Każda osoba, która została wyznaczona kuratorem na podstawie przepisu art. 138 Ordynacji podatkowej, staje się z mocy prawa przedstawicielem ustawowym osoby, dla której została ustanowiona. Przy tym jej umocowanie do działania ma podobny zakres, jaki miałoby ono, gdyby udzielono jej pełnomocnictwa ogólnego. Osoba ta jest zatem umocowana do działania w imieniu reprezentowanego we wszelkich sprawach

Władztwo planistyczne organu samorządu terytorialnego, choć stanowi wyraz jego autonomii w zakresie kształtowania polityki przestrzennej, musi uwzględniać równowagę między interesem publicznym a konstytucyjnie chronionym prawem własności. Ograniczenia prawa własności poprzez wprowadzenie zakazu zabudowy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wymagają uzasadnienia i muszą zachować proporcjonalność

W celu zastosowania podwyższonej stawki kosztów uzyskania przychodów określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych z tytułu korzystania z praw autorskich, niezbędne jest spełnienie przesłanek tj. powstanie utworu w ramach obowiązków pracowniczych, przeniesienie praw do tego utworu na rzecz pracodawcy oraz wypłata na rzecz twórcy określonego wynagrodzenia za przeniesienie

Zwrot odsetek oraz innych opłat i korekta dodatnich różnic kursowych wynikające ze stwierdzenia nieważności umowy kredytu hipotecznego nie mogą, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić kosztu uzyskania przychodów, gdyż nie służą osiągnięciu przychodu ani zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodu, a jedynie odnoszą się do rozliczeń przeszłych, już zamkniętych

Za niewłaściwe należy uznać zastosowanie sankcji w formie dodatkowego zobowiązania podatkowego, wynikającego z błędu podatnika niebędącego wynikiem oszustwa lub nadużycia prawa podatkowego, jako niezgodne z zasadą proporcjonalności, w szczególności w świetle wyroków TSUE dotyczących interpretacji art. 273 dyrektywy 2006/112/WE. Naruszenia praw podatkowych, które nie charakteryzują się znamionami oszustwa

W kontekście opodatkowania podatkiem od nieruchomości, dla klasyfikacji gruntu jako związanego z działalnością gospodarczą podatnika, decydujące znaczenie ma nie tylko sam fakt posiadania gruntów przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, ale także potencjał ich wykorzystania w ramach takiej działalności, bez względu na obecny sposób ich wykorzystania.

Zgodnie z art. 398(3) § 3 k.p.c., skarga kasacyjna nie może opierać się na zarzutach dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów. Podważanie oceny dowodów i ustaleń faktycznych sądu II instancji, nawet pod pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego, jest sprzeczne z tym przepisem i stanowi podstawę do odrzucenia skargi kasacyjnej.