Przeznaczenie towaru wyłącznie do reklamy i akwizycji nie wystarcza do uznania go za zwolniony od cła, niezbędne jest bowiem ustalenie, że towar ten nie posiada wartości handlowej, zaś same napisy reklamowe lub znaki firmowe nie odbierają tym przedmiotom ich wartości użytkowej a tym samym handlowej.
Instytucja użytkowania, podobnie jak i inne prawa rzeczowe ograniczone, ma charakter cywilnoprawny, która tylko wyjątkowo - w przypadku ściśle prawem przewidzianym - może być regulowana w formie decyzji administracyjnej. Taką możliwość przewiduje art. 35 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ w związku z art. 2 ust. 8
Z porównania treści art. 14 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ oraz wydanego w wykonaniu delegacji ustawowej rozporządzenia Ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą z dnia 19 lipca 1991 r. w sprawie ustanowienia norm ilościowych lub wartościowych towarów wolnych od cła i od pozwolenia na przywóz oraz wprowadzenia stawki celnej ryczałtowej
Sprzedaż detaliczna dóbr własnej produkcji prowadzona przez jednostkę, która dobra te wytworzyła jako sprzedaż, o której mowa w art. 2 ust. 1 in initio ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ podlegać będzie opodatkowaniu w rozumieniu i na zasadach cytowanej ustawy. Sprzedaż ta jednak nie może być uznana za świadczenie usług
Samo przeznaczenie towaru do reklamy i akwizycji nie wystarcza do uznania go za wolny od cła w myśl art. 14 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./. O zachowaniu wartości użytkowej rzeczy ruchomej, a w konsekwencji jej wartości handlowej, decyduje to, czy mimo zewnętrznych znamion reklamowych i akwizycyjnych może ona nadal spełniać funkcje, dla
Art. 45 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ mówi o solidarnej odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe zbywcy jako podatnika, a nie jako płatnika.
Odsetki od odroczonej lub rozłożonej na raty należności z tytułu solidarnej odpowiedzialności nabywcy majątku za zaległości podatnika nie są odsetkami od zaległości podatkowej, choć te ostatnie mogą także powstać.
Hurtowa sprzedaż środków farmaceutycznych w aptece stanowi naruszenie warunków prowadzenia działalności gospodarczej, uzasadniające cofnięcie koncesji na prowadzenie apteki.
Jednym z warunków zastosowania preferencyjnej stawki "zero" jest udokumentowanie pochodzenia towarów z państw członkowskich Unii Europejskiej świadectwem przewozowym EUR-1 spełniającym wymogi Protokołu Nr 4 Układu Europejskiego.
Przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ nie wprowadzają zasady jawności, a jedynie wskazują przypadki, w których obowiązkowe jest głosowanie tajne. Na gruncie ustawy nie ma zatem przeszkód do wprowadzenia dalszych możliwości głosowania tajnego.
Aczkolwiek ustawa z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509 ze zm./ nie wyjaśnia, co należy rozumieć przez "dochód", tym niemniej zasadą jest - a wynika to z przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ - iż dochodem jest kwota przychodów pomniejszona o koszty jego uzyskania
Żaden przepis prawny nie stwarza przeszkód do rozpatrzenia wniosku o przywrócenie terminu po wydaniu postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu.
W razie uwzględnienia skargi w całości przez organ zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd nie może orzec o zwrocie kosztów postępowania na rzecz skarżącego od organu /art. 55 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym/.
Radca prawny nie może być w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnikiem osoby fizycznej nie będącej podmiotem gospodarczym stosownie do przepisów art. 87 par. 1 Kpc w związku z art. 42 i 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oraz przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145 ze zm.
W sprawie, w której naczelny organ administracji państwowej wydaje decyzję w pierwszej instancji w postępowaniu określonym przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego można wnieść, stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, po wyczerpaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie
Postanowienie sądu II instancji rozstrzygające o kosztach zastępstwa procesowego nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie. Kasacja od takiego postanowienia nie jest dopuszczalna.