Umorzenie pożyczki hipotecznej waloryzowanej kursem obcej waluty, zaciągniętej przed 2025 rokiem, skutkuje powstaniem podlegającego opodatkowaniu przychodu, który nie korzysta z zaniechania poboru podatku na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z 2022 roku, obowiązującego przed 2025 rokiem.

Umorzenie części zadłużenia z tytułu pożyczki hipotecznej w 2024 r. nie kwalifikuje się do zaniechania poboru podatku dochodowego na podstawie rozporządzenia MF z 11 marca 2022 r., gdyż zaniechanie to nie dotyczy pożyczek hipotecznych umorzonych przed 1 stycznia 2025 r.

Udzielenie nieoprocentowanej pożyczki przez niepowiązaną osobę fizyczną, wskutek wyraźnej umowy niewzajemnej, nie stanowi dla pożyczkobiorcy przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Niespłacenie zobowiązań pożyczkowych przez spółkę w trakcie jej likwidacji nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż likwidowana spółka zakończy swoje istnienie prawne, a przychodem mogą być tylko faktyczne przysporzenia majątkowe.

Odsetki i inne koszty Pożyczki Bankowej stanowią koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i powinny być traktowane jako koszty związane z działalnością operacyjną spółki, nie podlegając wyłączeniu z art. 16 ust. 1 CIT. Nie znajdują one zastosowania jako koszty finansowania zysków kapitałowych.

Czynność powierzenia środków Prezesowi Zarządu, udokumentowana umową o dzieło, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie spełnia przesłanek umowy pożyczki ani depozytu nieprawidłowego wymienionych w ustawie o PCC.

Przeniesienie własności pojazdu na wspólnika w zamian za zwolnienie z obligacji pożyczkowej w ramach datio in solutum prowadzi do powstania przychodu podatkowego na gruncie ustawy o CIT, w wysokości uregulowanego zobowiązania, lub wartości rynkowej świadczenia.

Udzielanie pożyczek przez spółkę prowadzi do wystąpienia w roli podatnika VAT, jednak obrót z takich usług ma charakter pomocniczy i nie podlega uwzględnieniu w kalkulacji proporcji odliczenia VAT zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy o VAT.

Oświadczenie płatnika WH-OSC zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT nie może być składane przed faktycznym zaistnieniem zdarzenia podatkowego, jakim jest przekroczenie limitu kwoty wypłat, co skutkuje koniecznością wdrożenia art. 26 ust. 2e ustawy. Skuteczność takiego oświadczenia wymaga wiedzy posiadanej na dzień faktycznej wypłaty.

Przewalutowanie pożyczek z JPY na PLN oraz konwersja wierzytelności z tytułu pożyczek na udziały w spółce nie skutkują powstaniem podatkowych różnic kursowych na gruncie ustawy o CIT, gdyż nie spełniają przesłanek określonych w art. 15a ustawy, co potwierdza w utrwalonym orzecznictwie.

Udzielenie pożyczki przez spółkę z o.o. podmiotowi powiązanemu podlega opodatkowaniu jako ukryte zyski na gruncie art. 28m ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, z uwagi na naturę transakcji między podmiotami powiązanymi, bez względu na rynkowe warunki pożyczki.

Przeniesienie własności pojazdu po wykupie z leasingu w ramach datio in solutum, jako niezależna dostawa towaru, nie obliguje do korekty deklaracji VAT z okresu trwania umowy leasingowej.

Odsetki, zarówno zapłacone, jak i skapitalizowane, stanowią na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych koszty uzyskania przychodów pośrednich, zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty lub kapitalizacji, ze względu na ich charakter wynagrodzenia za udostępnienie kapitału.

Wypłacając odsetki do Banku 2, rezydenta Japonii i rzeczywistego właściciela płatności, Wnioskodawca może zastosować 10% stawkę WHT wynikającą z UPO PL-JP, pod warunkiem posiadania ważnego certyfikatu rezydencji oraz oświadczenia o statusie rzeczywistego właściciela Banku 2.

Zawarcie umowy pożyczki na terytorium RP między matką a córką, gdzie przekazanie środków odbywa się w gotówce, nie spełnia warunków zwolnienia z PCC z art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy, jeśli nie udokumentowano przelewu lub przekazu pocztowego na rachunek bankowy pożyczkobiorcy.

Przeniesienie wierzytelności w ramach datio in solutum generuje przychód podatkowy odpowiadający wartości zobowiązania. Otrzymanie wierzytelności przez beneficjentów nie powoduje powstania przychodu podatkowego z uwagi na brak przysporzenia majątkowego.

Określenie przychodu z odpłatnego zbycia udziałów odnosi się do ceny wskazanej w umowie, nawet jeśli jest zakwestionowana sądownie. Przysporzeniem będzie cena po jej faktycznym uznaniu przez sąd. Odsetki od pożyczki zaciągniętej na nabycie udziałów stanowią koszt uzyskania przychodu, o ile wykazano adekwatny związek z przychodem.

Rzeczywistym właścicielem odsetek wobec umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest Bank 2 jako rezydent Japonii, co uzasadnia pobranie 10% podatku u źródła na podstawie UPO PL-JP. Wnioskodawca, jako płatnik, jest zobowiązany do wykazania należytej staranności oraz posiadania certyfikatu rezydencji.

Świadczenie w miejsce wykonania, polegające na przeniesieniu przedsiębiorstwa spółki jawnej na pożyczkodawcę w celu zaspokojenia długu (datio in solutum), stanowi przychód z odpłatnego zbycia i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w zakresie działalności gospodarczej.

Spółka A sp. z o.o., przy wypłacie odsetek na rzecz Banku 2, może zastosować 10% stawkę podatku u źródła, zgodnie art. 11 ust. 2 UPO PL-JP, jeśli Bank 2 jest rzeczywistym właścicielem odsetek.

Polski rezydent podatkowy jest uprawniony do pobrania 10% WHT od odsetek wypłacanych do Banku 2 (rezydenta Japonii) zgodnie z art. 11 ust. 2 UPO PL-JP, o ile Bank 2 posiada status rzeczywistego właściciela.

Pożyczka udzielona przez podatnika na rzecz podmiotu powiązanego może stanowić dochód z tytułu ukrytych zysków w rozumieniu art. 28m ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, niezależnie od zastosowanych rynkowych warunków transakcyjnych.

Przychody ze sprzedaży, o których mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, nie obejmują odsetek od Wkładu Obcego, zarówno umownych, jak i karnych, gdyż nie stanowią one przysporzenia majątkowego podatnika i są traktowane jako zasoby zwrócone zgodnie z umową operacyjną.

Wynagrodzenie za rozwiązanie umowy najmu stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, będący kosztem pośrednim, potrącanym zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Wydatek ten został uznany za racjonalny i uzasadniony gospodarczo, niepodlegający wyłączeniu z art. 16 ust. 1 ustawy.