1. Ustawa z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./ nie przewiduje ulg uznaniowych w zakresie należności celnych. 2. Naliczenie przez organa celne cła od części zamiennych przywiezionych z zagranicy - nawet jeśli są przeznaczone do bezpłatnych napraw gwarancyjnych - jest zgodne z prawem.

1. Nie jest wyłączone pozytywnie w sprawie cywilnej od Skarbu Państwa kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokata także przy wzajemnym zniesieniu między stronami kosztów procesu (art. 100 zd. 1 k.p.c.). 2. Poniesione przez Skarb Państwa koszty nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 25 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze – Dz.U. nr 16

1) Termin przedawnienia roszczenia o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, wynosi od czasu wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – kodeks cywilny (Dz.U. nr 55, poz. 321) trzy lata. 2) Roszczenie o odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego staje się wymagalne osobno w każdym

Przy określaniu miejsca publicznego, odpowiadającego hipotezie par. 44 ust. 1 pkt 3 lit. "c" rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./, posłużyć się można pojęciem miejsca publicznego, użytym w par. 1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki oraz Ministra Budownictwa i Przemysłu

1. Jeżeli powstanie roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, to uzyskuje ono byt niezależny od długu głównego i według własnych reguł ulega przedawnieniu. 2. Roszczenie o odsetki staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy dzień opóźnienia.

Odprawa pieniężna przysługuje pracownikowi, który po rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19; Nr 10, poz. 59 i Nr 51 poz. 298) rozpoczął działalność gospodarczą na własny rachunek

Odprawa pieniężna przysługuje pracownikowi, który po rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 15, nr 10, poz. 59 i nr 51, poz. 298) rozpoczął działalność gospodarczą na własny

1. Rada gminy może podejmować uchwały zawierające wytyczne dla podległych jej organów wykonawczych i gminnych jednostek organizacyjnych, w tym także uchwały zalecające określony sposób gospodarowania mieniem gminy. Samo gospodarowanie tym mieniem należy do zarządu /art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy samorządowej/ bądź do powołanych w tym celu przedsiębiorstw komunalnych /art. 9 ust. 1 ustawy samorządowej/

Wniesienie skargi do sądu administracyjnego na rozstrzygnięcie organu nadzorczego dotyczące gminy bez uprzedniego podjęcia w tym przedmiocie uchwały organu gminy /art. 98 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ jest brakiem skargi, który może być uzupełniony w terminie zakreślonym przez sąd na podstawie art. 211 Kpa w związku z art. 130

Pojęcie "zainstalowanie i utrzymanie wodomierzy" użyte w par. 2 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 23 grudnia 1986 r. w sprawie urządzeń zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych oraz opłat za wodę i wprowadzanie ścieków /Dz.U. nr 47 poz. 234 ze zm./ ma szeroki zakres i obejmuje niewątpliwie związane z tym koszty, a więc i koszt zainstalowania pierwszego wodomierza względnie kolejnego w przypadku

W kwestii istnienia, bądź nieistnienia kwalifikowanej postaci przestępstwo z art. 221 § 4 k.k. obojętny jest sposób realizacji rozliczeń pomiędzy współsprawcami, w szczególności czy następowało ono sukcesywnie, w toku realizacji poszczególnych czynności sprawczych, jednorazowo po ich całkowitym zakończeniu, czy nawet w wyniku wcześniejszego uzgodnienia „z góry”.

Rozstrzygnięcie sporu o właściwość między organami na podstawie art. 22 par. 1 Kpa nie stanowi decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 104 Kpa. Na takie rozstrzygnięcie nie przysługują środki odwoławcze w administracyjnym toku instancji ani skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Uchwała rady miejskiej, rozstrzygająca sprawę w odniesieniu do imiennie oznaczonej osoby, wskazująca ściśle oznaczony przedmiot i warunki nabycia prawa użytkowania wieczystego, stanowi w istocie decyzję administracyjną wydaną w sprawie indywidualnej z naruszeniem właściwości wynikającej z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.

Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, orzeczenia wydane w sprawach rozpatrywanych przez komisje poborowe powinny być podpisane przez wszystkich członków komisji rozpoznających sprawę; orzeczenia podpisane przez inne osoby lub przez niektórych tylko członków komisji są dotknięte wadą nieważności z powodu rażącego naruszenia prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 w związku z art. 107 par. 1 Kpa/.

Ograniczenie zakresu lub przedmiotu działalności bądź cofnięcie koncesji /art. 22 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej - Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ musi być poprzedzone precyzyjnym i jednoznacznym ustaleniem stopnia i zakresu naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej, a uzasadnienie wydanej decyzji powinno wykazywać powody wyboru takiego, a nie innego środka

1. Każde istotne naruszenie prawa powoduje nieważność uchwały organu gminy /art. 91 ust. 1 ustawy samorządowej/, które nie pokrywa się z nieważnością w rozumieniu art. 156 par. 1 Kpa, albowiem nie muszą występować określone w tym przepisie przesłanki nieważności. 2. Uchwała organu gminy ustanawiająca w formie przepisów powszechnie obowiązujących na obszarze gminy wysokość opłat za korzystanie z cmentarzy

W nie zakończonym postępowaniu o zniesienie współwłasności zabudowanej nieruchomości sąd nie rozstrzyga na podstawie art. 618 § 1 k.p.c. o roszczeniach właścicieli lokali mieszkalnych z tytułu posiadanie wspólnych części budynku wraz z gruntem; powstałych po prawomocnym wyodrębnieniu w tym postępowaniu wymienionych lokali.

O zaliczeniu urządzeń wodnych lub cieków wodnych do melioracji wodnych podstawowych bądź do melioracji wodnych szczegółowych decyduje charakter tych urządzeń lub cieków, a samo zaliczenie następuje z mocy prawa.

1. O tym, jakie składniki mienia ogólnonarodowego stają się mieniem gmin, przesądza prawomocna decyzja wojewody, stwierdzająca nabycie tego mienia bądź to z mocy prawa /deklaratoryjna/, bądź to na skutek przekazania /konstytutywna/. 2. Kwestionowanie przejścia mienia na własność gminy jest możliwe zarówno w toku procedury inwentaryzacyjnej, jak i po wydaniu decyzji przez wojewodę.

Artykuł 6 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn Dz. U. Nr 45, poz. 207 ze zm.) nie ma zastosowania do darowizn, co do których w dniu 11 sierpnia 1983 r. na skutek upływu 5-letniego terminu przedawnienia ustanowionego w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. Nr 27, poz. 111 ze zm.), organ podatkowy nie mógł wydać decyzji w

Art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. nr 45, poz. 207 ze zm.) nie ma zastosowania do darowizn, co do których w dniu 11 sierpnia 1983 r., na skutek upływu 5-letniego terminu przedawnienia ustanowionego w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz.U. nr 27, poz. 111 ze zm.), organ podatkowy nie mógł wydać decyzji w sprawie

1. Po spełnieniu jednego z warunków prawomocności decyzji wymienionych w art. 269 Kpa rozstrzygnięcie nadzorcze - nawet wadliwe - wywołuje skutki prawne w postaci pozbawienia mocy obowiązującej uchwały w zakresie objętym orzeczeniem o nieważności. 2. Niedopuszczalna jest skarga - w trybie zarówno art. 93 ust. 1, jak i art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U.

1. Jeżeli osoba upoważniona z mocy ustawy do reprezentowania gminy /art. 31 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ wystąpi w terminie do sądu administracyjnego ze skargą na rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody /art. 98 ust. 1 tej ustawy/, nie mając do tego umocowania w postaci uchwały właściwego organu gminy /art. 98 ust. 3 ustawy/, sąd wzywa tę osobę