Sejmik samorządowy może prowadzić mediacje jedynie w sprawach spornych między różnymi gminami, a nie między organami konkretnej gminy /art. 77 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, natomiast uprawnienia przewidzianego w art. 77 ust. 1 pkt 4 tej ustawy do zwoływania nadzwyczajnej sesji rady gminy nie można egzekwować, gdy taka sesja nie

Art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Polsce /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./ ma charakter lex specialis. Oznacza to, że w obecnym stanie prawnym nadal istnieje możliwość odliczania przez osoby prawne od dochodu przed opodatkowaniem darowizn na cele charytatywno-opiekuńcze.

Darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą, o których mowa w art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Polsce /Dz.U. nr 29 poz. 54 ze zm./, a także w art. 40 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego /Dz.U. nr 66 poz. 287/ nie podlegają ograniczeniom zawartym w art. 26 ust. 1

Jeżeli organ podatkowy ustala podstawę opodatkowania - mimo pominięcia ksiąg podatkowych - na podstawie dowodów i materiałów przedłożonych przez podatnika /faktur, rachunków, stanów remanentowych, zeznań podatnika/ i przyjmuje je w rezultacie za podstawę ustalenia rozmiaru zobowiązań podatkowych, wtedy nie stosuje instytucji "szacunku", a decyzję wydaje bez potrzeby sięgania do art. 11 ustawy z dnia

Od stycznia 1992 r. nie ma prawnych możliwości wzruszenia decyzji uwłaszczeniowych.

Zasada wymiaru podatku leśnego określona w art. 64 i art. 65 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444 ze zm./ ma zastosowanie do lasów, dla których sporządzono plan urządzenia lasów. Istniejący plan urządzenia lasów dla celów wymiaru podatku leśnego, aktualizowany na dzień 1 stycznia każdego roku podatkowego, jest w takiej postaci podstawą wymiaru tego podatku do czasu sporządzenia

Wadliwa decyzja wymiarowa za konkretny rok podatkowy ze względu na walor ostateczności nie może mieć znaczenia dla określenia /ustalenia/ wymiaru w następnym okresie. Jedynie bowiem ten okres, na który opiewa decyzja ostateczna jest objęty domniemaniem prawidłowości dokonanego wymiaru i to tak długo jak długo taka decyzja pozostaje w obrocie prawnym /nie została w sposób przewidziany prawem uchylona

Skarga o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem nie jest dopuszczalna na podstawie zarzutu sprzeczności orzecznictwa z innymi wyrokami w podobnych sprawach.

Księga przychodów i rozchodów nie odzwierciedlająca rzeczywistego obrotu, na skutek nie zaksięgowania w niej dwóch rachunków dotyczących wykonywanych usług, stanowi o jej nierzetelności i nie może być uznana jako dowód w postępowaniu podatkowym. Konsekwencją tego jest stosownie do art. 169 par. 2 Kpa nie uznanie jako dowodu w postępowaniu podatkowym i ustalenie stosownie do art. 11 ustawy z dnia 19

Uchwała Komisji Odwoławczej, rozpatrującej odwołanie kandydata na I rok studiów w szkole wyższej, nie stanowi rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie, w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, lecz wyraża jedynie stanowisko tej komisji, co do zasadności odwołania. Organem rozstrzygającym sprawę i wydającym decyzję ostateczną z zachowaniem reguł przewidzianych w art. 138 Kpa jest

Konstrukcja normy art. 22 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ uzasadnia stwierdzenie, że w istocie sądowa kontrola zgodności z prawem decyzji zapadłych w tego rodzaju sprawach sprowadza się do badania poprawności postępowania dowodowo-wyjaśniającego i jego oceny. W każdej zatem sytuacji, gdy organy rozstrzygające sprawę rozważyły powołane

Art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 2 i art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431/ tworzą normę prawną w myśl, której obowiązek podatkowy w podatku rolnym ciąży na osobach fizycznych i osobach prawnych będących w dniu 1 stycznia roku podatkowego właścicielami lub samoistnymi posiadaczami obszaru użytków rolnych, lasów i gruntów leśnych, gruntów pod stawami

Po uchyleniu decyzji przez organ II instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, organ I instancji nie może pozostawić sprawy bez rozpoznania, gdyż na tym etapie nie ocenia już podania /wniosku/ od strony formalnej /art. 64 par. 2 Kpa/ ale rozstrzyga sprawę merytorycznie.

Użyte w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ pojęcie "w sprawie z zakresu administracji publicznej" odnosi się do samego przedmiotu uchwały organu samorządowego, nie zaś do sfery interesów prawnych i uprawnień podmiotów żądających ochrony sądowej. Jeżeli uchwała odnosi się do konkretnych osób fizycznych /właścicieli bądź użytkowników

Strona posiadająca pełnomocnika ma prawo oczekiwać, iż organ doręczył mu pismo zgodnie z art. 40 par. 2 Kpa, nawet jeśli również do niej takie pismo zostało przesłane.

Nie doprowadzenie do etapu zatwierdzenia planu parcelacji, w części dotyczącej nieruchomości przeznaczonych na cele budowlano-rekreacyjne przed dniem 1 września 1939 r. powoduje, że część ta /wraz z pozostałą częścią majątku ziemskiego/ - tworzy całość, przekraczającą normę określoną w art. 2 ust. 1 lit. "e" dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu

Stosownie do postanowień art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, który poprzez art. 2 ust. 8 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ ma zastosowanie do prawa użytkowania gruntu istniejącego w dniu 5 grudnia 1990

Należność otrzymywana przez sędziów sportowych w związku z wykonywaniem ich funkcji nie stanowi dochodów "z (...) uprawiania sportu (...)" w rozumieniu art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

1. Wniosek o ściganie tylko wówczas wywołuje skutki, o jakich mowa w art. 5 § 3 k.p.k., gdy jego złożeniu towarzyszy rzeczywista wola ścigania sprawcy przestępstwa uzewnętrzniona swobodnie podjętą decyzją. 2. Pouczenie o braku możliwości cofnięcia wniosku o ściganie nie jest w świetle art. 5 § 3 i 4 k.p.k. obligatoryjne. Brak takiego pouczenia, a także pouczenia o znaczeniu wniosku o ściganie dla możliwości

Ustawodawca nie zwolnił osób wymienionych w art. 12 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie /Dz.U. nr 22 poz. 91/ od warunku ukończenia wyższych studiów prawniczych /art. 11 pkt 3 ustawy/.

Wynajmowanie lokali stanowi pobieranie pożytków z rzeczy /art. 52 par. 2 Kc/ i nie jest prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./.