Pracodawca ma obowiązek przechowywania dokumentacji pracowniczej przez okres zatrudnienia pracownika, a także po zakończeniu stosunku pracy. Od 1 stycznia 2019 r. okres przechowywania dokumentacji został skrócony do 10 lat. Jednak w niektórych sytuacjach nadal wynosi 50 lat.

W 2019 r. wejdą w życie duże nowelizacje przepisów w zakresie prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. Najważniejsze z nich dotyczą nowych zasad prowadzenia i przechowywania dokumentacji pracowniczej oraz pracowniczych planów kapitałowych.

Prowadzimy kilka cukierni i restauracji. Czy przed zatrudnieniem powinniśmy prosić pracownika o kopię książeczki sanepidowskiej, jeśli będzie pracował w gastronomi, czy wystarczy, że tylko pokaże książeczkę przed podjęciem pracy? Czy kserokopię książeczki można przechowywać w aktach osobowych? Jak należy postąpić w przypadku zleceniobiorców?

Jedna z naszych pracownic, która jest zatrudniona w zakładzie od 2 lat, 16 czerwca 2013 r. ukończy powszechny wiek emerytalny i będzie składała wniosek o emeryturę. Osoba ta miała najkorzystniejsze zarobki w latach 1985-2000 i chciałaby wskazać je do obliczenia przez ZUS postawy wymiaru emerytury. Zakłady pracy, w których pracowała w tym okresie, uległy jednak likwidacji. Pracownica nie ma również

Po zmianach przepisów od 1 stycznia 2019 r. pracodawca będzie miał wybór, czy gromadzić dokumenty związane ze stosunkiem pracy i akta osobowe w formie papierowej czy elektronicznej. Ponadto obowiązek ich archiwizacji zostanie skrócony z 50 do 10 lat, ale nie w przypadku wszystkich pracowników. Dlatego pracodawca będzie miał obowiązek przekazywania raportów informacyjnych do ZUS, jeśli będzie chciał