zakładu pracy. W konsekwencji zniwelowanie niepożądanych

Zakwalifikowanie przychodów uzyskiwanych przez pracowników z instrumentów finansowych lub papierów wartościowych w ramach tzw. programów motywacyjnych do źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy podwyższenie rocznej kwoty wolnej od podatku, a także limitu 50% kosztów uzyskania przychodów dla twórców oraz wysokości zwolnień podatkowych dla pracowników - takie zmiany wprowadza od 1 stycznia 2018

Głównym celem funkcjonowania pracowniczej kasy zapomogowo-pożyczkowej jest udzielanie jej członkom pomocy materialnej w formie długo- i krótkoterminowych pożyczek oraz - w miarę posiadanych środków - zapomóg na zasadach określonych w statucie kasy. Członkami kasy mogą być pracownicy, emeryci i renciści, a także, za zgodą zarządu kasy, osoby wykonujące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy.

Świadczenia na rzecz pracowników budzą wątpliwości w różnych aspektach podatkowych. Jednym z nich jest ustalenie przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych pracodawcy na rzecz pracownika. W których przypadkach powstaje przychód z tego tytułu? Jak ustalić jego wartość? To tylko niektóre z pojawiających się pytań. Równie ważne jest zaliczenie kosztów pracowniczych do kosztów pracodawcy. Przyjmuje się