Osobom prawnym, które klasyfikują nieruchomości jako inwestycje w bilansie, nie przysługuje prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych tych nieruchomości jako kosztów uzyskania przychodów, jeśli spełniają definicję spółki nieruchomościowej. Wnioskodawca, nie dokonując odpisów rachunkowych, nie może uznać ich za koszt podatkowy zgodnie z art. 15 ust. 6 CIT.

Spółka nieruchomościowa, dla której nieruchomość traktowana jest jako inwestycja bilansowa i nie są od niej dokonywane odpisy amortyzacyjne obciążające wynik finansowy, jest uprawniona do zaliczenia podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów, mimo ograniczeń z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

W przypadku podziału przez wydzielenie, wydatki poniesione przez Spółkę Przejmującą na materiały i usługi obce zalicza się do wartości początkowej środka trwałego. Spółka Przejmująca ma prawo do amortyzacji nowopowstałych środków trwałych zgodnie z ustalonymi zasadami CIT, modyfikując przy tym sposób rozpoznania kosztów wynagrodzeń.

Podatnik ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych na mocy art. 16i ust. 5 ustawy CIT zarówno retroaktywnie, jak i prospektywnie, co potwierdzają orzeczenia sądów administracyjnych, które zapewniają elastyczność w dostosowywaniu stawek do zmian gospodarczych, takich jak pandemia COVID-19.

Podatnik ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 33% dla używanego i wpisanego do rejestru zabytków budynku niemieszkalnego sklasyfikowanego pod symbolem 109 KŚT, po raz pierwszy wprowadzonego do jego ewidencji środków trwałych, gdyż spełnia warunki określone w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka nieruchomościowa, która nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów rachunkowych od nieruchomości zaliczonych do grupy 1 KŚT, nie jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych na podstawie ustawy o CIT.

Stawka indywidualna amortyzacji dla lokalu niemieszkalnego po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji może być ustalona na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, a nie art. 22j ust. 4, jako że odnosi się do inwestycji w obcych środkach trwałych. Stanowisko wnioskodawcy uznane jest za nieprawidłowe z uwagi na błędne wskazanie podstawy prawnej.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku spółek nieruchomościowych, odpisy amortyzacyjne mogą być kosztem uzyskania przychodów tylko do wysokości uznanej według przepisów o rachunkowości. Ograniczenie to obejmuje środki trwałe, gdzie amortyzacja bilansowa nie jest stosowana. W takim przypadku koszty amortyzacji nie są uznawane podatkowo.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie uprawnia podatników do modyfikacji stawek wstecznie za zakończone lata podatkowe.

Oddział B. S.A., jako zorganizowana część przedsiębiorstwa wyodrębniona organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie, kwalifikuje się jako ZCP w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT. W razie wystąpienia dodatniej wartości firmy w transakcji przeniesienia składników do polskiego oddziału A., nabywcy przysługuje prawo do amortyzacji tej wartości.

Odpisy amortyzacyjne wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o CIT od dnia 1 stycznia 2022 r. stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia Nieruchomości, co wynika z braku wyraźnego wyłączenia w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Działalność spółki w ramach projektu, co do zasady, stanowi działalność badawczo-rozwojową, uprawniającą do ulgi podatkowej na podstawie art. 18d ustawy o CIT, a ponoszone koszty wynagrodzeń, materiałów oraz odpisy amortyzacyjne od licencji są uznane za koszty kwalifikowane, jeśli spełniają wymogi ustawowe.

Podatnik, eksploatujący budynki, budowle oraz urządzenia w warunkach pogorszonych lub używający ich intensywnie, ma prawo do zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i ustawy o CIT, stosując współczynniki do wartości określonych przez ustawodawcę.

Środki trwałe powinny być wprowadzone do ewidencji nie później niż w miesiącu przekazania do używania, a późniejsze wprowadzenie stanowi ich ujawnienie. Retroaktywne ujmowanie środków z mocą wsteczną i naliczanie zaległych odpisów amortyzacyjnych nie jest dopuszczalne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniesienie zorganizowanej części przedsiębiorstwa aportem do spółki celowej, nawet częściowo na kapitał zapasowy, nie powoduje powstania przychodu podatkowego; spółka kontynuuje amortyzację według zasad zbywcy i może stosować 9% CIT, jeżeli spełnia warunki małego podatnika.

Kurniki Wnioskodawcy mogą być amortyzowane z zastosowaniem współczynnika 1,2, zgodnie z art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.o.f., jako budynki używane w warunkach pogorszonych, przyspieszających ich zużycie.

Amortyzacja części mieszkalnej lokalu wykorzystywanej do działalności gospodarczej nie jest dopuszczalna, natomiast wydatki na software i sprzęt mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Budynki wykazujące z ewidencji lub ksiąg wieczystych na mieszkalne, niezależnie od użytkowego przeznaczenia przestrzeni wewnętrznej, nie spełniają przesłanek do stosowania amortyzacji w kosztach uzyskania przychodów w ramach przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sprzedaż nieruchomości nieformalnie związanej z działalnością spółki cywilnej nie rodzi przychodu z działalności gospodarczej, lecz z odpłatnego zbycia nieruchomości i, po upływie pięcioletniego okresu od nabycia, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Spółka nieruchomościowa jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nieruchomości, jeśli nieruchomość nie jest środkiem trwałym w rozumieniu przepisów o rachunkowości i brak jest bilansowych odpisów amortyzacyjnych wpływających na wynik finansowy jednostki.

Przedsiębiorstwo w spadku nie może kontynuować amortyzacji nieruchomości przejętej po śmierci małżonka na zasadzie kontynuacji wartości początkowej; wnioskodawca musi oszacować wartość nieruchomości według współwłasności małżeńskiej i nabycia spadku.

Opłata subskrypcyjna za oprogramowanie nabyte w modelu SaaS może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia, nie kwalifikując zakupionego oprogramowania jako wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji.

Podatnik jednoosobowej działalności gospodarczej może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów pełną amortyzację miejsca parkingowego jako oddzielnego środka trwałego, nawet gdy jest ono używane w celach mieszanych, pod warunkiem że spełnia ustawowe kryteria środków trwałych i amortyzacji.

Opłata Sublicencyjna poniesiona za korzystanie z oprogramowania na licencji w okresie krótszym niż rok stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Oprogramowanie to nie może być zaliczane do wartości niematerialnych i prawnych, ani podlegać amortyzacji z mocy art. 16b ust. 1 CIT.