Cel publiczny bowiem, to cel dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony (dostępny) dla wszystkich. Skoro art. 21 ust. 2 Konstytucji uzależnia dopuszczalność wywłaszczenia między innymi od dokonania go na cele publiczne, to niepodobna twierdzić, że wyzucie z własności dla budowy i utrzymania obiektów ochrony zdrowia - posiadających „pierwiastek publiczny” - narusza w tym zakresie wskazany

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Podstawowym obowiązkiem nałozonym przez ustawodawcę na podmiot występujący ze skargą konstytucyjną jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez przepis zakwestionowany w skardze konstytucyjnej.

Skoro podstawą nałożenia mandatu była uprzednia zgoda skarżącego i dobrowolne przyznanie się do popełnienia wykroczenia, to oczywiście bezzasadne są zarzuty wskazujące na pozbawienie go prawa do ustalenia winy jednostki.

Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Taki stan rzeczy ma niewątpliwie miejsce, gdy zaskarżony przepis prawny był już przedmiotem kontroli jego zgodności z Konstytucją w innej sprawie rozpoznawanej przez Trybunał.

W sprawach rozpatrywanych w trybie postępowania cywilnego dla wyczerpania drogi prawnej warunkiem koniecznym i wystarczającym jest uzyskanie merytorycznego orzeczenia sądu II instancji.

W przypadku przesłanki ne bis in idem Trybunał Konstytucyjny dokonuje oceny danej sprawy w kategoriach pragmatycznych, oceniając celowość prowadzenia postępowania i orzekania w kwestii, która została już jednoznacznie i ostatecznie rozstrzygnięta przez ten organ.

Zasady demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej zawarte w art. 2 Konstytucji mogą stanowić źródło konstytucyjnych praw lub wolności dopiero wówczas, gdy dane prawo lub wolność nie wynikają z innych norm konstytucyjnych, a skarżący, zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, wskaże je oraz uzasadni jego naruszenie.

Prekluzja dowodowa w k.p.c. nie ma charakteru absolutnego i w określonych sytuacjach pozwala na powoływanie nowych dowodów i twierdzeń na dalszym etapie postępowania dowodowego. Wskazując na rozumienie art. 47912 § 1 k.p.c. w orzecznictwie sądowym, Trybunał Konstytucyjny ustalił, że przepis ten nie wyklucza dyskrecjonalnej władzy sądu przełamującej rygoryzm prekluzji dowodowej. Przepis ten stanowi

Nie jest prawidłowe stanowisko skarżącej upatrujące przyczyny zarzucanego naruszenia praw konstytucyjnych wyłącznie w treści samoistnie ujmowanego art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.),nawet bowiem ewentualne uchylenie zaskarżonego przepisu nie prowadziłoby do usunięcia

Wzorcami kontroli zainicjowanej w trybie skargi konstytucyjnej mogą być tylko te przepisy Konstytucji, które stanowią źródło praw, wolności i obowiązków jednostki. Powołane przez skarżącego art. 139 oraz art. 144 ust. 1-3 Konstytucji mają charakter ustrojowy i kompetencyjny. Nie mogą więc stanowić samoistnego wzorca kontroli, gdyż nie wynika z nich żadne prawo ani obowiązek skarżącego.

Istotę skargi konstytucyjnej stanowi prawidłowe wskazanie normy płynącej z podstawy normatywnej rozstrzygnięcia i powiązanie jej z adekwatnymi wzorcami konstytucyjnymi, a następnie ukazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw podmiotowych. Brak takiej korelacji obliguje Trybunał Konstytucyjny do odmowy nadania skardze dalszego biegu.

Skoro art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947, ze zm.) czyni gminę wyłącznie beneficjentem obowiązku nałożonego na przedsiębiorcę, to w konsekwencji - co oczywiste - nie przyznaje organowi stanowiącemu jednostki samorządu terytorialnego żadnej kompetencji. Tym samym zaskarżone przepisy, normując materię, która zarówno w aspekcie

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do zgodności art. 405 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. postanawia:

Choć w przypadku małżonka winnego rozkładu pożycia brak jest określonego kalendarzowo terminu ograniczającego zakres czasowy jego obowiązku alimentacyjnego, to jednak obowiązek ten nie powstaje lub wygasa, jeżeli drugi z małżonków nie pozostaje w niedostatku. Pozwala to zachować zasadę, że za materialny poziom życia po rozwodzie zasadniczo odpowiedzialni są indywidualnie sami byli małżonkowie, a obowiązek

Wydanie wyroku o zgodności kwestionowanego art. 3984 § 1 pkt 3 k.p.c. ze wskazanymi wzorcami konstytucyjnymi wykluczyło zarówno wywołanie skutku generalnego w postaci derogowania kwestionowanych unormowań, jak i osiągnięcie indywidualnego efektu sanującego zarzucany przez skarżącego stan niekonstytucyjności, a polegającego na wznowieniu postępowania w sprawie, w związku z którą wniesiono skargę konstytucyjną

Zbędne jest merytoryczne orzekanie w sytuacji, w której w stosunku do normy prawnej zakwestionowanej w skardze wypowiedział się już Trybunał Konstytucyjny, tym bardziej w sytuacji, w której orzeczono niekonstytucyjność kwestionowanego przepisu i utratę jego mocy obowiązującej.

Naruszenie praw lub wolności konstytucyjnych, których ochrony skarżący chce dochodzić w trybie skargi konstytucyjnej, ma być efektem niekonstytucyjnej treści przepisu zastosowanego przy rozpatrywaniu sprawy skarżącego, nie zaś wynikać z niewłaściwego zastosowania tego przepisu przez orzekające w sprawie organy.

Art. 42 Konstytucji znajduje wprost zastosowanie tylko do odpowiedzialności stricte karnej i do postępowania karnego, nie obejmując swoim zakresem innych postępowań represyjnych czy quasi-represyjnych (np. postępowania dyscyplinarne), co do których gwarancje w nim zawarte mogą znaleźć zastosowanie pośrednie poprzez zasadę demokratycznego państwa prawnego. Ponadto, zasadniczo odsetki ustawowe też nie

Osiągając ex lege korzyść majątkową z opłat eksploatacyjnych, gminy nie stają się jednak stroną w postępowaniach administracyjnych i sądowoadministracyjnych, które dotyczą ustalenia wysokości opłaty eksploatacyjnej.

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Art. 92 Konstytucji normujący konstytucyjne zasady wydawania aktów wykonawczych do ustawy nie jest samoistnym źródłem praw podmiotowych, ochrony których skarżący mógłby domagać się w skardze konstytucyjnej.

Złożenie skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego nie wpływa na prawomocność rozstrzygnięcia. Uruchomienie kasacyjnych kompetencji Sądu Najwyższego pozostaje poza zakresem konstytucyjnego wymogu wyczerpania drogi prawnej.