Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.

Orzeczenie może zostać uznane za niezgodne z prawem wówczas, gdy jest ono niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo wydane zostało w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego stosowania prawa.

Ziszczenie się przesłanki powagi rzeczy osądzonej skutkuje niedopuszczalnością wydania orzeczenia.

Zażalenie w żadnej mierze nie może więc być wykorzystywane do formułowania ocen, postulatów i polemik z Trybunałem. Takie postępowanie musi zostać każdorazowo ocenione jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia.

Art. 2 Konstytucji wyrażający zasadę demokratycznego państwa prawnego nie może być traktowany jako ogólny i zastępczy wzorzec kontroli konstytucyjności zamiast innych przepisów wyrażających bezpośrednio prawa i wolności konstytucyjne.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

Poprawne, zgodne z wymogami ustawy o TK, wykonanie obowiązku wskazania, jakie konstytucyjne prawa i wolności zostały naruszone przez przepisy stanowiące przedmiot skargi, polegać musi na szczegółowym, uzasadnieniu tezy o ich niekonstytucyjności.

Uzasadnienie skargi konstytucyjnej nie może pozostawać bez związku z postępowaniem prowadzonym w sprawie skarżącego, ani też z wydanymi w jego toku rozstrzygnięciami. Brak takiego związku ma natomiast miejsce w sytuacji, gdy skarżący kwestionuje obowiązek ponoszenia opłaty wynikający w rzeczywistości z innych unormowań aniżeli te, stanowiące podstawę prawną wydanego orzeczenia.

Zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego wystąpić mogą tylko ogólnokrajowe władze organizacji pracodawców.

Krąg podmiotów uprawnionych do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku od towarów i usług wspólników rozwiązanej spółki cywilnej

Skarga konstytucyjna może być skutecznie wniesiona dopiero w sytuacji, gdy skarżący nie dysponuje możliwością uruchomienia dalszego postępowania przed sądem bądź organem administracji publicznej w swojej sprawie.

Skarga formułowana na podstawie decyzji administracyjnej wydanej na podstawie kwestionowanych przepisów wiąże się z koniecznością uzyskania merytorycznego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zarzuty skargi muszą uprawdopodabniać niekonstytucyjność kwestionowanej regulacji, co oznacza konieczność wywiedzenia ze skarżonych przepisów określonej normy, powołanie właściwych wzorców konstytucyjnych, zawierających podmiotowe prawa przysługujące podmiotom prawa prywatnego, i - przez porównanie treści płynących z obu regulacji - wykazanie ich wzajemnej sprzeczności.

Jeżeli jakaś dziedzina stosunków nie została objęta szczegółowymi unormowaniami odnoszącymi się do konkretnej „wolności”, to gwarancję swobody działania jednostki można wyprowadzić bezpośrednio z art. 31 ust. 1 Konstytucji.

Skarga kasacyjna nie przysługuje od orzeczeń nieprawomocnych, lecz stanowi nadzwyczajny, przysługujący w szczególnych sytuacjach środek wzruszania orzeczeń prawomocnych.

Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, a przepisy ustawy o TK, do których odsyła art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie przewidują możliwości jego przywrócenia.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Art. 1302 § 3 k.p.c., w zakresie, w jakim przewiduje, że sąd odrzuca nieopłaconą apelację wniesioną przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, bez uprzedniego wezwania do uiszczenia należnej opłaty, jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Art. 85 § 2 k.p.k. wprowadza pośrednią kontrolę sądową działania obrońcy, w sytuacji, w której w opinii sądu jednoczesna obrona kilku oskarżonych przez jednego obrońcę jest niemożliwa ze względu na kolizję ich interesów procesowych.

We wszystkich wypadkach, gdy ustawodawca zwykły uznał za uzasadnione ustanowienie dostępu do skargi kasacyjnej, musi to być unormowane w zgodzie z normami, zasadami i wartościami konstytucyjnymi. Wykluczone jest ujmowanie skargi kasacyjnej w sposób naruszający standardy rzetelnej procedury sądowej.

Od zaniechania ustawodawczego należy odróżnić pominięcie legislacyjne, czyli sytuację, gdy ustawodawca unormował jakąś dziedzinę stosunków społecznych, ale dokonał tego w sposób niepełny, regulując ją tylko fragmentarycznie.