Instytucja wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją dotyczy tylko takich przypadków, gdy postępowanie, w którym taka decyzja zapadła, było dotknięte jedną z siedmiu kwalifikowanych wad wymienionych w art. 240 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów wydana wobec

1. Inspektor kontroli skarbowej, który kwestionuje wysokość straty poniesionej przez podatnika, może wydać decyzję w tej sprawie. Ani w orzecznictwie, ani w doktrynie nie ma już wątpliwości, że przysługują mu uprawnienia organu podatkowego, jeżeli jego ustalenia są związane ze zobowiązaniami podatkowymi. Straty są zaś ich elementem. 2. Podstawę do wydania decyzji w przedmiocie określenia straty wprowadzono

Przez czynności zwykłego zarządu /art. 199 Kc/ należy rozumieć załatwianie bieżących spraw i związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i utrzymaniem jej w stanie nie pogorszonym w ramach aktualnego jej przeznaczenia, wszystko zaś co się w tych granicach nie mieści, należy do spraw przekraczających zakres zwykłego zarządu.

Faktura wystawiona przez podmiot, który nie dokonał zgłoszenia rejestracyjnego i w związku z tym nie został mu nadany numer identyfikacyjny /art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ - nie jest zgodna z wymogami określonymi w art. 32 tej ustawy, a przyjmujący taką fakturę w dobrej czy złej wierze nie może obniżyć

W art. 31 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądu Administracyjnego /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uregulowana została kwestia dochodzenia roszczenia odszkodowawczego. Z regulacji tej wynika, że o odszkodowaniu orzeka organ, który nie wykonał orzeczenia Sądu, a w wypadku pozostawania organu w zwłoce lub przyznania odszkodowania, z którego strona jest niezadowolona służy prawo wniesienia

Przepisy ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej /Dz.U. nr 3 poz. 17/ nie dają. podstaw do twierdzenia, że przejęcie na własność Państwa przedsiębiorstwa powodowało również przejęcie nieruchomości związanych funkcjonalnie z przedsiębiorstwem, stanowiących jednak własność osób trzecich, które w żaden sposób nie były objęte tą ustawą.

Podstawą do nałożenia obowiązku cofnięcia towaru tworzy art. 58 par. 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, ten przepis jednak wyraźnie odnosi się do sytuacji, gdy ujawnienie towaru, którego posiadanie, rozpowszechnianie lub obrót są zakazane następuje w momencie wwozu. Nie zaś wówczas, gdy towar już został wwieziony i sprzedany nabywcy w dobrej wierze.

Racjonalny pracodawca przy przyjmowaniu określonych rozwiązań prawnych w zakresie uprzywilejowanych stawek podatku VAT musi mieć na względzie także społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa. Jeśli zatem przepis prawa podatkowego nie przewiduje określonego sposobu dokumentowania wpłaty zaliczki do rąk zleceniobiorcy, to fakt przekazania zaliczki może być udowodniony innymi środkami dowodowymi niż dokumenty

Zawisłość sprawy przed sądem powszechnym o rozgraniczenie w czasie toczącego się postępowania administracyjnego, w którym rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależało od wykazania się inwestora prawem do dysponowania pasem gruntu przeznaczonego pod projektowaną inwestycję, obliguje organ administracji z mocy art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa do zawieszenia postępowania oraz do wykazania stosownej inicjatywy

Kompetencja z art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest samodzielną i samoistną podstawą postępowania prowadzonego przez organ i przesłanki stosowania tego przepisu są regulowane w sposób autonomiczny. Korzystanie z trybów autokontroli określonych w przepisach art. 38 ust. 2 ustawy o NSA i art. 138 par. 2 Kpa łącznie jest wykluczone

Stosunek oparty na wygodzeniu jest wprawdzie podobny do użyczenia, ale różni się od niego tym, że jest relacją czysto faktyczną, a nie stosunkiem prawnym. Pomiędzy prekarzystą a posiadaczem nie ma więzi prawnej. Właściciel może w każdej chwili odebrać rzecz prekarzyście, któremu nie przysługuje ochrona prawna. Nie każde wydanie rzeczy powoduje przeniesienie posiadania, lecz tylko takie, z którym łączy