Stosownie do art. 522 k.p.k. dopuszczalna jest kasacja wnoszona przez uprawniony podmiot, od orzeczenia podlegającego zaskarżeniu tym środkiem, po uprzednim oddaleniu kasacji innego podmiotu od tego orzeczenia, choćby podnosiła ona taki sam zarzut, czyli wskazywała na obrazę prawa, co do której wypowiadał się uprzednio Sąd Najwyższy, rozpoznając poprzednią skargę kasacyjną.

Skoro decyzja nakazująca rozbiórkę budynku mieszkalnego jest ostateczna i funkcjonuje w obrocie prawnym, słusznie organy orzekające w sprawie negatywnie rozpatrzyły wniosek o wydanie pozwolenia na wykonanie w tym budynku przyłącza gazowego i wewnętrznej instalacji gazowej.

Uchylenie decyzji i zastąpienie rozstrzygnięcia uchylonej decyzji takiej samej treści rozstrzygnięciem jest naruszeniem przepisów prawa. W takim bowiem razie organ odwoławczy, zgodnie z art. 138 par. 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję. W razie gdy jest wadliwe uzasadnienie decyzji organ zastępuje prawidłowym uzasadnieniem. W sprawie będącej przedmiotem

Organ podatkowy obowiązany jest nie tylko do ustalania, czy zachodzą przesłanki wymienione w art. 67 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, lecz także obowiązany jest do wyważenia interesu społecznego z indywidualnym interesem strony, gdyż zobowiązuje go do tego art. 2 Konstytucji RP w każdym przypadku, w którym w sprawie ma zastosowanie norma

1. Organizacje społeczne, których celem statutowym jest ochrona środowiska, jako że działają w szeroko rozumianym interesie społecznym, korzystają ze szczególnej legitymacji procesowej w tej materii. Przeto, bez wątpliwej potrzeby odwoływania się do treści art. 31 par. 1 Kpa w kwestii interesu społecznego, wypadnie zważyć, iż na wspomniany interes prawny innych osób, warunkujący legitymację skargową

Stosownie do art. 10 ustawy z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (...) od 23 lutego 2000 r. art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu i wymianie gruntów /Dz.U. 1989 nr 58 poz. 349/ otrzymał następujące brzmienie: "Postępowanie scaleniowe lub wymienne przeprowadza na koszt Skarbu Państwa z zastosowaniem art. 4

Utworzone w związku z zabudową części korytarza piwnicznego pomieszczenie zachowuje charakter pomieszczeń na które przeznaczono tę część budynku i będzie użytkowane tak jak i one, tzn. jako piwnica.

W art. 50 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie określono terminu wydawania przez organ budowlany decyzji nakładającej na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych, ma jąć jednak na względzie, że ustawa daje organowi /ust. 2/ 30 dni na zajęcie stanowiska w sprawie złożonego zgłoszenia, należy przyjąć

Wydanie inwestorowi decyzji o pozwoleniu na budowę w sytuacji, gdy decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu była wydana na rzecz inwestora zastępczego, nie uzasadnia orzeczenia o stwierdzeniu nieważności pozwolenia na budowę. Nie w każdym też wypadku zasadne jest stwierdzenie nieważności pozwolenia na budowę inwestycji realizowanej etapami. Nie występuje zwłaszcza przesłanka

Decyzja wydana na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie może ograniczać się do nakazania inwestorowi, właścicielowi lub zarządcy przedłożenia określonej dokumentacji, ekspertyz i ocen, ale musi wskazywać przede wszystkim konkretne czynności faktyczne mające na celu doprowadzenie wykonywanych robót do stanu zgodnego z prawem.

Rejestracja przez przedsiębiorcę znaku towarowego, którego elementem jest znak towarowy konkurenta, funkcjonującego na rynku od wielu już lat, pozwala na przyjęcie domniemania, że wspomniany przedsiębiorca świadomie naruszył cudze prawo własności, a także i zasady współżycia społecznego. Tym samym istnieją uzasadnione podstawy do unieważnienia prawa z rejestracji na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy z

Zasada trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych /art. 16 par. 1 zd. 1 Kpa/ wymaga ścisłego przestrzegania granic rozpoznania sprawy przeznaczonych dla konkretnego, przewidzianego przez kodeks postępowania administracyjnego trybu eliminacji z obrotu prawnego ostatecznej decyzji administracyjnej. Przesłanki stosowania każdego z tych trybów nie mogą być stosowane zamiennie, bądź łącznie w ramach

1. Przepisy prawa przewidują dwa odrębne powody sprzeciwu. Pierwszym, zgodnie z art. 30 ust. 1 lit. "a" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 105 poz. 1126 ze zm./ jest niedopełnienie przez inwestora we właściwym terminie obowiązku uzupełnienia brakujących dokumentów, mimo wezwania go do tego przez organ postanowieniem. Drugim rodzajem sprzeciwu, znajdującym oparcie w art.

Nie może być traktowane, zwłaszcza jako wypełnienie przez osobę ubiegającą się o wydanie pozwolenia na budowę obowiązku wykazania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, określonego w art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126/, powoływanie się - zamiast wyraźnej zgody - na milczenie podmiotu, od którego zależy powstanie wymaganego

Decyzja udzielająca pozwolenia na wznowienie robót budowlanych musi być oparta na ocenie, czy dany obiekt spełnia wszystkie wymagania techniczno-budowlane, określone przede wszystkim w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./ oraz art