Przepis art. 74 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ odnosi się wyłącznie do sytuacji, gdy zajęcie nieruchomości w celu podjęcia prac zmierzających do zrealizowania inwestycji nastąpiło na podstawie wydanego przez organ administracji zezwolenia. W sytuacji natomiast, gdy udostępnienie nieruchomości dla przeprowadzenia

Sprawa o wykup gruntu, na podstawie art. 231 § 1 kc, jest „sprawą o świadczenie” w rozumieniu art. 393 pkt 1 kpc.

Polecenie wywozu - zwrotu za granicę może dotyczyć towaru, który nie odpowiada wyznaczonym wymogom obrotu tym towarem /art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne - Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, albo dotyczyć osoby uznanej za taki podmiot /art. 46a ust. 2 i art. 48 prawa celnego/.

W przypadku wydatków poniesionych na swoistą postać reklamy, jaką stanowi udział w targach nie jest możliwe ustalenie, że udział w targach wiązał się ze ściśle zidentyfikowanym przychodem. Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ koszty uzyskania przychodu są potrącalne w tym roku, którego dotyczą. Zasada ta

W procesie, w którym powód dochodzi roszczenia na podstawie art. 298 § 1 kh przedstawiając prawomocny wyrok, będący źródłem zobowiązania spółki z o.o. wobec powoda, sąd nie ma możliwości badania, czy określone nim zobowiązanie istnieje, a jeśli tak, to w jakim rozmiarze. Okoliczności te mogą być przedmiotem badania jedynie w postępowaniu wszczętym wniesieniem powództwa przeciwegzekucyjnego.

Należy uznać jako koszty uzyskania przychodów wydatki na zakup gruntu w tej części, która została w tymże roku sprzedana wraz z ruchomościami jako udziały we własności działki. Nie można uznać za koszt uzyskania przychodów wydatków na zakup materiałów budowlanych, których zużycia nie udokumentowano i nie wykazano jego związku z przychodami ze sprzedaży.

Zarzut lakoniczności uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia sam przez się nie jest równoznaczny z naruszeniem przepisu art. 328 § 2 kpc, bowiem o jego naruszeniu świadczyłoby dopiero wykazanie, że uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia pozbawione jest konkretnych elementów, o których mowa w tym przepisie. Lakoniczne, a więc w pewnym sensie zwięzłe, uzasadnienie może zawierać wszystkie elementy wymagane

Zawarcie ugody bankowej w trybie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 18, poz. 82), z udziałem jednego z dłużników solidarnych, z zawierającą elementy nowacji klauzulą o rezygnacji wierzycieli z dochodzenia umorzonej części wierzytelności także od pozostałych dłużników solidarnych nie będących

1. Deklaracja podatkowa stanowi opis zdarzeń, zaistniałych w określonym przedziale czasowym, oceniany z punktu widzenia przepisów podatkowych w tym przedziale czasowym obowiązujących, a który w efekcie ma doprowadzić do wykonania przez podatnika obowiązku zapłaty podatku lub zrealizowania przez niego swego uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego zwrotu podatku. Zarówno istnienie tego obowiązku

Dla biegu terminów o których stanowi art. 18 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie ma znaczenia to, że art. 28 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ posługuje się pojęciem "decyzja ustalająca", skoro przepisy podatkowego prawa materialnego /art. 27 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku

przedsiębiorstwa upadłego banku roszczenie o zwrot sum, wypłaconych przez syndyka ze środków Funduszu deponentom upadłego banku z tytułu gwarantowania środków pieniężnych.

Nabywając majątek połączonej z nią Spółki A. skarżąca Spółka A. II przejęła jej wszystkie prawa i obowiązki, w myśl art. 285 Kh, stając się tym samym zobowiązaną do wykonania obowiązku ciążącego dotychczas na Spółce, której majątek przejęła i nie jest ona osobą trzecią w rozumieniu art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.

Art. 177 Kpa stanowi, że żądanie uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej ustalającej zobowiązanie podatkowe, wniesione po upływie roku od doręczenia tej decyzji nie podlega rozpoznaniu. Sformułowanie takie, wyłączające możliwość wszczęcia postępowania w trybie tzw. nadzoru z inicjatywy podatnika wskazuje, że jest to termin prawa materialnego.

Każde wymierzenie opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnej, która w świetle ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ opłacie tej nie podlega, stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Zgodnie z regulacją, wynikającą z art. 169 par. 1 Kpa księgi prowadzone przez podatnika są dowodem w postępowaniu podatkowym. Zawarte w nich dane winny być zgodne ze wszystkimi dokumentami źródłowymi stanowiącymi podstawę zapisów w księdze. Podatkowa księga przychodów i rozchodów winna być prowadzona prawidłowo pod względem formalnym /niewadliwie/, jak i materialnym /rzetelnie/. O rzetelności księgi

Obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje nie z chwilą wydatkowania osiągniętego dochodu, lecz z chwilą jego uzyskania, wobec czego 5-letni okres przedawnienia ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w przypadku opodatkowania dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów biegnie od końca roku podatkowego, w którym obowiązek podatkowy powstał, a

Wypłata zachowku stanowi przychód z innych źródeł, o którym w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

1. Treść par. 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 lutego 1989 r. w sprawie zwolnienia od podatku dochodowego dochodów z tytułu niektórych rodzajów działalności gospodarczej /Dz.U. nr 3 poz. 20 ze zm./, wprowadzającego zasadę, że nie uważa się za uruchomienie produkcji zmiany właściciela przedsiębiorstwa, nie zwalnia organów podatkowych z obowiązku badania, czy w chwili sprzedaży przedsiębiorstwo

Żaden przepis ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie upoważnia organów podatkowych do uznania pomyłki w jednej cyfrze NIP jako dyskwalifikującej fakturę VAT i przyjęcia fikcji, że NIP w ogóle nie został wpisany.

Decyzja Urzędu Skarbowego, któremu Izba Skarbowa zwróciła sprawę w trybie art. 174 Kpa, ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego w kwocie niższej niż pierwotna decyzja tego samego Urzędu Skarbowego, jest wadliwa.

1. Zarówno w ustawie z dnia 24 października 1974 r. Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ jak i w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1979 r. w sprawie spółek wodnych i ich związków /Dz.U. nr 17 poz. 109 ze zm./ nie ma uregulowań, które expressis verbis wskazywałyby, że organy administracji w formie decyzji administracyjnej wyrażają zgodę na wystąpienie poszczególnych członków ze spółki

1. W 1992 r. obowiązujące wówczas brzmienie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, przewidywało, że kosztami uzyskania przychodu są także inne rezerwy, jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów wynika z innych przepisów. Wynika stąd, że przedmiotowe rezerwy na naprawy gwarancyjne byłyby kosztami uzyskania przychodów

Czynność cywilnoprawna, w wyniku której nastąpił zakup wierzytelności przez Bank nie podlega opłacie skarbowej /art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.

Nie może istnieć w obiegu prawnym decyzja, którą w sposób dowolny ustala się wartość udziałów w nieruchomości, nie zważając na jednoznaczne i nie wymagające jakiejkolwiek wykładni brzmienie przepisu.