p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

Organy władzy publicznej oraz inne podmioty realizujące zadania publiczne z natury rzeczy nie są adresatami uprawnień wynikających z poszczególnych wolności i praw konstytucyjnych przypisanych podmiotom prywatnym, a tym samym nie mogą korzystać ze skargi konstytucyjnej.

Niewłaściwe z punktu widzenia przesłanek formalnych skargi konstytucyjnej jest uzasadnianie naruszenia praw podmiotowych skarżącego okolicznościami prawnie relewantnymi, odnoszącymi się do innych podmiotów.

W sytuacji, w której określone prawo lub wolność zostały wyraźnie wysłowione w treści innych przepisów konstytucyjnych, to ten przepis będzie pełnił funkcję samodzielnego wzorca kontroli konstytucyjności prawa.

Nieusunięcie braków skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie 7 dni stanowi samoistną podstawę odmowy nadania biegu skardze.

Utworzenie jednostek o statusie lokalnym wskazuje, że organizacja obejmuje swoim zakresem działania obszar całego kraju, zaś władze ogólnokrajowe pochodzą z wyborów, w których uczestniczą przedstawiciele (delegaci) władz terenowych.

Adwokat i radca prawny, który otrzymał pełnomocnictwo do wniesienia skargi kasacyjnej ponosi odpowiedzialność za prawidłowe jej sporządzenie oraz poprawne obliczenie wysokości wpisu stałego, tak aby wnoszona skarga nie została odrzucona.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na zbędność wydania wyroku.

Nie można przyjąć, aby wprowadzenie w zaskarżonym przepisie [§ 54 ust. 3 rozporządzenia MF z 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym] pojęcia „oryginału faktury” skutkowało ustanowieniem nowego, nieznanego ustawie upoważniającej, obowiązku nałożonego na podatnika (skarżącego). Nie sposób zwłaszcza uznać za uprawniony argument, że

Przepisy Konstytucji, które gwarantują określone wolności jednostki lub statuują jej prawa mogą być adekwatnym wzorcem kontroli także dla przepisów nakładających obowiązki, o ile występuje rzeczywisty związek pomiędzy wymogiem realizacji danego obowiązku a ingerencją prawodawcy w sferę konkretnej wolności lub prawa jednostki, gwarantowanych przez Konstytucję.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

W sprawie skarżących nie została wydana decyzja administracyjna w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości. Nie sposób przyjąć, aby art. 112 ust. 3 u.g.n. stanowił podstawę prawną orzeczenia o prawach skarżących. Tylko taka zależność między przepisem kwestionowanym w skardze konstytucyjnej a treścią orzeczenia wydanego w sprawie skarżących pozwalałaby - zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji - na uznanie

Analiza przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wskazuje, że zarówno odsetki uiszczane przez ZUS za nieterminowe przekazanie składek do OFE (art. 47 ust. 10h), jak i odsetki za nieterminowe wpłacenie przez płatnika tej część składki na ubezpieczenie emerytalne, która odprowadzana jest do OFE (art. 23 ust. 2 ustawy), przekazywane są na rachunek ubezpieczonego do OFE. Oznacza to, że ostatecznie

Pełnomocnik nie posiada kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do złożenia wniosku.

Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.

Orzeczenie może zostać uznane za niezgodne z prawem wówczas, gdy jest ono niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo wydane zostało w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego stosowania prawa.

Ziszczenie się przesłanki powagi rzeczy osądzonej skutkuje niedopuszczalnością wydania orzeczenia.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

Art. 2 Konstytucji wyrażający zasadę demokratycznego państwa prawnego nie może być traktowany jako ogólny i zastępczy wzorzec kontroli konstytucyjności zamiast innych przepisów wyrażających bezpośrednio prawa i wolności konstytucyjne.

Poprawne, zgodne z wymogami ustawy o TK, wykonanie obowiązku wskazania, jakie konstytucyjne prawa i wolności zostały naruszone przez przepisy stanowiące przedmiot skargi, polegać musi na szczegółowym, uzasadnieniu tezy o ich niekonstytucyjności.

Zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego wystąpić mogą tylko ogólnokrajowe władze organizacji pracodawców.

Krąg podmiotów uprawnionych do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku od towarów i usług wspólników rozwiązanej spółki cywilnej

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie.

Jeżeli jakaś dziedzina stosunków nie została objęta szczegółowymi unormowaniami odnoszącymi się do konkretnej „wolności”, to gwarancję swobody działania jednostki można wyprowadzić bezpośrednio z art. 31 ust. 1 Konstytucji.