Wejście w życie nowych przepisów, które nie przewidują określonego uprawnienia nie pozbawia skutecznie nabytego w przeszłości uprawnienia pracowniczego, jeżeli zmieniona regulacja nie zawiera wyraźnego przepisu derogującego to uprawnienie.

Zasada, że zażalenie do Sądu Najwyższego służy tylko na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające kasację nie jest sprzeczna z Konstytucją RP ani też z art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 i 285).

Żądanie zasądzenia wynagrodzenia za pracę jest sprawą o świadczenie, w której dopuszczalność kasacji zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393 pkt 1 KPC), a nie sprawą o roszczenie niemajątkowe zmierzające do ochrony prawa do wynagrodzenia.

Przepisy prawa nie pozostawiają podatnikowi możliwości dowolnego wyboru w zakresie amortyzowania środka trwałego, według zasad i stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U

Art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ dotyczy takich sytuacji, w których powstanie budynku jest okolicznością od której uzależniony jest obowiązek podatkowy. Nie obejmuje natomiast sytuacji, gdy budynek istniał zarówno w chwili zawarcia umowy notarialnej, jak i wcześniej.

Powódź jest zdarzeniem losowym w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt 3a i art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ również wtedy, gdy rozmiar powodzi kwalifikuje ją do uznania za klęskę żywiołową.

1. Nadużycie korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego może być kwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 kp w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, Dz.U. 1996 r. Nr 24, poz. 110 ze zm.). 2. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp jest wadliwe, jeżeli wskazana

1. Pracownikowi mianowanemu nie można wypowiedzieć warunków pracy lub płacy na podstawie art. 42 kp. 2. Mianowanie nie oznacza jedynie powierzenia stanowiska pracownikowi samorządowemu, lecz jest jednocześnie aktem, który rodzi stosunek pracy tego pracownika z określonym urzędem; likwidacja tego stanowiska nie powoduje więc utraty mocy prawnej mianowania, a stosunek pracy nie staje się stosunkiem umownym

Naruszenie prawa materialnego będące następstwem jego błędnej wykładni (art. 3931 pkt 1 k.p.c.) polega na mylnym zrozumieniu treści zastosowanego przepisu. Ta postać naruszenia obejmuje także ustalenie treści ogólnych pojęć prawnych, do których należą zasady współżycia społecznego.

Koncesja na prowadzenie działalności gospodarczej określonego rodzaju nie może być udzielona małoletniemu.

Odmówić udzielenia odpowiedzi na przedstawione pytania prawne

Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy w sprawach skarg na orzeczenia wojskowych komisji lekarskich, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

1. Możliwość stwierdzenia granicy na podstawie decyzji organu administracji wyłącza dopuszczalność jej ustalenia w sprawie o rozgraniczenie według ostatniego spokojnego stanu posiadania. 2. Decyzja administracyjna o rozgraniczeniu traci moc wiążącą w części objętej żądaniem przekazania sprawy sądowi, natomiast w części nie objętej tym żądaniem staje się ostateczna. Przedmiotem osądu w takiej sytuacji

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.) nie uzależnia przejścia na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych roszczenia wobec pracodawcy lub masy upadłości o zwrot wypłaconych świadczeń od zastrzeżenia obowiązku ich zwrotu.

Pozbawienie pracownika prawa do wynikającej z umowy o pracę odprawy pieniężnej w sytuacji, gdy prawomocnie w innej sprawie ustalono bezpodstawność zastosowania wobec niego art. 52 § 1 KP i minął termin z art. 52 § 2 KP należy uznać za bezzasadne.

Pracownik ma roszczenie o zapłatę podwyższonego wynagrodzenia, jeżeli w regulaminie wynagradzania wprowadzono postanowienie o obligatoryjnej waloryzacji płac.

Nie jest właściwa wykładnia art. 4771 § 2 KPC, nie uwzględniająca szczególnej ochrony działaczy związkowych przed rozwiązaniem stosunku pracy określonej w art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1994 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.).

Przepis art. 22 ust. 2 Karty Nauczyciela nie ma zastosowania, jeżeli szkoła gminna nie ma możliwości zatrudnienia nauczyciela w pełnym wymiarze zajęć, a szkoła państwowa, w której prowadzi on zajęcia odmawia szkole gminnej refundacji wynagrodzenia wypłaconego przez nią za pracę nauczyciela w szkole państwowej.

Sprostowanie przez powoda błędnego określenia żądanej w pozwie kwoty powoduje, że pierwotnie żądana kwota nie może być uznana za wartość przedmiotu sporu.

Paragraf 10 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 148 poz. 720/ dotyczy "błędnych zapisów", a nie braku zapisów w księdze.

Ani organy podatkowe, ani - w ramach swojej kompetencji kontrolnej - sąd administracyjny, nie mogą kwestionować samej konstrukcji Klasyfikacji Usług czy też przyjętej w niej zasady grupowania poszczególnych czynności.

1. Przepis art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wyodrębnia z ogółu podatników podatku VAT grupę takich, którzy dokonują jednocześnie w ramach swojej działalności zarówno sprzedaży towarów opodatkowanych i nieopodatkowanych określając jednocześnie szczególne zasady związane zarówno z ewidencją działalności jak i zmniejszeniem

Formuła prawna użyta w art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ "jeżeli zachodzi uzasadniona obawa uchylenia się podatnika od wykonania obowiązku podatkowego" winna być rozumiana w sensie istnienia uzasadnionej obawy, że podatnik nie wykona obowiązku podatkowego. Stan ten daje się zobiektywizować i nie powinien być ograniczany

Przy rozpatrywaniu wniosku o umorzenie zaległości podatkowej organ podatkowy ma obowiązek brać pod uwagę przede wszystkim sytuację, w jakiej podatnik znajduje się w chwili, gdy podejmowana jest decyzja w sprawie umorzenia zaległości podatkowej. W myśl art. 7 Kpa organ administracji przy rozpoznawaniu każdej sprawy ma obowiązek dążyć do pogodzenia interesu społecznego ze słusznym interesem obywateli