Cel publiczny bowiem, to cel dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony (dostępny) dla wszystkich. Skoro art. 21 ust. 2 Konstytucji uzależnia dopuszczalność wywłaszczenia między innymi od dokonania go na cele publiczne, to niepodobna twierdzić, że wyzucie z własności dla budowy i utrzymania obiektów ochrony zdrowia - posiadających „pierwiastek publiczny” - narusza w tym zakresie wskazany

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Skoro podstawą nałożenia mandatu była uprzednia zgoda skarżącego i dobrowolne przyznanie się do popełnienia wykroczenia, to oczywiście bezzasadne są zarzuty wskazujące na pozbawienie go prawa do ustalenia winy jednostki.

W przypadku przesłanki ne bis in idem Trybunał Konstytucyjny dokonuje oceny danej sprawy w kategoriach pragmatycznych, oceniając celowość prowadzenia postępowania i orzekania w kwestii, która została już jednoznacznie i ostatecznie rozstrzygnięta przez ten organ.

Prekluzja dowodowa w k.p.c. nie ma charakteru absolutnego i w określonych sytuacjach pozwala na powoływanie nowych dowodów i twierdzeń na dalszym etapie postępowania dowodowego. Wskazując na rozumienie art. 47912 § 1 k.p.c. w orzecznictwie sądowym, Trybunał Konstytucyjny ustalił, że przepis ten nie wyklucza dyskrecjonalnej władzy sądu przełamującej rygoryzm prekluzji dowodowej. Przepis ten stanowi

Nie jest prawidłowe stanowisko skarżącej upatrujące przyczyny zarzucanego naruszenia praw konstytucyjnych wyłącznie w treści samoistnie ujmowanego art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.),nawet bowiem ewentualne uchylenie zaskarżonego przepisu nie prowadziłoby do usunięcia

Choć w przypadku małżonka winnego rozkładu pożycia brak jest określonego kalendarzowo terminu ograniczającego zakres czasowy jego obowiązku alimentacyjnego, to jednak obowiązek ten nie powstaje lub wygasa, jeżeli drugi z małżonków nie pozostaje w niedostatku. Pozwala to zachować zasadę, że za materialny poziom życia po rozwodzie zasadniczo odpowiedzialni są indywidualnie sami byli małżonkowie, a obowiązek

Naruszenie praw lub wolności konstytucyjnych, których ochrony skarżący chce dochodzić w trybie skargi konstytucyjnej, ma być efektem niekonstytucyjnej treści przepisu zastosowanego przy rozpatrywaniu sprawy skarżącego, nie zaś wynikać z niewłaściwego zastosowania tego przepisu przez orzekające w sprawie organy.

Art. 42 Konstytucji znajduje wprost zastosowanie tylko do odpowiedzialności stricte karnej i do postępowania karnego, nie obejmując swoim zakresem innych postępowań represyjnych czy quasi-represyjnych (np. postępowania dyscyplinarne), co do których gwarancje w nim zawarte mogą znaleźć zastosowanie pośrednie poprzez zasadę demokratycznego państwa prawnego. Ponadto, zasadniczo odsetki ustawowe też nie

Z uwagi na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji, który uzależnia dopuszczalność skargi od przesłanki „naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw”, w sytuacji nieistnienia naruszenia, skarga nie może podlegać merytorycznemu rozpatrzeniu.

Fakt umieszczenia niepełnosprawnego dziecka w placówce zapewniającej całodobową opiekę jest przejawem pomocy rodzicom w trudnej sytuacji życiowej, wspiera więc, a nie ogranicza w wykonywaniu praw i obowiązków rodzicielskich, a ponadto pozwala - rodzicom na podjęcie pracy (nawet w niepełnym wymiarze czasu pracy) i uzyskanie dodatkowych środków finansowych niezbędnych przecież w procesie rehabilitacji

Fakt umieszczenia niepełnosprawnego dziecka w placówce zapewniającej całodobową opiekę jest przejawem pomocy rodzicom w trudnej sytuacji życiowej, wspiera więc, a nie ogranicza w wykonywaniu praw i obowiązków rodzicielskich, a ponadto pozwala - rodzicom na podjęcie pracy (nawet w niepełnym wymiarze czasu pracy) i uzyskanie dodatkowych środków finansowych niezbędnych przecież w procesie rehabilitacji

Umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ulega rozwiązaniu z chwilą udokumentowania trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu mechanicznego w okolicznościach niepowodujących zmiany posiadacza, z uwzględnieniem art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym”.

Teza o naruszeniu wymogów przyzwoitej legislacji, skutkującym rozbieżnością w stosowaniu danej regulacji prawnej, winna znaleźć potwierdzenie w jednoznacznie zarysowanym rozdzieleniu się stanowisk sądów orzekających w indywidualnych sprawach.

Pomiędzy poszczególnymi procedurami sądowymi istnieją różnice, jednakże trudno twierdzić, by specyfika sądowej procedury administracyjnej była tak daleko idąca, aby można było a priori wykluczyć zasadę odpłatności w postępowaniu sądowoadministracyjnym, w tym w sprawach o ukaranie organu administracyjnego grzywną.

Skoro art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie określa warunki prowadzenia działalności gospodarczej, a - co oczywiste - Rada Gminy przedsiębiorcą nie jest (nie jest tym samym adresatem przepisu), to zaskarżone unormowanie nie dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy [czego wymaga art. 191 ust. 2 Konstytucji].

Podjęcie przez Zarząd OZPPS uchwały, w której nie przedstawiono zarzutu niezgodności art. 63c ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej z wyraźnie wskazanym przepisem Konstytucji jako wzorcem kontroli, nie może być uznane za skuteczne złożenie przez ten organ oświadczenia woli o wystąpieniu do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie hierarchicznej zgodności norm.

Procedura zawierania umów w obrocie profesjonalnym określona w k.c. nie pozostaje w związku z wolnością pracy.

Art. 32 ust. 1 Konstytucji tworzy prawo podmiotowe o szczególnym charakterze: jego naruszenie może być rozpatrywane jedynie w zakresie innego konstytucyjnego prawa lub wolności (metaprawo).

Art. 3853 k.c. nie może być traktowany jako norma, na postawie której sąd orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach lub obowiązkach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Zasady przyznawania premii uznaniowej w okresie pobierania zasiłku chorobowego

Art. 3701 k.p.c. odnosi się do zasad kontroli formalnej apelacji. Sprawa, w której wniesiono apelację została już zatem rozpoznana przez sąd pierwszej instancji i tym samym nie można mówić o tym, by dopuszczalność kontroli tego pisma z punktu widzenia występowania braków formalnych naruszała którykolwiek z aspektów prawa do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji.