Śmierć oskarżonego przed wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji stanowi bezwzględną przesłankę umorzenia postępowania karnego, niezależnie od momentu, w którym sąd powziął wiedzę o zgonie.

Decyzja o uchyleniu wyroku uniewinniającego i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania może być uzasadniona jedynie w przypadku rażących uchybień procesowych, które uniemożliwiają rzetelne rozpoznanie i ocenę dowodów przez sąd odwoławczy.

W przypadku skazania za przestępstwo określone w art. 244 k.k., naruszające sądowy zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, sąd musi orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a jego ograniczenie do określonej kategorii stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Orzeczenie środka probacyjnego przekraczającego maksymalnie dopuszczalny okres próby zgodnie z obowiązującym prawem stanowi rażące naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego.

Orzeczenie przepadku pojazdu mechanicznego na podstawie przepisów nieobowiązujących w chwili czynu zabronionego jest prawnie wadliwe i podlega uchyleniu, jeśli wniosek o dobrowolne poddanie się karze nie uwzględnia obowiązujących norm prawnych.

Stosując art. 37b k.k., można orzec jedynie karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą 6 miesięcy łącznie z karą ograniczenia wolności do lat 2, co wymaga od sądu ścisłego przestrzegania granic kar określonych w tym przepisie.

Nieprawidłowa kwalifikacja prawna czynu jako przestępstwa zamiast wykroczenia stanowi rażące naruszenie prawa, co wymaga uchylenia orzeczenia i ponownego rozpoznania sprawy zgodnie z właściwymi przepisami proceduralnymi.

Nienależyta obsada sądu, wynikająca z udziału sędziego powołanego wskutek procedur konfliktujących ze standardem niezawisłości, uzasadnia wznowienie postępowania i uchylenie wyroku zgodnie z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.