Czy przepis art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457; zm. Dz.U. 1992 nr 21 poz. 84/ pomijając warunek przyznania zasiłku dla bezrobotnych przewidziany poprzednio w art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446; zm. Dz.U. 1990 nr 9 poz. 57 i nr 56 poz. 323 i Dz.U. 1991 nr 7 poz. 24 i nr 46 poz
1. Samodzielność gminy w zakresie należących do niej zadań własnych, według art. 44 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - ustawa z dnia 22 lipca 1952 r. - Dz.U. 1976 nr 7 poz. 36 ze zm./ i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, podlega ograniczeniu jedynie na mocy przepisów ustaw. Organy gminy nie mogą podejmować czynności, które
Nowela z dnia 25 października 1991 r. do ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 113 poz. 491/, która weszła w życie 9 grudnia 1991 r., wprowadziła dwuetapowość postępowania zarówno dla orzekania o konieczności sprawowania przez żołnierza bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny, jak i przyznania mu statusu jedynego żywiciela
Kompetencje w zakresie ustalania godzin otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności nie należą obecnie do rad miast lub gmin, lecz do burmistrzów /prezydentów/ miast lub wójtów gmin.
Niewymeldowanie się nie stanowi trzeciej, samodzielnej przesłanki dotyczącej art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, a jedynie istotną cechę charakteryzującą sposób opuszczenia miejsca pobytu stałego, bez której prowadzenie postępowania w przedmiocie wymeldowania byłoby bezpodstawne.
Nieważna jest uchwała rady gminy podjęta na podstawie art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ zakazująca używania hydrantów przeciwpożarowych do innych celów niż są one przeznaczone ponieważ jej celem nie jest ochrona życia lub zdrowia obywateli ani zapewnienie porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego.
1. Rady gmin stanowiące przepisy gminne zgodnie z art. 40 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym winny treść swoich regulacji dostosowywać ściśle do zakresu przyznanego im upoważnienia i przysługujących im kompetencji, wynikających z ich zadań, a w razie wątpliwości co do zakresu tego upoważnienia wyjaśnić te wątpliwości przez zastosowanie wykładni zawężającej. 2. Przepis art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy
1. Dla usunięcia rozbieżności w określeniu właścicieli działki w operacie ewidencji gruntów i w księdze wieczystej, należy wykorzystać właściwy tryb postępowania. Wobec tego, iż za wpisem w księdze wieczystej przemawia stosownie do przepisu art. 3 ustawy z dnia 6 lutego 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece /Dz.U. nr 19 poz. 147 ze zm./, domniemanie, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane
1. Skoro skarżąca spółka nie była podmiotem dokonującym obrotu towarowego z zagranicą, to tym samym należy uznać, że nie była uprawniona do domagania się zwolnień od cła /art. 30 ust. 1 Prawa celnego/. 2. Pogląd, że różnica czasowa występująca pomiędzy rejestracją spółki a datą odprawy celnej nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia skargi, nie jest możliwy do przyjęcia.
1. Uchwała rady gminy, która swoją kompetencję prawotwórczą uzyskaną na podstawie konkretnego upoważnienia ustawowego przekazuje innej jednostce organizacyjnej, jest sprzeczna z prawem w rozumieniu art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, a takiej sprzeczności nie sposób traktować jako nieistotnego naruszenia prawa. 2. Uchwała rady gminy
Ograniczenie działalności leśnej, w związku z wykorzystaniem terenów poligonu przez Wojsko Polskie, nie oznacza całkowitego ich wyłączenia z działalności leśnej, a tym samym nie uchyla zwolnienia od podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
W sytuacji gdy znany jest właściciel nieruchomości obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży w pierwszej kolejności na nim, a nie na posiadaczu nieruchomości, choćby posiadanie było samoistne.
"Korzystanie z praw radnego" nie obejmuje uprawnienia do zaskarżenia uchwały rady gminy /art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
1. Skarga, o której mowa w art. 101 ustawy samorządowej, wniesiona do sądu administracyjnego z pominięciem warunku uprzedniego "bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia" jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu na podstawie art. 204 par. 1 Kpa w związku z art. 216a par. 1 Kpa i art. 101 ust. 1 i 3 ustawy samorządowej. 2. Wezwanie będzie "bezskuteczne", gdy organ gminy, który podjął kwestionowaną
Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości, ciąży nie tylko na właścicielach, ale i samoistnych posiadaczach. Do wymiaru podatku od nieruchomości nie jest zatem niezbędne zakończenie postępowania sądowego przesądzającego sprawy własnościowe. Ustalenie zobowiązania podatkowego w stosunku do osoby, która faktycznie rzeczą włada jak właściciel jest zgodne z art. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
Organ administracji ma podstawę do uznania w oparciu o art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/ oraz par. 6 ust. 2 w związku z par. 30 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1989 r. w sprawie udzielania odroczeń zasadniczej służby wojskowej oraz uznawania poborowych i żołnierzy za jedynych żywicieli
Istota prawna dywidendy pobieranej na podstawie przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych, jest odmienna od prywatno-prawnej instytucji dywidendy przewidzianej w Kodeksie handlowym /rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Dz.U. nr 57 poz. 502 ze zm./ i jest formą opodatkowania czynników produkcji przedsiębiorstw państwowych
1. Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/ dopuszczalny jest zwrot nieruchomości wywłaszczonej na podstawie art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1961 nr 18 poz. 94/. 2. Nie podlega jednak zwrotowi nieruchomość wywłaszczona na podstawie
1. Zarówno utrata prawa wybieralności /art. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin - Dz.U. nr 16 poz. 96, jak i prawomocne skazanie za przestępstwo popełnione z chęci zysku lub z innych niskich pobudek mogą stać się podstawą stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego na podstawie art. 109 ust. 1 pkt 3 i 4 tej ustawy tylko wówczas, gdy zdarzyło się to w czasie sprawowania mandatu
Liczba członków spółdzielni występujących z żądaniem wydania orzeczenia zastępującego uchwałę o podziale (art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 20 stycznia 1990 r. o zmianach w organizacji i działalności spółdzielczości Dz.U. Nr 6, poz. 36 ze zm.) może być mniejsza niż określona w art. 6 § 2 prawa spółdzielczego.
Podjęcie w trybie art. 8 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. art. 32, poz. 191 ze zm.) uchwały o przekształceniu dotychczasowego przedsiębiorstwa komunalnego w zakład budżetowy wyłącza dalsze stosowanie do przekształconej jednostki przepisów ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych
W wypadku, gdy zachodzi wątpliwość, komu należy wydać przedmiot zakwestionowany dla potrzeb postępowania karnego, o złożenia go do depozytu sądowego w toku postępowania przygotowawczego postanawia na podstawie art. 200 k.p.k. prokurator.
Weksel własny z poręczeniem wekslowym, indosowany in blanco, może być przedmiotem wkładu niepieniężnego, którym wspólnik pokrywa swój udział w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.
Przepis art. 217 § 2 k.p.k. odnosi się do wszystkich przestępstw zagrożonych w przepisach części szczegółowej u.k.s. (art. 47-121) karą grzywny, ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności nie przekraczającą jednego roku, chociażby in concreto, ze względu na istnienie okoliczności wymienionych w art. 24 lub 25 u.k.s., groziło za nie na podstawie art. 26 § 1 u.k.s. wymierzenie kary pozbawienia