Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./, w brzmieniu nadanym w art. 9 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 74 poz. 443/ podatnicy byli zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznania według ustalonego wzoru o wysokości dochodu osiągniętego w ubiegłym

Przepis art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. (Dz.U. nr 89, poz. 443), dotyczący tzw. kasacji epizodycznej, ogranicza ten środek jedynie do prawomocnych orzeczeń kończących postępowanie sądowe, niezależnie od tego, czy wydane zostały przez sąd pierwszej czy drugiej instancji. Takim orzeczeniem nie jest jednak żadną miarą prokuratorskie postanowienie o warunkowym umorzeniu postępowania, gdyż

Wydatki poniesione na roboty budowlane /wykończeniowe/, wykonywane nawet po zasiedleniu budynku, jeśli tylko mieszczą się w zakresie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego, wchodzą w zakres ulgi podatkowej, określonej w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

1. Przez cały rok 1993 przepis art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie przewidywał sankcji w postaci podwyższenia o 100 procent ustalonego podatku. 2. Zgodnie z podstawową zasadą państwa prawnego "lex retro non agit" nie można stosować wprowadzonych później przepisów ostrzejszych do stanów faktycznych

1. Par. 40a art. 1 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 34 poz. 176 ze zm./ przewidywał stosowanie stawki "0" procent jedynie do robót budowlano-montażowych związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą zawartych przed dniem 2 marca 1993 r. 2. Zgodnie z art. 51 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 8 stycznia

Podwyższenie wartości przedmiotu sprzedaży dla potrzeb opłaty skarbowej, w szczególności gdy nie towarzyszyło temu wydanie decyzji i gdy w aktach brak danych, w oparciu o które organ wartość tę podwyższył, nie jest w sprawie podatku dochodowego prejudycjalne.

1. W świetle art. 21 ust. 1 pkt 16 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ diety i inne należności za czas podróży służbowej. pracowników w wysokości przekraczającej pułap określony w odrębnych przepisach stanowią przychód ze stosunku pracy podlegający podatkowi dochodowemu od osób fizycznych. 2. W świetle przepisów

Decyzja o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości /art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości - Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ dotyczy praw właścicieli wszystkich nieruchomości podlegających podziałowi. Zmiana decyzji w trybie art. 155 Kpa może nastąpić tylko za zgodą strony biorącej udział w postępowaniu, w którym zapadła decyzja będąca

1. Przychodami i kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości dochodu są tylko te, które zostały wyraźnie określone w ustawie podatkowej. Zapisy w księgach rachunkowych zatem nie mogą rozstrzygać o tym co i kiedy jest dochodem oraz kosztem uzyskania przychodu. 2. Z uwagi na odmienność zasad ustalania zysku bilansowego w przepisach o rachunkowości i dochodu podatkowego nie jest możliwe proste odesłanie

Skorzystanie przez członka spółdzielni pracy z przysługującego mu prawa zaskarżenia do sądu uchwały organu spółdzielczego, niezależnie od tego, jakie skutki to pociąga dla spółdzielni, nie może stanowić podstawy wykluczenia go ze spółdzielni.

1. Możliwa jest zmiana lub uchylenie orzeczenia na korzyść współoskarżonego, na rzecz którego nie złożono skargi kasacyjnej (art. 384 k.p.k. w zw. z art. 462 k.p.k.). 2. „Odpowiednie”, to jest między innymi uwzględniające treść art. 473a § 1 k.p.k., stosowanie art. 384 k.p.k. przy przekraczaniu granic podmiotowych rozpoznania sprawy w wyniku rozpoznania kasacji opierać się powinno na tzw. gravamen

Od decyzji organu administracji uchylającej decyzję organu I instancji celem ponownego rozpatrzenia sprawy nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

"Opuszczenie", o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ może mieć charakter dobrowolny bądź wymuszony w wyniku postępowania egzekucyjnego. Nie może być wymuszone tylko w drodze samowoli, czyli czynności bezprawnych.

Wskazania lokalizacyjne - w przeciwieństwie do decyzji administracyjnej - nie mają cech jednostronnego rozstrzygnięcia sprawy o wiążących konsekwencjach obowiązującej dla indywidualnie określonego podmiotu normy prawnej, rozstrzygnięcia podjętego przez organ administracji publicznej w sferze stosunków zewnętrznych; są one jedynie kończoną w postępowaniu lokalizacyjnym fazą procesu inwestycyjnego, mają

Organ koncesyjny, odmawiając wydania koncesji na podstawie art. 20 ust. 5 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ ma obowiązek wykazania, że przesłanki wymienione w tym przepisie istotnie występują w sprawie.

Przepis par. 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 16 czerwca 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad rejestracji i ewidencji bezrobotnych /Dz.U. nr 73 poz. 363/ nie może stanowić materialnoprawnej podstawy przyznania bądź pozbawienia bezrobotnych świadczeń określonych w ustawie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ zwolnieniu od cła podlegają nie tylko rzeczy przywożone w bagażu towarzyszącym podróżnemu, ale i rzeczy w bagażu przywożonym odrębnie.

Odpady pozyskane w celu ich gospodarczego wykorzystania stają się dla ich nabywcy surowcem wtórnym. Na nabywcy odpadów stanowiących surowce wtórne ciąży obowiązek przechowywania - magazynowania ich w sposób zapewniający ochronę przed ich uciążliwością dla środowiska na zasadach podobnych do tych, jakie odnoszą się do wytwórców odpadów /art. 53 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu

Ratio legis art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./, dopuszczającego wywłaszczenie na żądanie właściciela całej nieruchomości, gdy w wyniku wywłaszczenia część pozostawiona właścicielowi nie nadaje się do racjonalnego wykorzystania, oznacza, że wyłączone jest stosowanie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985

Kontroli sądu podlega dokonana przez organ administracji wykładnia pojęcia "zagrożenie interesu państwa".

Przez środek odwoławczy, o którym mowa w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należy rozumieć nie tylko środek służący od rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji określony "odwołaniem" ale każdy inny, spełniający podobną funkcję.