Sąd Najwyższy w uchwale z 17 października 2024 r. (III PZP 1/24) uznał, że poinformowanie pracodawcy przez pracownicę, zwolnioną za wypowiedzeniem, o ciąży po ponad roku od uzyskania o tym wiadomości nie pozbawia jej ochrony. Sąd Najwyższy wskazał, że tego rodzaju nowa okoliczność nie stanowi zmiany powództwa i dlatego nie jest ono ograniczone terminem przewidzianym na odwołanie od wypowiedzenia.

Dynamicznie zmieniające się uwarunkowania gospodarcze związane najpierw z pandemią COVID-19, później z wojną na Ukrainie i w konsekwencji ze spodziewanym spowolnieniem gospodarczym stawiają przed wieloma pracodawcami wyzwania związane z ograniczaniem kosztów wynagrodzeń. Związki zawodowe zwykle są przeciwne takim zmianom. Dlatego pracodawcy zobowiązani do wydania regulaminu wynagradzania mają obawy

W wyroku z 11 lipca 2018 r. (II PK 175/17) Sąd Najwyższy uznał, że pracownikowi, który podlega ochronie w czasie obniżonego wymiaru czasu pracy w związku z prawem do urlopu wychowawczego, nie przysługuje wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy w razie bezzasadnego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. W takim przypadku pracownik ma prawo maksymalnie do 3-miesięcznego wynagrodzenia

Do rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron dochodzi na skutek zgodnego oświadczenia woli obu stron stosunku pracy. Brak zgody pracownika na rozwiązanie umowy w tym trybie skutkuje brakiem porozumienia co do trybu i terminu ustania stosunku pracy. Umowa o pracę nie może zostać wówczas rozwiązana (wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2009 r., I PK 94/09).

Zawieszenie stosunku pracy jest związane z wystąpieniem szczególnych przesłanek i może być stosowane wyłącznie z mocy przepisu ustawy. Nie jest możliwe przyjęcie, iż nawiązanie nowego stosunku pracy, przy braku innych ustaleń stron, powoduje zawieszenie poprzedniego stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2009 r., I PK 106/09).

Okresy pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego przez osobę niezdolną do pracy nie podlegają wliczeniu do 6-miesięcznego okresu przepracowanego w danym roku kalendarzowym, wymaganego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej. Tak stwierdził Sąd Najwyższy

Porozumienie między pracodawcą a związkami zawodowymi dotyczące zwolnień grupowych może przewidywać wypłacanie odpraw, których wartość przekracza dla jednego pracownika 15-krotność minimalnego wynagrodzenia za pracę (wyrok Sądu Najwyższego z 24 lipca 2009 r., I PK 41/09).

Zatrudnienie na podstawie umów o pracę na czas określony przez okres ponad 24 miesięcy, o którym mowa w już nieobowiązującej ustawie antykryzysowej, było równoznaczne z zawarciem umowy na czas nieokreślony. Tak orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z 23 września 2014 r. (sygn. akt III PZP 2/14).

Świadczenie ma charakter uznaniowy tylko wtedy, gdy regulamin wynagradzania nie określa warunków przyznania świadczenia albo gdy warunki przyznania świadczenia są określone w sposób na tyle ogólny, że uniemożliwiają kontrolę ich spełnienia. Premia uznaniowa lub nagroda pieniężna jest świadczeniem czysto uznaniowym. Skoro przyznanie oraz ustalenie jej wysokości pozostaje wyłącznie w gestii pracodawcy

Likwidacja pracodawcy uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem ze wszystkimi pracownikami podlegającymi szczególnej ochronie (np. z kobietą w ciąży). Jednak przyczyna ta musi być wyraźnie wskazana w piśmie pracodawcy o wypowiedzeniu. Brak pouczenia o odwołaniu w piśmie pracodawcy w sprawie wypowiedzenia umowy o pracę stanowi przesłankę przywrócenia terminu w razie złożenia odwołania do

Umowa o pracę zawarta bez zachowania formy pisemnej może być rozwiązania bez wypowiedzenia w razie ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych przez pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2009 r., I PK 105/09).

Pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, jeśli nie wystąpi z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy (uchwała Sądu Najwyższego z 4 listopada 2009 r., I PZP 4/09).