Organem właściwym do rozpoznania odwołania jest organ wyższego stopnia nad organem rozpoznającym sprawę w I instancji, czyli w konkretnej sprawie Izba Skarbowa /art. 220 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Przy pomocy odwołania sprawa podatkowa jest przenoszona w obręb kompetencji organu wyższego stopnia. Na tym polega zasada dewolutywności
Zawarte w art. 229 ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./ wyłączenia możliwości dochodzenia roszczenia o zwrot nieruchomości nie przesądzają o bezprzedmiotowości postępowania, lecz określają negatywne przesłanki, których zaistnienie musi oznaczać odmowę zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.
Organ podatkowy nie może odmówić przyjęcia dowodu przedstawionego przez stronę. Odmowa jego przyjęcia przez organ I instancji, a następnie dopuszczenie i ocena jego skutków w postępowaniu odwoławczym jest naruszeniem zasady instancyjności.
Warunkiem skuteczności czynności procesowej w zakresie wniesienia odwołania od decyzji administracyjnej jest zachowanie ustawowego terminu do jej dokonania.
1. Zeznanie podatkowe podatnika stanowi oświadczenie o wysokości osiągniętego dochodu /art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ oraz o kosztach jego uzyskania /art. 22 tej ustawy/. Jest ono wiążące do czasu kiedy organ podatkowy nie określi podatku w innej wysokości /art. 45 ust. 6/. 2. Z chwilą wejścia w życie ustawy
Osoba nie umieszczona w aktualnym spisie radców prawnych nie ma prawa wykonywania zawodu, a tym samym nie może ani jako pełnomocnik strony, ani we własnym imieniu sporządzić kasacji lub zażalenia do Sądu Najwyższego.
O tym, czy najem ma charakter działalności usługowej, czy też jest pobieraniem pożytków cywilnych, przesądza zamiar wynajmującego, czy jego intencją jest czerpanie zysków z powtarzającego się wynajmowania rzeczy, czy też umowa najmu ma charakter incydentalny.
Nieskorzystanie przez organ odwoławczy z przeprowadzenia w granicach określonych art. 136 i art. 138 par. 2 Kpa postępowania dowodowego uzupełniającego świadczy o niewyjaśnieniu wszystkich istotnych dla spraw okoliczności naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.
W razie stwierdzenia, że organ, którego działania lub bezczynności dotyczy orzeczenie sądu, nie wykonał w całości lub w części tego orzeczenia Sąd może orzec o wymierzeniu temu organowi grzywny do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego o ukaraniu grzywną podlega wykonaniu w drodze egzekucji sądowej
Przyjęte w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r. III CZP 108/91, mającej moc zasady prawnej, rozumienie dobrej wiary nie wyklucza stosowania, zgodnie z dotychczasową utrwaloną praktyką, art. 231 § 1 k.c. w wypadkach, w których budowla została wzniesiona przez posiadacza samoistnego w złej wierze, tj. takiego, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nie jest właścicielem, jeżeli
Skoro obowiązkiem organu wydającego decyzję określającą wysokość zaległości podatkowej /art. 21 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ jest naliczenie odsetek na dzień wydania decyzji, które to rozstrzygnięcie stanowi integralną część decyzji wymiarowej /art. 53 par. 4 cyt. ustawy/ wydający taką decyzję inspektor nie może nie wykonać powyższego
Zgodnie z wymaganiami wynikającymi z przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./, tj. przepisów art. 39-50, jak też z przepisów art. 32 ust. 4 pkt 1, art. 33 ust. 2 pkt 3, art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, uzyskanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy
Szczególne zasady określania zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwość i tryb postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach zostały unormowane w rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 grudnia 1992 r. /Dz.U. nr 57 poz. 278 ze zm./, wydanym na podstawie art. 26 ust. 4 i art. 70 ust. 1 w zw. z art. 29 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony