Ani przepisy dekretu z dnia 16 maja 1956 r. o umarzaniu i udzielaniu ulg w spłacaniu należności państwowych /Dz.U. nr 17 poz. 92 ze zm./, ani przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 września 1982 r. w sprawie zasad umarzania i udzielania ulg w spłacaniu należności państwowych /Dz.U. nr 30 poz. 211 ze zm./ nie stanowią podstawy do wydania decyzji administracyjnej w sprawie umorzenia należności

Dobrowolne opuszczenie lokalu mieszkalnego przez osoby, które miały pochodne uprawnienia do lokalu, oznacza utratę uprawnień do przebywania w tym lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./, /por. przykładowo wyroki: z dnia 21 listopada 1989 r. SA/Wr 503/89 - ONSA 1989 nr 2 poz. 97

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ podatek od nieruchomości od lokali w budynku mieszkalnym opłacany jest według stawek przewidzianych w tym przepisie tylko za ten okres, w którym w lokalach tych prowadzona jest działalność gospodarcza. Za okres, w którym w budynku mieszkalnym nie jest prowadzona działalność gospodarcza

Rozliczenie podatku od towarów i usług następuje w okresie miesięcznym i istnienie nadpłat w tym podatku /lub w innych rozliczeniach z budżetem/ nie zwalnia podatnika od prowadzenia ewidencji tego podatku zgodnie z obowiązującymi przepisami.

1. Przesłanką zastosowania sankcji z art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, polegającej na zwiększeniu podatku należnego o kwotę trzykrotności zawyżenia podatku naliczonego, jest samo naruszenie określonych w ustawie zasad ewidencji tego podatku i bez znaczenia są przyczyny naruszenia tych zasad, a w

Zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, opłata pozostająca w związku ze źródłem przychodów stanowi koszt uzyskania przychodu, jednakże pod warunkiem, że źródłem przychodów jest prawidłowo prowadzona działalność gospodarcza. Skoro więc wymierzona skarżącemu na podstawie art. 70 ust. 3 ustawy z dnia 28 grudnia

1. W razie spełnienia przez podatników warunków określonych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 28 poz. 127/, którzy zawarli umowy określone w art. 14 ust. 4 i art. 23 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ w brzmieniu

Sąd administracyjny może rozpatrywać skargi na bezczynność organów administracyjnych tylko wtedy, gdy skarga ta dotyczy spraw o charakterze administracyjnym.

Naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego /Dz.U. nr 84 poz. 386/ należy traktować jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Jeżeli ze zmiany decyzji celnej w części dotyczącej podstawy opodatkowania wynikła nadpłata podatku pobranego wcześniej przez urząd celny jako płatnika, a podatnik w żądaniu skierowanym do organu podatkowego zakwestionował w terminie określonym w art. 175 Kpa zasadność pobrania od niego podatku, za datę powstania nadpłaty, o której mowa w art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych

Przepis par. 40a ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176 ze zm./ wydany został z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego w art. 50 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Oznaczenie, jakiego rodzaju lub w jakiej formie („zakładzie) prowadzona jest przez osobę fizyczną działalność gospodarcza może mieć w stosunkach z zakresu prawa cywilnego (w tym w postępowaniu w sprawach cywilnych) jedynie znaczenie posiłkowe i może być uznane za dopuszczalne - obok jej imienia i nazwiska - jedynie dla podkreślenia, że żądanie jest skierowane przeciwko niej, jako podmiotowi gospodarczemu

1. Przepisy art. 61 i art. 70 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ nie mogą stanowić podstawy wydania decyzji administracyjnej lecz określają obowiązki wskazanych w tych przepisach podmiotów, które nie są nakładane decyzją administracyjną, lecz wynikają wprost z ustawy. 2. Przesłanką stosowania art. 66 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane jest ustalenie,

1. Oddanie przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa administratorowi na czas oznaczony części mienia w celu gospodarowania na podstawie art. 25 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa /Dz.U. 1995 nr 57 poz. 299 ze zm./ nie powoduje powstania ciążącego na administratorze obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości, albowiem jest on podmiotem

Prawo do uwzględnienia strat powstaje dopiero z upływem roku, gdyż dopiero wtedy możliwe będzie ustalenie, czy rok ten w ogóle przyniósł dochód.

Garaże oddane członkom spółdzielni mieszkaniowej na zasadzie spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz grunty pod nimi nie są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.

Artykuł 25 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów lub usług służących do wytworzenia lub odsprzedaży towarów bądź świadczenia usług zwolnionych od podatku. Zaniechanie ustalania zobowiązań podatkowych i poboru podatku

Osoba, na którą przenoszona jest odpowiedzialność podatkowa, nie może skutecznie kwestionować wcześniejszych ustaleń dokonanych przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego zarówno co do postawy opodatkowania, wysokości podatku, jak i prawdziwości materiałów dowodowych, na podstawie których ustalono zobowiązanie podatkowe.

Skoro na danym terenie nie było podobnych transakcji sprzedaży przedsiębiorstwa w trybie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./, to można przyjąć, że cena sprzedaży określona w umowie jest zarazem wartością rynkową przedsiębiorstwa państwowego. Jeżeli natomiast organ podatkowy nie godził się z tą wielkością, to winien