Przy orzeczeniu środka karnego związanego z zakazem kontaktowania się z pokrzywdzonym określonym w art. 41a § 1 k.k., sąd ma obowiązek ustalenia czasu trwania tego środka zgodnie z art. 43 § 1 k.k., a jego brak stanowi rażące naruszenie prawa wymagające uchylenia i ponownego rozpoznania sprawy.

Wydanie wyroku nakazowego wobec osoby, która w chwili orzekania nie ukończyła 18 lat, jest niedopuszczalne i stanowi rażące naruszenie prawa do obrony, co skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy z udziałem obrońcy na zasadach ogólnych.

Przepisy art. 92 § 1 k.w. nie przewidują zastosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych; nałożenie takiego środka wbrew przepisom stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Kara za przestępstwo opisane w art. 56 ust. 3 ustawy narkotykowej musi obejmować zarówno karę pozbawienia wolności, jak i karę grzywny; w przypadku sprawców czerpiących stałe źródło dochodu z przestępstwa, kara pozbawienia wolności nie może być niższa od ustalonej dolnej granicy. Sąd drugiej instancji jest zobowiązany do uwzględnienia obu tych elementów.