W razie spowodowania w wyniku naruszenia zasad bezpieczeństwa o ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym poważnej szkody w mieniu oraz ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia albo śmierci osoby – czyn taki podlega kumulatywnej kwalifikacji art. 145 § 1 k.k. oraz z art. 145 § 2 k.k.

Negatywne skutki przewidziane w ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ z tytułu zatrudnienia w aparacie bezpieczeństwa publicznego /art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" i art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a"/ ustawy, rozciągają się na każdą osobę, której można, przypisać świadome wstąpienie w

O przyznaniu świadczenia z pomocy społecznej decydują przesłanki istniejące w chwili złożenia wniosku, a nie w chwili wydawania decyzji. Nie oznacza to, że korzystna zmiana sytuacji życiowej takiej osoby, jaka nastąpiła po złożeniu wniosku, nie może być brana pod rozwagę przez organy załatwiające wniosek. Jest to dopuszczalne, ale wówczas, gdy zmiana jest tego rodzaju, że w jej następstwie zostały

Na nierozpoznanie przez organ administracji państwowej zażalenia wniesionego przez stronę w trybie art. 37 par. 1 Kpa nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Przez przechowywanie pism, druków lub wizerunków należy rozumieć ich trwałe przetrzymywanie i chronienie przed utratą lub zniszczeniem, ze względu na subiektywny stosunek do ich treści.

Odczytanie protokołu zeznań, jakie oskarżony złożył w postępowaniu przygotowawczym w danej sprawie w charakterze świadka, nie jest dopuszczalne nawet wtedy, gdy oskarżony o to wnosi, albowiem uwzględnieniu takiego wniosku stoi na przeszkodzie zakaz wyrażony w art. 334 § 1 k.p.k.

Podział nieruchomości na podstawie art. 10 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ może dotyczyć tylko terenów budowlanych i nie może dotyczyć terenów rolnych. Nie ma w tej mierze znaczenia okoliczność, iż przedmiotowy teren po podziale i bezpośrednio przed nim był wykorzystywany rolniczo, decydującym jest jaki był

Bezrobotny mający prawo do zasiłku, odpowiadający wszystkim warunkom określonym w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu oraz o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 43 poz. 165/, otrzymuje zasiłek w wysokości 52 procent przeciętnego wynagrodzenia /nie mniej niż zasiłek określony w art. 25 ust. 2 ustawy z

Z treści przepisu art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. nr 95 poz. 425 ze zm./ nie można wywieść zakazu reorganizacji polegającej na włączeniu żłobków do przedszkoli w sytuacji, kiedy prowadzenie obu tych jednostek należy do zadań własnych gminy i łączy ich wspólny cel, polegający na wychowaniu i opiece nad dziećmi. Przyjęcie odmiennej interpretacji, a w szczególności

Brak jest podstaw do wyłączenia skutków z powodu nieznajomości prawa przez podatnika prowadzącego działalność gospodarczą.

1. Wyłączenie sądów powszechnych od rozpatrywania spraw ze stosunku pracy, także nawiązanego na podstawie decyzji administracyjnej w postaci aktu mianowania, zależy od tego, czy przepisy szczególne, regulujące stosunek pracy określonej kategorii pracowników, takie wyłączenie zawierają. W zakresie, w jakim takiego wyłączenia nie ma, dochodzenie realizacji prawa do ochrony sądowej w sprawach ze stosunku

1. Zastosowanie przy wydawaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych w swej treści przepisów prawa nie może być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji, tylko z tego powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia. 2. Rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156

1. Zastosowanie przy wydaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji przepisów prawa o niejednoznacznej treści, nie może być uznane za rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji z tego tylko powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt

1. Koncesja na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia /art. 11 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej - Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ nie upoważnia ani do świadczenia pomocy prawnej w ściąganiu długów, ani do prowadzenia egzekucji długów przez podmiot koncesjonowany. 2. Podmiot koncesjonowany nie może przenieść swoich uprawnień

Okoliczność, że podmiot polski podlega opodatkowaniu w Polsce, a jego kontrahent zagraniczny świadczy podatki od swej działalności w swoim kraju, nie mieści się w ramach pojęcia podwójnego opodatkowania.

Skoro podjęcie przez radę gminy uchwały zwalniającej budynki mieszkalne położone na terenie gminy od podatku od nieruchomości nie narusza granic upoważnienia ustawowego zawartego w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody, stwierdzające nieważność uchwały rady gminy należy uznać za naruszające

Art. 28 ustawy budżetowej na rok 1992 z dnia 5 czerwca 1992 r. (Dz. U. Nr 50, poz. 229) ustanawiający okresowe zawieszenie przewidzianej w art. 71 § 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz. U. z 1994 r., Nr 7, poz. 25) waloryzacji wynagrodzenia sędziów nie jest niezgodny z zasadą państwa prawnego wyrażoną w art 1 oraz zasadami praworządności i legalności

Orzeczeniu o zniesieniu małżeńskiej wspólności ustawowej skutek wsteczny powinien być nadawany w sytuacjach rzadkich i wyjątkowych.

Spółka cywilna osób fizycznych nie może być, także w sprawie gospodarczej, pozywana pod nazwą (firmą) prowadzonego przedsiębiorstwa. Jej oznaczenie, jako strony, powinno polegać na wskazaniu imion i nazwisk wszystkich wspólników oraz ich adresów (art. 126 § 1 k.p.c.).

Art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ nie może być uznany jako prawidłowa podstawa rozstrzygnięć w sprawach indywidualnych zezwoleń dewizowych.