Orzeczenia
Obowiązkiem każdego organu administracji jest jak najstaranniejsze wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej decyzji, co wypływa także z zasad ogólnych wyrażonych w art. 9 Kpa /zasada udzielania pomocy prawnej/ oraz art. 11 Kpa /zasada przekonywania, czyli wyjaśniania stronie "zasadności przesłanek" rozstrzygnięcia/. Chodzi zatem także o wytłumaczenie się, dlaczego organ administracyjny dany przepis
Jeżeli postępowanie dowodowo - wyjaśniające i dokonana na tej podstawie ocena stanu faktycznego sprawy są przeprowadzone poprawnie, to samo wyprowadzenie z takiej oceny wniosku, czy i w jakim stopniu rozłożyć na raty płatność należnych podatków, wobec braku dających się zobiektywizować kryteriów normatywnych, jest już zagadnieniem natury słusznościowej, które uchyla się spod kontroli Naczelnego Sądu
1. Przewóz pasażerów taksówką osobową z niesprawnym i nielegalizowanym taksometrem, pobieranie zawyżonych opłat za usługi i brak ważnych dokumentów eksploatacyjnych samochodu w czasie świadczenia usług są okolicznościami uzasadniającymi cofnięcie przewoźnikowi zezwolenia na prowadzenie transportu drogowego na podstawie par. 42 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej
1. Art. 39 ust. 1 ustawy dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ wprowadził pojęcie wyłączenia gruntów z produkcji "bez zezwolenia" i skutki w postaci obowiązku uiszczenia przez właściciela lub posiadacza /art. 4 pkt 4/ dziesięciokrotnej należności, niezależnie od egzekwowania przez organy administracji państwowej przywrócenia stanu poprzedniego. Pojęcie "bez
1. Uzasadnienie decyzji administracyjnego organu odwoławczego, przesądzające w treści sposób przyszłego załatwienia sprawy, może być przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Do należności i stałych opłat rocznych od nabytych gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne pod rządem ustawy z dnia 26 października 1971 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych stosuje się przepisy
1. Artykuł 177 Kpa, określający termin, po którego upływie żądanie uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej ustalającej zobowiązanie podatkowe nie podlega rozpatrzeniu, dotyczy działania organu na wniosek strony, a nie działania z urzędu. 2. Artykuł 177 Kpa, nie stanowi przeszkody do stwierdzenia nieważności określonej w nim decyzji ostatecznej z urzędu na zasadach określonych
Zasiłki chorobowe wypłacane przez przedsiębiorstwa państwowe z ich własnych środków w czasie trwania stosunku pracy, są częścią wynagrodzeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 7 poz. 54/ i zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 7
Nie ustalenie dokładnie stanu faktycznego, a w szczególności nie wyjaśnienie czy w chwili wydania decyzji istniała materialnoprawna przesłanka do ograniczenia własności nieruchomości określona w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /t.j. Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/ stanowi obrazę przepisów art. 7 i art. 77 Kpa. Przesłanką tą jest ostateczna decyzja
Dochód osiągnięty ze sprzedaży samochodu osobowego, który służył lub mógł służyć do osobistego użytku sprzedającego, tylko wówczas podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako dochód ze źródła określonego w art. 7 ust. 1 pkt 7, ust. 2 i 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym, jeżeli z okoliczności towarzyszących tym transakcjom wynika, że ich celem było osiągnięcie przez sprzedającego
Uznanie stanowiska trzech osób za opinię walnego zgromadzenia mieszkańców wsi i powołanie się na tę opinię w decyzji administracyjnej przekracza granicę swobodnej oceny dowodów przez organ administracji państwowej, czyni tę ocenę dowolną i stanowi naruszenie prawa /art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych
Art. 208 jednoznacznie określa na czyją rzecz i w jakich okolicznościach sąd administracyjny orzeka zwrot kosztów postępowania. Nie mogą więc mieć w tym zakresie zastosowania przepisy art. 351 Kpc, gdyż przepisy postępowania cywilnego z mocy art. 211 Kpa mają zastosowanie jedynie do spraw nie unormowanych w dziale VI Kodeksu postępowania administracyjnego.
1. Społeczny Komitet Osiedlowy nie posiada legitymacji do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skargę taką stosownie do przepisu art. 197 pkt 2 Kpa może wnieść organizacja społeczna, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, zaś w tym postępowaniu w sprawie dotyczącej innej osoby, w świetle obecnie obowiązujących przepisów, prawo udziału w postępowaniu administracyjnym
1. Skoro przy uchylaniu zaskarżonej decyzji wojewody nie uwzględniono żądań skarżącego, brak było podstaw prawnych do zastosowania art. 200 par. 2 Kpa i uniemożliwienia rozpoznania skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny. 2. Z uwagi na to, że minął 30-dniowy termin do ewentualnego załatwienia tej skargi w trybie art. 200 par. 2 Kpa, organ II instancji winien dołączyć skargę do akt, udzielić odpowiedzi
Przy wznowieniu postępowania w okolicznościach wskazanych w art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa nie jest istotne, czy ujawnione nowe okoliczności nie były znane organowi prowadzącemu postępowanie pierwotne w wyniku zaniedbań /np. niedokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego/, czy z innych powodów.
Skoro w postępowaniu administracyjnym zachowane zostały wszystkie warunki określone przepisami prawa, od których istnienia uzależniona jest możliwość zastosowania szczególnego trybu wywłaszczenia /art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości - t.j. Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/, to decyzje wydane są bez naruszenia prawa, o którym mowa w art. 207 par. 2 i 3 Kpa.
1. Zgodnie z art. 7 i 77 par. 1 Kpa w zw. z art. 86 i 89 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 4 maja 1982 r. o szkolnictwie wyższym /Dz.U. nr 14 poz. 113/ organ administracji wydając decyzję w sprawie przyznania punktów preferencyjnych osobie ubiegającej się o przyjęcie na studia wyższe powinien w każdym przypadku zindywidualizować ocenę dotyczącą pochodzenia społecznego, mając na uwadze również interes społeczny
1. Art. 10 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /t.j. Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/ przewiduje w określonych sytuacjach faktycznych możliwość dostarczenia właścicielowi wywłaszczanej nieruchomości na jego żądanie nieruchomości zamiennej zamiast odszkodowania. Jeżeli jednak właściciel przez cały tok postępowania administracyjnego nie wysunie żądania w przedmiocie
1. Opłata na rzecz Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych wymierzana jest na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ za sam fakt pozostawienia na gruntach rolnych odłogów i to bez względu na to czy odłogi te są, czy też nie są w jakikolwiek sposób dalej wykorzystywane. 2. Art. 23 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy nakłada na rolników dalej
Organ podatkowy może w oparciu o art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/ umorzyć zaległość jeśli ta istnieje w chwili podjęcia decyzji. Jeżeli natomiast zaległość ta już nie istnieje, winien na podstawie art. 105 par. 1 Kpa umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe.
1. W decyzji administracyjnej zezwalającej na założenie i przeprowadzenie na nieruchomościach, o których mowa w art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /t.j. Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/ winien być określony zarówno właściciel nieruchomości, której zezwolenie dotyczy jak i podmiot /strona/, na rzecz którego zezwolenie zostało wydane. 2. Decyzja wydana na
1. Możność zastosowania art. 155 Kpa w sprawie należy rozważać w świetle wydawania ostatecznych decyzji administracyjnych. 2. Art. 155 Kpa daje podstawę jedynie do pozytywnej decyzji dla strony, natomiast brak przesłanek do jego zastosowania powoduje bezprzedmiotowość postępowania /art. 105 par. 1 Kpa/.
Niedopuszczalna jest skarga do sądu administracyjnego na decyzję o odmowie mianowania aplikantem sądowym.
Organ administracji państwowej nie może korzystać z kompetencji zawartej w art. 200 par. 2 Kpa w wypadku, gdy skargę uważa za niesłuszną.