Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Zarzut naruszenia konstytucyjnie chronionych praw i wolności w skardze konstytucyjnej może mieć miejsce tylko wtedy, gdy sąd lub organ administracji publicznej przez wydanie wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia orzekł o tych prawach i wolnościach.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Trybunał Konstytucyjny może poddać badaniu pod kątem zgodności z Konstytucją jedynie przepis, wyznaczający organowi władzy publicznej materialną lub proceduralną płaszczyznę rozstrzygnięcia.

W sprawie skarżących nie została wydana decyzja administracyjna w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości. Nie sposób przyjąć, aby art. 112 ust. 3 u.g.n. stanowił podstawę prawną orzeczenia o prawach skarżących. Tylko taka zależność między przepisem kwestionowanym w skardze konstytucyjnej a treścią orzeczenia wydanego w sprawie skarżących pozwalałaby - zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji - na uznanie

Analiza przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wskazuje, że zarówno odsetki uiszczane przez ZUS za nieterminowe przekazanie składek do OFE (art. 47 ust. 10h), jak i odsetki za nieterminowe wpłacenie przez płatnika tej część składki na ubezpieczenie emerytalne, która odprowadzana jest do OFE (art. 23 ust. 2 ustawy), przekazywane są na rachunek ubezpieczonego do OFE. Oznacza to, że ostatecznie

Pełnomocnik nie posiada kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do złożenia wniosku.

Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.

Zażalenie w żadnej mierze nie może więc być wykorzystywane do formułowania ocen, postulatów i polemik z Trybunałem. Takie postępowanie musi zostać każdorazowo ocenione jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia.

Uzasadnienie skargi konstytucyjnej nie może pozostawać bez związku z postępowaniem prowadzonym w sprawie skarżącego, ani też z wydanymi w jego toku rozstrzygnięciami. Brak takiego związku ma natomiast miejsce w sytuacji, gdy skarżący kwestionuje obowiązek ponoszenia opłaty wynikający w rzeczywistości z innych unormowań aniżeli te, stanowiące podstawę prawną wydanego orzeczenia.

Zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego wystąpić mogą tylko ogólnokrajowe władze organizacji pracodawców.

Zarzuty skargi muszą uprawdopodabniać niekonstytucyjność kwestionowanej regulacji, co oznacza konieczność wywiedzenia ze skarżonych przepisów określonej normy, powołanie właściwych wzorców konstytucyjnych, zawierających podmiotowe prawa przysługujące podmiotom prawa prywatnego, i - przez porównanie treści płynących z obu regulacji - wykazanie ich wzajemnej sprzeczności.

Jeżeli jakaś dziedzina stosunków nie została objęta szczegółowymi unormowaniami odnoszącymi się do konkretnej „wolności”, to gwarancję swobody działania jednostki można wyprowadzić bezpośrednio z art. 31 ust. 1 Konstytucji.

Skarga kasacyjna nie przysługuje od orzeczeń nieprawomocnych, lecz stanowi nadzwyczajny, przysługujący w szczególnych sytuacjach środek wzruszania orzeczeń prawomocnych.

Art. 1302 § 3 k.p.c., w zakresie, w jakim przewiduje, że sąd odrzuca nieopłaconą apelację wniesioną przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, bez uprzedniego wezwania do uiszczenia należnej opłaty, jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna może być skutecznie wniesiona dopiero w sytuacji, gdy skarżący nie dysponuje możliwością uruchomienia dalszego postępowania przed sądem bądź organem administracji publicznej w swojej sprawie.

Skarga formułowana na podstawie decyzji administracyjnej wydanej na podstawie kwestionowanych przepisów wiąże się z koniecznością uzyskania merytorycznego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Art. 85 § 2 k.p.k. wprowadza pośrednią kontrolę sądową działania obrońcy, w sytuacji, w której w opinii sądu jednoczesna obrona kilku oskarżonych przez jednego obrońcę jest niemożliwa ze względu na kolizję ich interesów procesowych.

W drodze skargi konstytucyjnej nie można dochodzić ochrony praw lub wolności, których naruszenie wiąże się z brakiem stosownych unormowań w systemie prawa.

Skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych.

Z istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością.

Żądanie dokonania kontroli zgodności zaskarżonego przepisu z umową międzynarodową nie może stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji jednoznacznie wynika, że wzorcem kontroli wszczętej na skutek złożenia skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis Konstytucji.

Ustawa o TK nie przewiduje zawieszenia lub przerwy terminu wniesienia skargi konstytucyjnej uzasadnionych wniesieniem nadzwyczajnych środków zaskarżenia prawomocnych orzeczeń.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.